Maar liefst twintig jaar werkte voormalig acteur Andrew Heckler aan wat zijn regiedebuut zou worden. Het zegt veel over ’s mans uithoudingsvermogen. Zijn in 1996 gesitueerde true story was scriptklaar in 1998, maar geen enkele studio schonk hem het vertrouwen om het verhaal van de in Laurens, South-Carolina gesitueerde Redneck Shop And Ku Klux Klan Museum te verfilmen. Fascinerend verhaal, nochtans.

In het diepe redneckzuiden van het gehucht Laurens kwam de plaatselijke opperracist op de idee om een politiek incorrecte en racistische souvenirwinkel te koppelen aan een minimuseum dat de geschiedenis van de KKK uit de doeken deed en verheerlijkte. En dat nog wel in een voormalige cinemazaal. Zijn geadopteerde zoon Michael Burden kreeg de officiële eigendomspapieren. Niet zo’n slimme zet, daar die Burden de Saul/Paulus-luis in de pels bleek. Michael werd weliswaar niet neergebliksemd op weg naar Damascus, maar hij begon wel in te zien dat zijn racistische levensstijl en lidmaatschap van de KKK zijn liefdesgeluk in de weg stond, daar de vrouw/alleenstaande moeder waar hij een relatie mee begon niet echt te spreken was over zijn vooroordelen. En dan was er ook nog de plaatselijke zwarte predikant die probeerde om Burden te overhalen om naar de dark side te komen. De letterlijke, niet de figuurlijke.

Burden kende een aantal keer een valse start, onder meer door productiefirma’s die failliet gingen. Vandaar dat de cast een paar keer van pluimen veranderde: de titelrol die nu wordt vertolkt door Garrett Hedlund stond ooit op de planning bij Channing Tatum en Aaron Eckhart. Ook Woody Harrelson en Michelle Monaghan toonden zich bereid in de film te acteren, net als Forest Whitaker die in 2008 al akkoord ging om de rol van de predikant op zich te nemen.

Uiteindelijk was het pas nadat producente Robbie Brenner Oscarsucces had met The Dallas Buyer Club dat er genoeg fondsen waren om eindelijk aan de verfilming van Burden te beginnen. De film won de publieksprijs op het Sundance Festival van 2018 en bleef vervolgens nog eens twee jaar op de plank liggen omdat geen enkele studio echt happig bleek om de film te distribueren. Het mag zich dan wel allemaal in 1996 afspelen, de materie is vandaag nog even gevoelig als toen - misschien (voor zover mogelijk) zelfs nog gevoeliger.

Filmisch schiet Heckler geen hoofdvogels af. Het verhaal is in brede stroken verteld, en mist soms diepgang. Met wat slechte wil kan je Burden een soort Reader’s Digest-versie noemen van Mississipi Burning of eender welke KKK-film. Inhoudelijk blijft Burden wel overeind: het feit dat je als blanke ondernemer - met de steun van de lokale overheid dan nog wel - ongegeneerd de zwarte gemeenschap kan schofferen is natuurlijk te gek voor woorden. Dat Heckler in zijn karakterisering grotendeels blijft steken in het stereotiep neerzetten van zowel de blanke als zwarte personages is hem vanuit die optiek zeker vergeven. Ook omdat de echte kern van het verhaal - dat de denkwereld van Burden in de eerste plaats een gevolg is van de opvoeding die hij (niet) heeft gehad - wel degelijk stof tot nadenken vormt. Hedlund gaat in elk geval all the way in het uitbeelden van white trash KKK’er, net als Tom Wilkinson trouwens. Al komt de echte nuance in Burden in de eerste plaats van een alweer sterk acterende Andrea Riseborough als de vrouw die Burden weet weg te trekken van de brandende kruisen en witte kappen.