In den beginne was er niets. Toen de cinema iets meer dan 70 jaar oud was, liet “king of trash” zijn fetisjacteur/actrice Divine hondendrollen opeten in “Pink Flamingos” (1972). Niet echt cinema voor de all-American families. Wat een verschil met 1988, toen Waters “Hairspray” afleverde, een voor de eerste keer (bijna) salonfähige film met een sixtiesknipoog. Het is net die knipoog die er anno 2007 voor zorgt dat Waters zijn eerste film te pakken heeft die het grote publiek moeiteloos inpakt met een opbrengst van meer dan 100 miljoen euro aan de Amerikaanse kassa’s. Al heeft Waters op zich niets meer met de remake te maken natuurlijk (op een ironisch cameo na als exhibitionist). Het is trouwens ook niet echt een remake. De nieuwe versie van Adam Shankman is vooral een adaptatie van de Broadway-musical die vijf jaar geleden acht Tony Awards (het toneelequivalent van de Academy Awards) binnenrijfde. De verhaallijnen uit de 1988-filmversie die niet in de musical zaten, komen dus ook hier niet terug.

Het basisgegeven blijft: Baltimore, anno 1962. De Rubens-tiener Tracy Turnblad droomt van een dansvertolking in de hippe Corny Collins show. Ze waagt haar kans temidden van de slanke blondines en strijdt tussendoor ook tegen de toen nog heersende rassenscheiding. In die tijd mochten blank en zwart immers niet met elkaar omgaan, en samen dansen op tv was helemaal taboe. Vandaar dat de Corny Collins show eenmaal per week een ‘negro day’ had, waarop enkel zwarte tieners dansten. Een regel die Tracy maar niks vindt: als zij president was, zou ze elke dag uitroepen tot negro day. Ook nog op het voorplan: Tracy’s moeder Edna. In 1988 werd zij vertolkt door de inmiddels overleden travestiet Divine, en ditmaal mag John Travolta de wel heel voluptueuze smikkelende en smullende huisvrouw vertolken, middels een fat suit body en siliconenmake-up (al was het maar omdat een dergelijke gimmick uiteraard heel gemakkelijk in de marketingmix kan worden gegooid). Christopher Walken is Tracy’s vader, en slijt zijn dagen als uitbater van een grappen en grollen-winkel met een voorraad artikelen waar ze zelfs bij Vermaelen Projects nog nooit van hebben gehoord. En dan is er nog Michelle Pfeiffer (in een Cruella De Vil-imitatie) als producer van de Corny Collins show: zij wil vooral dat haar dochter Amber gekozen wordt tot Miss Hairspray 1962 en dat alle zwarte medemensen zo ver mogelijk wegblijven van de show, ook al ziet presentator Corny Collins (James Marsden) dat helemaal anders…

Het verhaal van “Hairspray” is zo luchtig en speels dat het bijna lijkt alsof het verhaal voorbestemd was om ooit als musical te eindigen. Waters probeerde destijds ook zelf om een musical te maken, maar zijn “Cry-Baby” (1990) was maar een fletse affaire. Dit is echter heel andere koek. De somptueuze songs van Marc Shaiman zitten als gegoten, en drijven het verhaal verbazend goed vooruit. Bijna geen enkele song voelt overbodig of geforceerd aan. Bovendien worden ze heel energiek in beeld gebracht, en is het vooral de jeugdige cast die voor vuurwerk zorgt.

De aanstekelijk debuterende Nikki Blonsky spant de kroon als Tracy: ze zet de toon tijdens het openingsnummer “Good Morning Baltimore” en ze blijft voor de rest van de film heel knuffelbaar. Ook Amanda Bynes doet het uitstekend als haar lollievretende hartsvriendin Penny Pingleton. De dames in de zaal kunnen zich dan weer laven aan de goed geföhnde lok van Link Larkin (Zac Efron, die in tienermeisjeskringen momenteel potten breekt in de “High School High”-hebbedingetjes).

Regisseur Adam Shankman draaide hiervoor enkel maar idiote komedies die embargogewijs nooit Hollywood mochten verlaten hebben (“The Pacifier”, “Cheaper By The Dozen 2”, “The Wedding Planner”), maar weet als choreograaf blijkbaar wel waar de pastelkleurige klepel hangt. Hij blijft trouw aan het universum van Waters, al is de subversiviteit met heel wat suikerspinnen moraal omfloerst. De film laat zich het best bekijken als een mengeling tussen “Grease”, “Clueless” en “Mean Girls”. En het heeft nog een mooie boodschap ook. Of hoe de kans groot is dat ook hier heel wat sceptici voor de bijl gaan en doowoppend doorheen de eindgeneriek zullen dansen. Fijn filmpje.