Denk ervan wat je wil, maar een nieuwe Tarantino is dusver nog altijd een filmevenement om naar uit te kijken. Zelfs zijn gedoodverfde grindhouseflop “Death Proof” uit 2007 bevat genoeg cinefiele genoegens om hem af en toe nog eens met graagte in de dvd-lader te stoppen. Tarantino’s meest foute project dusver was ongetwijfeld de briljant in beeld gezette nazipastiche “Inglorious Basterds”. Gezien het wereldwijde applaus daarvoor bij zowel pers als publiek het bewijs dat Tarantino schijnbaar met alles wegkomt. Bij wijze van extra test is er nu “Django Unchained”, een heet brandijzer … oeps, hangijzer dat in Amerika (naast heel wat lovende woorden) ook kritiek te verduren kreeg wegens de welhaast comic book aanpak waarmee het thema van slavernij wordt behandeld. Kritiek waar wat voor te zeggen valt, maar langs de andere kant is het ook spijkers op laag water zoeken. Je moet “Django Unchained” (waar de slavenhandel in de eerste plaats een fiks pak voor zijn broek krijgt) niet bekijken om enige maatschappelijke of historische relevantie, maar om wat het is: een ode aan de spaghettiwesterns van weleer, die niet meteen bekend staan om hun kiesheid of politieke correctheid. En dan moet je in eerste instantie niet de meesterwerken van Leone in ogenschouw nemen, maar de B-titels waarin sadistisch geweld meer dan eens de bovenhand nam en kreeg op enige cinematografische souplesse.

“Django Unchained” speelt zich af in 1858, twee jaar voor het uitbreken van de Amerikaanse burgeroorlog. Slavernij is in de Zuidelijke staten even normaal als een hole in een golfveld, en de zwarte medemens wordt er massaal misbruikt, gefolterd en vernederd. Zo ook Django (Jamie Foxx). Op de vorige plantage waar hij slaaf was, werd hij verliefd op Broomhilda (Kerry Washington), een negerslavin van Duitse afkomst. Trouwen was echter verboden door de landeigenaar, waarop ze alle twee apart werden verkocht. Django is al die tijd al op zoek naar zijn vrouw, en het ziet er naar uit dat hij zijn zoektocht écht kan beginnen wanneer hij wordt vrijgekocht/-geschoten door de premiejager King Schultz (Christoph Waltz). Die heeft Django nodig om de broers Brittle op te sporen, drie moordenaars die vroeger werkten op de plantage en hem meer dan eens folterden. Het duurt niet lang vooraleer Django en King een partnership aangaan, en in ruil daarvan belooft King om hem te helpen Broomhilda op te sporen. Die blijkt nu eigendom te zijn van de megalomane en ongelooflijke sadistische Calvin Candie (Leonardo Di Caprio) die vanuit zijn landgoed Candyland (!) zogenaamde mandingogevechten organiseert. Gevechten waarbij twee sterke afro-Amerikanen op leven en dood een zo bloederig mogelijk gevecht moeten leveren. King en Django doen zich voor als slavenhandelaars die op zoek zijn naar een supermandingo, en hopen tegelijkertijd Candie zo ver te krijgen dat hij ook Broomhilda aan hen verkoopt.

Op zich een eenvoudig verhaal, en toch neemt Tarantino rustig zijn tijd (twee uur en drie kwartier om precies te zijn) om dit exorbitant wraakdrama te vertellen. DiCaprio is tijdens het eerste uur zelfs niet eens van de partij. Tarantino gaat heel ver in zijn ode aan de spaghettiwestern: hij wentelt zich in extreem geweld (zij het vaak – maar niet altijd – met een knipoog), verbaal vuurwerk (Christoph Waltz amuseert zich zichtbaar te pletter wanneer hij zijn monologen mag oreren), de te verwachten knipogen naar het genre (zowel in cast- als muziekkeuze) en een behoorlijk extravagante acteerschare. Jamie Foxx mag dan wel de echte held zijn als vrijgevochten slaaf op het wrekerspad, het zijn toch vooral Waltz (als premiejager met een geweten) en Leonardo DiCaprio (de tijd dat hij tienermeisjesharten brak ligt definitief achter hem) die de meeste indruk maken. Al doet Samuel L. Jackson als foute zwarte medemens eveneens de nodige wenkbrauwen fronsen.

Voor wie aan bekende acteur annex cameo-spotten wil doen, volgende gezichten passeren onder meer de revue in “Django Unchained”. Uiteraard Franco Nero die in 1967 de originele Django vertolkte. Hij is de man die tijdens het mandingogevecht zijn vechter tenonder ziet gaan en aan de toog aan Django zijn naam vraagt. Don Johnson zal iedereen wel herkennen in de rol van Big Daddy, de plantage-eigenaar op wiens grond de Brittle-broers worden gevonden. Don Stroud (de slechterik uit Don Siegels en Clint Eastwoods “Coogan’s Bluff”) speelt een sheriff, net als Lee Horsley (bekend van de jarentachtigserie “Matt Houston”). Russ Tamblyn (“West Side Story”) en zijn dochter Tara Amblyn spelen revolverhelden, Bruce Dern de plantage-eigenaar die Django verkoopt, en Tom Wopat (de zwartharige uit de originele “Dukes Of Hazzard”-reeks) een marshall. Verder zijn er cameo’s van Tarantinovrienden als Zoë Bell (stuntactrice die de stunts voor Uma Thurman deed in “Kill Bill” en zelf acteerde in “Death Proof”), Michael Parks en Tom Savini.

Toch is “Django Unchained” verre van QT’s beste prent. Het scenario is voor Tarantino vaak zichtbaar een excuus om zoveel mogelijk stokpaardjes in de film te krijgen (waarom vrede nemen met één shoot out als je er twee kan hebben lijkt zowat zijn motto), en hier en daar kon alles zeker wat compacter of rechtlijniger. Ook tonaal stokt het soms: het geweld en de her en der wild om zich heen schoppende humor klikken niet altijd in elkaar. Idem dito voor de cameo’s: leuk om de vele vergane glories en karakterkoppen te ontdekken, maar een bewust komisch intermezzo voor Jonah Hill is toch wat teveel van het goede. Hetzelfde verhaal bij de muziek: als je een bloedmooie nieuwe track van Ennio Morricone cadeau krijgt (het bezwerende “Ancora Qui”, te horen bij de aanvang van een dinerscène), komt het toch wat raar over die afgewisseld te zien (of liever te horen) met rap en hiphopdeunen van RZA of 2Pac. Minpunten annex strafpunten die gelukkig niet verhinderen dat Tarantino opnieuw een brok opzienbarende en hoogst entertainende cinema heeft afgeleverd die als vanouds van het bloederige begin tot het nog bloederiger einde een hoogmis is voor filmfanaten in het algemeen en Tarantinofans in het bijzonder.