Grosso modo drie kwartier ver waren we gegleden in “The Proposal” en het verdict was toen zowaar nog positief. De beste romcom met Sandra Bullock sinds “While You Were Sleeping” uit 1995, spookte slogangewijs zelfs door ons hoofd tijdens een niet nader genoemde voormiddagvoorstelling ergens ten lande onder een lichtblauwe hemel met her en der stoeiende schapenwolkjes in het vizier. Maar toen had de film nog een uur te gaan. En te hangen. En te slepen. En kopje onder te gaan. En eindigde alles uiteindelijk als de zoveelste romantische komedie uit het zoveelste dozijn. “En dan ?” zal een fan (hoogstwaarschijnlijk van de vrouwelijke sekse) misschien vragen. “Wat is er mis met een romantische komedie waarbij het heerlijk sluimeren is en waarbij romantiek larger than life wordt ingekleurd ?” Wel, veel eigenlijk. Zeker in “The Proposal” waar het angstvallig en risicoloos binnen de lijntjes kleuren in het laatste deel de geslaagde grappen en het goede begin oneer aandoen en zelfs kelderen.

Sandra Bullock bewijst in elk geval dat ze nog steeds voeling heeft met het genre dat haar heeft grootgemaakt. Ze kruipt in de huid van Margaret Tate, een executive editor in chief (als het kind maar een naam heeft) bij een succesvolle uitgeverij. Haar persoonlijke assistent Andrew Paxton (Ryan Reynolds, die rechtstreeks van de set van “Definitely Maybe” lijkt te zijn gestapt) is tegelijkertijd ook haar persoonlijke slaaf: hij haalt koffie voor haar, offert zijn weekends op aan last minute opdrachten en incasseert haar verbale verwijten als een echte sloef. Geen wonder dat hij haar omschrijft als “Satans minnares”. Kortom, Margaret en Andrew zijn water en vuur, maar blijven willens nillens toch samenwerken. Zij omdat ze nu eenmaal een assistent nodig heeft en het best wel leuk vindt om hem te kleineren, hij omdat hij er van droomt ooit zijn manuscript te laten publiceren en daarom een voet tussen de deur van een uitgeverij wil hebben.

Wanneer Margaret (die van Canadese origine is) problemen krijgt met haar visum en zo goed als stante pede het Amerikaanse grondgebied moet verlaten, bedenkt ze een opvallend plan. Ze ‘verplicht’ Andrew om met haar te trouwen zodat ze in Amerika kan blijven en haar job kan houden. Eens dat in kannen en kruiken is, kan het tweetal zo snel mogelijk netjes scheiden. Andrew stemt tegen zijn zin in met dat plan, en troont Margaret voor een weekend mee naar zijn familie… in het weidse Sitka in Alaska! Omdat de immigratiecommissie maar weinig geloof hecht aan het verhaal van Margaret en Andrew, moeten zij en hun verwanten immers tijdens een interview elk apart bewijzen dat ze elkaar goed kennen en dat hun verbintenis geen schijnhuwelijk is. Andrews enthousiaste familie (de aandachtige kijker herkent onder meer Craig T. Nelson als de vader, Mary Steenburgen als de moeder en ADHD-Golden Girl Betty White als de grootmoeder) maakt de zaken er alvast niet eenvoudiger op waardoor de leugen om bestwil al snel begint door te wegen. En zou het niet kunnen dat er langzaamaan toch iets moois bloeit tussen de twee valse tortelduiven ?

Regisseuse Anne Fletcher is eigenlijk choreografe en verzeilde in die hoedanigheid op de sets van onder meer “The Flintstones”, “Boogie Nights”, “Blast From The Past”, “The Wedding Planner”, “Catch Me If You Can”, “Down With Love”, “The 40-Year Old Virgin” en de tv-parel 'Six Feet Under'. Ze was ook Halle Berry’s ‘movement coach’ voor de “Catwoman”-flop. Sinds kort is ze ook regisseur, en “The Proposal” is haar derde film op vier jaar tijd, na “Step Up” en “27 Dresses”. Ze heeft overduidelijk een neus voor vrouwvriendelijke cinema, en we kunnen enkel maar hopen dat ze voor haar volgende film wat meer risico kan, mag of wil nemen.

Zeker omdat er met een goed in het vel zittend duo als Bullock en Reynolds meer te halen viel uit deze prent die in turbovaart zinkt als alle clichés van stal worden gehaald, tot en met een climactische rush naar het vliegveld toe. Zelfs de beste grappen zitten in het eerste deel: vergelijk de scène met de hond en de adelaar maar eens met de tenenkrommende kampvuurdans. Het echte keerpunt wordt gevormd door de scène waarin Bullock haar menselijkheid opbiecht aan Reynolds: subtiliteit is op dat moment ver te zoeken en de toenadering tussen de twee wordt er zonder aarzelen met de mokerhamer ingeramd. Of hoe potentiële ontroering potsierlijk slechte proporties aanneemt.

Een film met twee gezichten en twee helften dus, en meteen ook met (maar) twee Filmfreaksterren in het waarderingshokje.