Nu Chucky vast zit in het vagevuur van de dvd-/streamingtitels, ligt de weg wagenwijd open voor iedere demonische pop die van zich wil laten horen. De leemte werd eerder al wat opgevuld door “Annabelle”, de demonische mie uit “The Conjuring” die haar eigen spin-off kreeg. En binnenkort een sequel daarop: of ze daarin naar het station moet, is nog niet gecommuniceerd door onze op een leeg perron aangekomen wandelgangenspion. Het zit hem niet mee.

Wel netjes gearriveerd: “The Boy”, een spookpoppenfilm waarin het terug een jongenspop is die iedereen die in zijn buurt komt de stuipen op het lijf mag jagen. Of toch niet ?  Want “The Boy” gaat zowel wel als wel niet over een pop. Meer verklappen zou spoilermisdadig zijn. Weet dat alles draait rond de Amerikaanse Greta (Lauren Cohan, een van de sterkhoudsters van “The Walking Dead”) die een verkeerd gelopen romance komt doorspoelen als nanny in een Brits landhuis. Groot is haar verbazing als blijkt dat ze geen kindermeisjes moet zijn voor een jongen van vlees en bloed, maar voor een pop. Greta heeft dadelijk in het snotje dat er iets mis is met het excentrieke Heelshire-koppel, maar ze aanvaardt het aanbod toch: ze kan de afzondering gebruiken en het betaalt goed. Uiteraard schenkt ze weinig aandacht aan pop Brahms en volgt ze zeker haar takenlijstje niet: ze moet de pop onder meer tweemaal per dag voorlezen, muziek voor hem draaien en hem een nachtzoen geven.

Al snel blijkt echter dat er iets niet pluis is: zaken verdwijnen uit het huis en Brahms zit niet altijd waar Greta hem heeft achtergelaten. Van koerier Malcolm (Rupert Evans) leert Greta dat de echte Brahms als achtjarige jongen omkwam bij een brand. En dat zijn ouders daarna diepbedroefd de pop adopteerden en hem nog steeds behandelen als hun kind van vlees en bloed. Het kippenvel, piepende deuren en boe-alarm is bij deze geactiveerd.

Regisseur William Brent Bell (van de makke found footage “The Devil Inside”) maakt geen onaardige beurt met deze opvallend ouderwetse horrorthriller. Geen snuifje CGI is er te bespeuren: kippenvel komt er louter door suggestie en de close-ups op de porseleinen pop. Waardoor alles dicht aanleunt bij de Britse anthologiereeks “Thriller” die in de jaren zeventig op tv het mooie kippenvelweer maakte. Of bij “Hammer House Of Horror”. Wie uit is op gore moordscènes of in het rond vliegende computerspoken is er aan voor de moeite. Wie kickt op mysterieuze gotiek, heeft meer reden om te horlepiepen. Vraag is of Bell het bewust bloedloos hield: de beslissing van de studio om de film – die aanvankelijk “The Inhabitant” als titel had – PG-13 te laten keuren, heeft er misschien ook mee te maken.

Als er een zaak is die Bell te verwijten valt, is het repetitiviteit: het kiekeboespel tussen Cohan en de pop gaat zelden echt in crescendo, en de aandachtsboog is daardoor niet altijd even strak. Zelfs de finale lijkt niet echt het onderste uit de kan te halen. Wat ongetwijfeld goed nieuws is voor eender welk gepensioneerd lid van de BBFC die destijds de schaar zette in de video nasties. Voor de doorsneehorrorwolf draagt “The Boy” uiteindelijk echter net iets teveel schaapskleren om de volle drie sterren binnen te rijven.