Een film waar het laatste woord nog niet over is gezegd, is de nieuwste van Ridley Scott. Deze klasbakveteraan die sinds de jaren zeventig al heel wat - op zijn zachtst gezegd - interessante prenten heeft afgeleverd (en een paar stinkerds waar geen speld tussen te krijgen is zoals “G.I. Jane”) levert met “The Counselor” zijn meest bevreemdende en tegendraadse worp af in jaren. Aan de affiche zou je het niet zeggen: wie Michael Fassbender, Penélope Cruz, Cameron Diaz, Javier Bardem en Brad Pitt naast elkaar ziet staan, denkt natuurlijk meteen aan een megablockbuster voor een groot publiek. En dat is nou net wat “The Counselor” niet is geworden. Wat het wel is: een moreel drama annex misdaadthriller waarin vooral gepraat wordt, de plot naar het tweede plan wordt geschoven en nihilisme triomfeert. Niet meteen popcornmateriaal dus.

“The Counselor” is geschreven door romancier Cormac McCarthy. Die kwam onder de aandacht van de cinefiele goegemeente met de verfilmingen van “No Country For Old Men” en “The Road”, en waagt zich nu aan zijn eerste scenario dat niet op een boek van hem is gebaseerd. Dat scenario werd begin 2012 aangekocht door het team dat “The Road” produceerde en die waren nog geen beetje in hun nopjes toen Ridley Scott het project uitkoos als opvolger voor “Prometheus”. De opnames begonnen vorige zomer in Londen, Spanje en de Verenigde Staten, maar werden al vrij snel even stilgelegd. Op 20 augustus kreeg Ridley immers het droeve nieuws te horen dat zijn broer Tony zelfmoord had gepleegd, waarop de productie een week werd opgeschort. Vele beweren dat Scott na de dood van zijn broer de uitzichtloosheid en zwartgalligheid van McCarthy’s scenario extra benadrukte. Vast staat in elk geval dat “The Counselor” geen prent is waarbij je flikflakkend van de multiplextrapen zal afdalen.

“The Counselor” waarvan sprake is een (naamloze) advocaat (Michael Fassbender) die al heel wat moeilijke zaken tot een goed eind heeft gebracht, en die kind aan huis is bij de rijken der aarde. Hij heeft een relatie met Laura Penélop Cruz) die hij ten huwelijk vraagt door haar een knoert van een diamanten ring te schenken. Laura weet echter niet met welke schimmige zaken haar toekomstige echtgenoot zich inlaat. En dat zijn niet altijd koosjere zaken: hij laat zich door één van zijn cliënten, de drugsdealer Reiner (Javier Bardem met stopcontactkapsel en vlinderhemd), overhalen om in een drugsdeal te stappen die hem vierhonderd keer zijn investering kan opleveren. Een deal die niet zonder risico is daar ook de Mexicaanse drugkartels bij de zaak zijn betrokken. Van het een komt al gauw het ander: de drugs worden gestolen, de lijken vallen als overrijpe appels uit de bomen en de advocaat staat op het punt alles wat hem dierbaar was – inclusief Laura en zijn eigen leven – te verliezen 'for a fistful of dollars'. En dat omdat niemand kon inschatten dat Reiners partner Malkina (Cameron Diaz met zwart-blondkapsel, luipaardtattoo’s en een fetisj voor Ferrari-orgasmes) het spel zo hard zou spelen eens ze haar zinnen op de drugsmiljarden heeft gezet.

“The Counselor” flopte grandioos in Amerika. Op drie weken tijd bracht hij nauwelijks vijftien miljoen op, en dat is eigenlijk niets als je ziet welke sterren de massa moeten lokken. Ook de critici waren niet mals: het merendeel van de recensies waren vernietigend en her en der werd de film uitgeroepen als één van de slechtste van Ridley Scott ooit. Daartegenover stond een kleine groep tegengas gevende stemmen die de prent uitriepen tot een meesterwerk van het zuiverste water. Opvallend is dat de recensies in Europa wel grotendeels positief zijn en daarmee haaks staan op de negatieve teneur in Hollywood. Of die zullen helpen om de prent in Europa te laten scoren, valt nog af te wachten. De kans dat “The Counselor” het zonder veel positieve mond-op-mondreclame moet doen is immers vrij reëel. Kwalitatief ligt de waarheid (zoals altijd/meestal) trouwens ergens in het midden: “The Counselor” is noch een superflop noch een meesterwerk, maar een titel die heel traag zijn geheimen prijsgeeft. Hem zien als je er niet voor in de stemming bent, kan alvast nefast zijn voor de kijkvreugde.

Wie echter genoeg heeft van voorgekauwde Amerikaanse eenheidsworst, doet er alvast goed aan “The Counselor” mee te pikken. Als je op voorhand weet dat de film de geijkte paden niet volgt en er bijna bewust een sport van maakt om tegen de stroom in te roeien en veel dingen in het midden te laten, dan heb je het meest kans om mee te zijn met Scotts gitzwarte prent. Wie zich tevreden stelt met de in your face-aanpak ook. Net zoals wie er altijd al van droomde om prinses Fiona heel stoute dingen te zien doen.