In de reeks ‘Jullie mogen gaan kijken, maar zeg niet dat we jullie niet hebben gewaarschuwd’: “Gamer”, een miskleun van jewelste. Mark Neveldine en Brian Taylor (die eerder de “Crank”-films maakten) verwarren hippe camerabewegingen met boeiende cinema en denken dat ze met sneren naar een onpersoonlijke maatschappij en hersenspoeling door media en materialistische conglomeraten een intelligente actiefilm hebben gemaakt. Peut. Niet dus.

Het uitgangspunt opent nochtans interessante perspectieven. In de (nabije) toekomst worden videospellen en Second Life-substituten bevolkt door echte mensen in plaats van pixelmeneren en -madammen. Wie zin heeft om zijn hersencellen te laten manipuleren kan zich laten leiden door de speler achter het scherm. Bij het communityspel “Society” gebeurt dat vrijwillig, bij het schietspel “Slayers” niet. De spelers in “Slayers” zijn terdoodveroordeelden die een laatste kans krijgen om hun vrijheid terug te winnen. Daarvoor moeten ze dan wel dertig veldslagen overleven, en dat is uiteraard zo goed als onmogelijk. Of toch niet ?  Publiekslieveling Kable (Gerald Butler) is immers goed op weg om die magische kloof te halen, al ligt dat niet zo zeer aan hem maar wel aan de zeventienjarige bolleboos Simon die hem bedient.

De bedenker van “Society” en “Slayers” is de megalomaan rijke Ken Castle (een hopeloos miscastte Michael C. Hall – terug naar het kleine scherm voor 'Dexter' en wel nu – vort) die niet op een dode min of meer kijkt om zijn kas nog verder te spijzen. Vlak voordat Kable zijn vrijheid kan herwinnen, wordt hij benaderd door de rebellenorganisatie Humanz. Zij willen Kable voor hun kar spannen om de wereld te bevrijden van de mondiale indoctrinatie waar Castle op uit is. Eens Kable op vrije voeten is, gaat hij ook op zoek naar zijn dochter en probeert hij zijn gehersenspoelde echtgenote – gedegradeerd tot ordinaire seksbom in “Society” – terug te halen. Maar dat is buiten Castle gerekend, die nog meer dan een troef in de genetisch gemanipuleerde mauw heeft zitten…

Neveldine en Taylor schieten zichzelf nagenoeg onmiddellijk lek. De film begint met een luidruchtige en chaotische actiescène die vooral geeuwende koppijn opwekt, en die helaas exemplarisch is voor alle shoot ‘em up-scènes die volgen. Daar zou mee te leven zijn, mochten de personages niet stuk voor stuk karikaturen en oetlullen zijn. Niets of niemendal is deftig uitgewerkt en verhaallijnen komen en gaan. Opperslechterik Castle is een van de meest idiote personages uit de geschiedenis van de cinema (ja, zo slecht is hij), de scènes in “Society” en “Slayers” inspiratieloos en het verhaal is om een of andere reden hopeloos ingewikkeld opgebouwd. En houdt nauwelijks steek. Zo wordt de relatie tussen Kable en Simon niet eens uitgewerkt en nauwelijks ter sprake gebracht.

Wie in deze idioot in elkaar geflantste kruising tusen “Rollberball” en “Death Race” zijn hersencellen nog terugvindt (of wil terugvinden) moet wel van heel goede wil zijn. Aan ons was het in elk geval niet besteed: “Gamer” is hedendaagse cinema op zijn slechtst. Of zoals onze noorderburen het in één woord krachtig kunnen verwoorden: teringzooi.