Voor diegenen die zich nog eens in het filmische equivalent van een absorberende doolhof willen wagen, is Neil Jordans The Crying Game ongetwijfeld de productie die momenteel het dichtst de gekozen opzet benadert. Rechtlijnig en overzichtelijk bij het begin, maar hoe verder men het beginpunt achter zich laat, hoe intenser en dubieuzer het allemaal wordt, om aan het eindpunt tenslotte verwonderd te zijn over de kronkelige afgelegde weg die is benut om het uiteindelijke doel te bereiken.

Jordans ingenieuze scenario begint met de ontvoering van de Britse soldaat Jody (Forest Whitaker uit o.a. Good Morning Vietnam en Bird) door het IRA, die dreigt om Jody na drie dagen te executeren wanneer de regering niet aan hun wensen tegemoet komt. Eén van de IRA-leden, Fergus (Stephen Rea) vat een genegenheid op voor de gevangene en in de dagen die zijn doodvonnis voorafgaan ontspint zich een fatalistische vriendschap tussen de beide mannen. Fergus belooft zelfs aan Jody om aan zijn finale wens tegemoet te komen en belooft om zijn verloofde Dil (Jaye Davidson) op te zoeken om haar mee te delen dat zijn laatste gedachten bij haar waren.

Wanneer Fergus er niet in slaagt om Jody te redden, vlucht hij naar Londen om er Dil op te sporen. En dat is het begin van een wervelende zoektocht waarin boete, verraad en bedrog hun kop opsteken, om samen te vloeien in een onvoorziene ontknoping...

Neil Jordan oogstte met zijn eerste in Groot-Brittanië gedraaide prenten (Angel, The Company of Wolves, Mona Lisa) onmiddellijk veel lof bij de pers en het publiek, zijn daaropvolgende Amerikaanse oversteek (High Spirits, We're no Angels) werd heel wat minder gesmaakt.  Met deze nieuwe productie laat Niel Jordan opnieuw de nodige wenkbrauwen fronsen en terecht, want deze dubbelzinnige noodlotsthriller oogt ontzettend origineel, zodat het wel erg moeilijk wordt om niet te bezwijken voor Jordans talent.

Om alle verhaalwendingen echt te smaken, moet je echter wel heel erg cynisch aangelegd zijn, maar zelfs als je onderweg ergens afhaakt, wordt je quasi ademloos meegesleurd naar de 'bevrijdende' climax van deze intense filmbelevenis. Extra bonussen zijn de talrijke zelfrelativerende curiosa waarmee Neil Jordan op onderhuidse manier het geheel stoffeert. Let maar eens op de (ondanks A Fish called Wanda) definitieve goudvissengrap...