Een paar recensies terug lieten we ons nogal vrij negatief uit over “The Proposal”, de zoveelste vrouwvriendelijke romcom die kopje onder ging door angstvallig vast te kleven aan clichés die ouder en langer zijn dan de baard van Nicolaas van Myra. Een verdict dat ervoor zorgde dat nogal wat hoge hakken in onze richting werden gekeild. Zelfs met een stiletto in de kin blijven we echter onze mening verdedigen. Wat moet het dan niet geven als Hollywood teruggrijpt naar Charles Dickens’ klassieker “A Christmas Carol” als basis voor een romantische komedie ?  Ook hier is voorspelbaarheid troef uiteraard: iedereen die ooit de novelle las of een van de talloze verfilmingen zag (eind dit jaar komt trouwens Robert Zemeckis’ motion capture-versie met Jim Carrey in de zalen) weet vooraf al welk vlees in de kuip ligt. We waren vooral benieuwd om te zien of de makers Dickens’ verhaallijn konden rebooten als eigentijdse zedenschets zonder plat op hun bek te gaan. En ja, we moeten toegeven dat de tranformatie – tot op zekere hoogte – vrij geslaagd is.

Ebenezer Scrooge van dienst is modefotograaf Connor Mead (een op automatische piloot acterende Matthew McConaughey). Hij heeft lak aan een vaste relatie, gelooft niet in eeuwige liefde en verslijt wekelijks gemiddeld ongeveer evenveel vrouwen als oorstaafjes. Veel moeite hoeft hij daar niet voor te doen: het vrouwvolk smijt zich letterlijk voor zijn voeten, en zelfs als ze worden gedumpt kunnen de meeste er nog mee leven. Wanneer Connor naar Newport reist om er het huwelijk van zijn jongere broer (Breckin Meyer) bij te wonen, komt zijn afkeer voor eeuwige trouw en zijn vaandeldragerij voor ‘casual sex’ terug naar boven. Zeker omdat hij er geconfronteerd wordt met zijn jeugdliefde Jenny (Jennifer Garner), die cynische en sarcastische verwijten naar zijn kop slingert, maar die infeite nog steeds heimelijk verliefd is op hem.

Wanneer Connor ei zo na de sfeer op het oefendiner verpest, heeft hij in het toilet plots een ontmoeting met zijn oom Wayne Michael Douglas, die een zichtbaar genoegen schept in het debiteren van scheepsladingen schunnige oneliners). Aangezien de brave man al een paar jaar onder de zoden ligt, is die ontmoeting op z’n zachtst gezegd bizar. Wayne blijkt eigenlijk zowat Connors mentor te zijn geweest op het gebied van rokkenjagen en deelt zijn pupil mee dat hij die nacht drie geesten op bezoek gaat krijgen die zowel zijn relationeel verleden, heden als toekomst onder de loep gaan nemen. Dat deze verschijningen niet meteen garant staan voor een vlekkeloze huwelijksvoorbereiding laat zich raden…

Yep, dit is dus inderdaad een vrij trouwe update van/hommage aan Dickens kerstverhaal, waarin de kersthater is vervangen door een vrouwenzot. Heel wat scènes komen rechtstreeks uit Dickens bronverhaal, tot en met een geinige knipoog waarin een tot inkeer gekomen Connor een raam opent en aan een een sneeuwruimende jongen vraagt of het kerstmis is. Uiteraard bevat de film eigentijdse elementen, al zijn die niet allemaal geslaagd. De op K3-gemodelleerde bruidsmeisjes bv. zijn nogal knudde, en de bruid-in-spe (Lacey Chabert, die u kan kennen van “Mean Girls”, “Party Of Five” en heel wat stemmenwerk in tekenfilms) laat de irritatiemeter vaak tot ver boven de elf schieten. Wel geslaagd is de bijrol van Robert Forster als de vader van de bruid, die te pas en te onpas zijn militair verleden in Korea naar voor schuift (“wij kregen geen muur, geen films, enkel maar een komische tv-serie met Alan Alda”).

Het concept voor “Ghosts Of Girlfriends Past” doet al een tijdje de ronde in Hollywood. De eerste scenariodraft was klaar in 2003, en Touchstone Pictures wou de film maken met Ben Affleck in de hoofdrol. Een maand voor de start van de opnames, ging het project echter niet door. Officieel omdat de film te hoog gebudgetteerd was, volgens de wandelgangen omdat Affleck geen appeal meer had na de flop van “Gigli”. Pas vijf jaar later zag de film uiteindelijk (zonder Affleck en zonder Touchstone Pictures) het levenslicht. Het uiteindelijke resultaat blijft weinig risico’s nemend bandwerk, maar het valt niet te ontkennen dat “Ghosts Of Girlfriends Past” af en toe op het juiste knoppeke drukt. Waardoor we niet anders kunnen dan toegeven dat dit best charmant zomers vertier is voor romantische zielen die graag een voet of twee in de bios zetten. Zonder dat het zich daarom onmiddellijk uit de middenmoot losrukt, voegen we er onder druk van de geest van filmrecensiemacho’s uit het verleden nog valreperig aan toe.