Twee jaar na zijn spraakmakende gothic horror What Ever Happened to Baby Jane? vatte Robert Aldrich het plan op om een opvolger te regisseren met opnieuw Bette Davis en Joan Crawford in de vrouwelijke hoofdrollen. Een boud plan – zij het mee opgelegd door de producenten daar Aldrich eerst Davis en Ann Sheridan had voorgesteld – daar beide dames tijdens de opnames van Baby Jane met getrokken messen tegenover elkaar stonden. Ze twee jaar eerder samen casten was sowieso ook al gedurfd, daar de actrices voor die film al misschien wel de meest gedenkwaardige Hollywoodsterrenoorlog ooit aan het uitvechten waren. Om een lang verhaal kort te maken: ze bliefden elkaar niet.

Net als voor Baby Jane koos Aldrich opnieuw voor een bronverhaal van auteur Henry Farrell. Geen roman deze keer, maar What Ever Happened To Cousin Charlotte, een niet-gepubliceerd kortverhaal. Scenarist Lukas Heller – met wie Aldrich zes keer zou samenwerken – schreef net als bij Baby Jane het scenario. Waarin southern belle Charlotte centraal staat, de dochter van een autoritaire landeigenaar. Die op zijn landgoed tijdens een feestje in 1927 plots oog in oog staat met zijn bebloede dochter, op enkele luttele stappen verwijderd van het lijk van haar getrouwde minnaar. Zevenendertig jaar later woont Charlotte (Davis) nog steeds als een kluizenaarster in het huis, samen met haar huishoudster (Agnes Moorehead). Het huis staat op het punt te worden onteigend omdat er een snelweg door het grondgebied komt. Charlotte weigert echter te verhuizen en om de gemoederen enigszins te bedaren komt haar in New York wonende nicht Miriam (Olivia de Havilland) langs. Maar bedaren doen de gemoederen daardoor geenszins, zo blijkt.

De rol van Miriam zou oorspronkelijk door Crawford worden vertolkt. En dat nadat de vete tussen Davis en Crawford nog in een stroomversnelling was geraakt in het vaarwater van Baby Jane. Crawford was misnoegd dat Davis een Oscarnominatie voor die film had gekregen. Een nominatie die Davis niet wist te verzilveren, daar Anne Bancroft er mee aan de haal ging voor The Miracle Worker. Bancroft kon de Oscarceremonie niet bijwonen, en Crawford was erin geslaagd om Bancroft ervan te overtuigen dat zij haar Oscar wel kon ophalen indien ze zou winnen. En zo geschiedde: Davis niet op het podium, Crawford wel. En dat deed de sowieso al gespannen relatie tussen Davis en Crawford geen goed bij de aanvang van Sweet Charlotte. Davis speelde het spel vrij gemeen: ze had bij Aldrich een producerscredit voor haar zelf weten los te weken en zette grote delen van de crew op tegen Crawford. Op een dag werd Crawford na een dutje in haar trailer wakker tijdens opnames op locatie en merkte ze dat iedereen was teruggekeerd naar het hotel zonder haar te verwittigen. Voor Crawford de meer dan spreekwoordelijke druppel: na het incident liet ze zich terug in Hollywood op ziekteverlof zetten. Waardoor de producers zich genoodzaakt zagen om haar te ontslaan wilden ze het draaischema van de film niet in gevaar brengen.

Aldrich ging op zoek naar een vervangster en polste bij onder meer Barbara Stanwyck, Loretta Young en Vivien Leigh die respectievelijk njet, nope en noppes antwoordden. De Havilland zei wel ja – nadat Aldrich haar speciaal was komen opzoeken in haar huis in Zwitserland – deels omdat ze altijd al eens met Davis had willen samenwerken. De samenwerking tussen beide actrices verliep uitstekend, waardoor Aldrich de film in rustige omstandigheden kon afwerken. Al toonde de Havilland zich achteraf niet verdeeld gelukkig met het eindresultaat, daar ze de film te grimmig vond en ze twijfels had over haar beslissing om eens een bad guy … excuus, girl te vertolken. En grimmig is het inderdaad, getuige de vroege scène waarin de hand van Bruce Dern wordt afgehakt.

Maar Sweet Charlotte is ook duister-grappig en demonisch-intrigerend. De tegendraadse casting van de Havilland bleek achteraf een meesterzet. De actrice zorgt voor een grandeur die Sweet Charlotte wegstuurt van het campkamp waardoor de prent kan gedijen als volwaardige horrorthriller annex kolkend karakterdrama. In de cast is het ook nog uitkijken naar Joseph Cotten als Davis’ vileine arts, naar Cecil Kellaway als verzekeringsagent die merkt dar er iets niet pluis is en naar Mary Astor – in haar laatste filmrol – als de voormalige echtgenote van Davis’ vermoorde minnaar.

Aldrich op zijn best, en dat wil wat zeggen voor een cineast die ook tijdens mindere dagen al goed was.