Acht jaar na de laatste Hunger Games-film met Jennifer Lawrence in de hoofdrol hadden er precies maar weinig fans hun biezen gepakt. De verfilming van Suzanne Collins in 2020 gepubliceerde prequelroman The Ballad of Songbirds and Snakes wist wereldwijd bijna driehonderdveertig miljoen dollar te vergaren. Je kan daar schamper over doen en zeggen dat dit maar de helft was van de laatste Mockingjay met Lawrence, langs de andere kant bewijst dat mooie cijfer wel dat er nog commercieel leven in de franchise zit.

Maar in The Ballad of Songbirds and Snakes geen spoor dus van Katniss Everdeen of Jennifer Lawrence, daar dit een ‘wat voorafging’-deel is dat zich zo’n zes decennia voor de eerste Hunger Games afspeelt. Het is meteen ook het origineverhaal van de op latere leeftijd door Donald Sutherland vertolkte tirannieke president Coriolanus Snow. Na een korte intro leren we hem hier kennen als een door Tom Blyth vormgegeven met zichzelf in de knoop liggende achttienjarige universiteitsknaap die mentorgewijs in de hongerspelen wordt betrokken, en wiens liefde voor zijn beschermeling Lucy Gray Baird (Rachel Zegler) hem even menselijk maakt. Al liggen aan het eind van deze ballade zijn onmenskaraktertrekken toch al op hun plaats. Slimme zet van de makers: komt er geen vervolg meer, dan sluit dit al meteen naadloos aan bij de rest van de reeks. Komen er toch nog prequelsequels – al dan niet met romanvoorzetten van Collins – dan is er meteen toch nog een opening om er nog wat tierlantijnentralala tussen te gooien.

Feit is alvast dat je voeling moet hebben met Collins’ boeken of de vorige vier adaptaties om je draai te vinden in dit zangvogel en slangen-aperitief. Tegelijkertijd meer van hetzelfde, en toch ook (een beetje) anders. Maar toch vooral meer van hetzelfde eigenlijk. Of de fans het zullen smaken zal dan ook in niet geringe mate afhangen van het antwoord op de vraag of ze de hongerspelen ook zonder Jennifer Lawrence te vreten vinden. Al is/was haar verhaal uitverteld natuurlijk.

Regisseur Francis Lawrence – aan boord sinds de tweede Hunger Games - doet alvast zijn best om de mythologie voor de fans niet teveel te knakken: met Snow krijgen ze een tot op zekere hoogte boeiende dissectie van de slechterik in het kegelspel, en met een weergave van de tiende hongerspelen mag de arenaspanningsknop een beetje richting zeven worden gedraaid. Maar tegen het eind staat de knop daar niet meer. Na de overwinning van Gray/Zegler (ja natuurlijk wint ze, duh) volgt er immers nog een halfuur extra waarin je te zien krijgt waarom Snow het Darth Vader-pad kiest, en dat slotakkoord valt met een tararaboem op het saaie platte gat. Daarmee vooral de lengte van de film benadrukkend en simultaan ook aantonend dat de franchise hoogstwaarschijnlijk/misschien toch zijn beste tijd heeft gehad.

Enkel maar desem voor de echte fans dus, of voor wie Viola Davis aan de top van het rariteitenkabinet wil zien met een garderobe waarmee je op elk verkleedfeestje op zijn minst tien hoeraatjes en twintig tikkerdetokfilmpjes krijgt.

Niets dan lof voor de extra’s. De extra’s duren welhaast even lang als de film zelf. Het leeuwendeel van de extra’s bestaat uit een documentaire van twee uur en een half waarin werkelijk elk facet van het productieproces van de film uit de doeken wordt gedaan. Een docu die de vele korte EPK-featurettes op andere schijven het nakijken geeft. De docu is niet ondertiteld, maar dat zal de pret voor de ware fan niet drukken. Er is trouwens ook nog een audiocommentaar van de regisseur en de producente, dus ook hier krijgt wie wil nog bakken info over zich heen gestort. Mooi zo.