Ongelovige Thomassen aller landen, ga, verenigt u en maak kennis met Charlie Wilson (een zich zichtbaar amuserende Tom Hanks, een democratisch congreslid uit Texas die in de jaren tachtig tussen de soep en de patatten door besliste om in het geniep de Afghaanse moedjahedien te steunen tijdens de Russische invasie. De Amerikanen probeerden in die tijd de Russen Koude Oorlog-gewijs wel een hak te zetten, maar het voorkomen van onschuldige Afghaanse slachtoffers stond niet meteen hoog op de agenda. De politieke apparaten zagen de Russen liever op hun bek gaan na een harde, uitputtende strijd dan te kiezen voor een snel beëindigde oorlog. Laat ze ook maar hun Viëtnam beleven, klinkt het bij de jolige jongens. Wilson, goedgeplaatst om toegang te hebben tot het CIA kon mits enig ellebogenwerk de defensie-uitgaven van de senaat laten verhogen, en gebruikte al zijn connecties om de Afghanen te voorzien van wapens die opgewassen waren tegen de Russische overmacht in het algemeen en hun helikopters in het bijzonder. Wilson wordt onder meer gesteund door een van zijn vele liefjes, Joanne Herring Julia Roberts, een rijke en gewiekste politiek activiste, en door de a-typische CIA-agent Gus Avrakotos (Philip Seymour Hoffman, wiens introductiescène een komisch hoogstandje is).

Wilson en de zijnen slagen in hun taak: de Afghanen verslaan de Russen zonder dat de Amerikaanse inmenging officieel bekend raakt. Die geheimhouding was belangrijk: zo stopte Wilson de Afghanen wapens van Russische makelij in handen (verkregen via een verbond tussen Egypte, Israël en Saoedi-Arabië). Er mochten immers geen westerse wapens worden aangetroffen in de handen van Afghaanse krijgsgevangen. Helaas explodeerden Wilsons goede bedoelingen naderhand: na de overwinning van de Afghanen vertikten de Amerikanen het om mee te investeren in de wederopbouw van het gebied (klinkt bekend, niet ?), zodat het moslimterrorisme er zich in vol ornaat kon ontwikkelen…

De synopsis van “Charlie Wilson’s War” klinkt als een politieke thriller genre “The Good Shepherd”, maar dat is slechts schijn. Dit is immers in de eerste plaats een heel entertainende politieke satire, gebaseerd op de bestseller van voormalig verslaggever en politiek journalist George Crile, en geadapteerd door Aaron Sorkin, die eerder al politiek met een knipoog serveerde in de tv-serie 'The West Wing' en in “The American President”. Toegegeven, het is niet simpel om humor te vermengen met de schrijnende achtergrond van een waar gebeurde oorlog. Dit is immers geen “Wag The Dog” waar een fictieve oorlog in Albanië voor het strijdgewoel zorgde. Hier zie je beelden van vluchtelingenkampen met verminkte kinderen die Russische mijnen voor speelgoed aanzagen. Het kost nogal wat bochten om van dergelijk neerslachtig wereldbeeld een hilarische komedie te maken. En toch slagen de makers in hun opzet.

Ten eerste komt dat door de slinkse manier waarop Charlie Wilson het politieke establishment voor zich kon winnen. In de film is het natuurlijk allemaal wat gecondenseerd weergegeven (in het echt zal het ongetwijfeld niet zo simpel zijn geweest), maar toch is het glimmen en gnuiven geblazen met de machinaties van Wilson en Avrakatos. De echte reden waarom “Charlie Wilson’s War” uitgroeit tot een onvervalste feelgoodmovie heeft echter te maken met de levensstijl van de man (aanstekelijk overgebracht door Hanks). Wilson was een echte bon-vivant: hij keek niet op een alcoholische druppel min of meer, en was een echte rokkenjager. Zijn volledige kabinet bestond uit medewerksters met de perfecte playmate-maten en stonden bekend als “Charlie’s Angels”. Dat die levensstijl voor veel politieke tegenstanders een gedroomde kans was om Wilson uit het zadel te lichten spreekt voor zich. Maar Wilson bleef dapper zijn ding doen, zowel tussen de lakens als in het Afghaanse woestijnzand…

“Charlie Wilson’s War” lijkt in hoofdzaak een Amerikaanse affaire te zijn, en zal zich in Europa aan het grote publiek vooral moeten verkopen door de starpower van Hanks en Roberts. Hanks (die de film coproduceert) opteerde zelf voor Mike Nichols als regisseur, en dat bleek een goede keuze. De man heeft in het verleden al genoeg blijk gegeven van goede komische timing, en ook hier slaagt hij erin om de dunne scheidslijn tussen drama en humor strak te houden. Zak dus maar met het volste vertrouwen af naar “Charlie Wilson’s War”: een interessante geschiedenisles ingebed tussen weelderige Playmate-boezems: de combinatie staat niet elke week op het programma.