Had U ooit gehoord van Howard Hughes voor je The aviator zag of voor het eerst iets hoorde over deze film ? Hoogstwaarschijnlijk niet. Is het de moeite waard dat een getalenteerd regisseur als Martin Scorsese er zijn film-kruit op verschiet en er een bijna drie uur durende film over maakt ? Eh... als we heel eerlijk moeten zijn, neen. We zouden hier nog wat vraagjes kunnen aan toevoegen die de woorden 'Academy Award' of 'Oscar' bevatten en het antwoord zou heel goed aansluiten bij onze visie over The Aviator. En die is, 11 (elf !) Oscar-nominaties ten spijt niet uitgesproken positief te noemen. Maar als er dan toch beeldjes moeten gegeven worden voor deze film, dan komen die allicht uit de technische categorie : art direction (let maar eens op de 'Cocoanut Grove' !), kostuums (!) en montage (geluid vooral). Een film maken over vliegtuigen om het eens wat gedurfd simplistisch uit te drukken voor iets van bijna drie lange film-uren, kan een knap werkstuk opleveren. Eén over een man die in zijn leven heel wat vrouwen aan de arm had ook. En één over een filmmaker in Hollywood ook al. Maar ondanks het feit dat Howard Hughes de vent was die voor deze drie interesses bijzonder gekend was is er bij ons geen sprake van een wild enthousiasme na het zien van The Aviator.

De ambitieuze Howard Hughes is van plan om met het geld van zijn erfenis een film op te nemen zoals er nog nooit één werd gemaakt. Als onafhankelijk producent in Hollywood zal hij een heldhaftig, spectaculair W.O. I-verhaal brengen met als titel Hell's Angels. Eigen spectaculair stuntwerk, het inzetten van veel vliegtuigen en veel camera's moeten zorgen voor een succesvolle prent. Maar doen ook het inzetbaar kapitaal van Hughes flink slinken omdat hij nooit tevreden is met het resultaat en zichzelf geen beperking wil opleggen qua budget. En wanneer ook de ganse reutemeteut elke keer opnieuw verhuist naar een locatie waar er wél wolken zijn, dan kost dat geld natuurlijk. De 'Hughes Aircraft Company' is een nieuw project van Hughes die hem door een aantal (snelheids)records de belangrijkste vliegenier maakt sinds Charles Lindbergh. In de jaren '30 neemt hij dan TWA over en leidt hij het bedrijf naar het jet-tijdperk. Alhoewel we ook de bouw van het grootste vliegtuig ooit op dat moment - de 'Hercules' - niet mogen vergeten. En over de ganse periode moeten ook nog vrouwen ingepast worden met grote namen als Gardner, Hepburn, enz... De idee om een film te gaan maken over Howard Hughes komt eigenlijk van DiCaprio zelf. Als jonge kerel las hij over de biografie van de man waarna hij dit in gedachten snel in filmtermen omzette. Hij bracht het aan bij producent Michael Mann die er wel wat in zag en scenarist John Logan (Gladiator) contacteerde in dit verband. Die trok maar liefst een jaar uit voor de noodzakelijke research om met kennis van zaken een scenario rond het leven van Howard Hughes te kunnen schrijven. In zekere zin is The Aviator een stap terug voor Martin Scorsese (Gangs of New York). Niet alleen wanneer je deze prent gaat vergelijken met vroeger werk maar ook omwille van de gebruikte filmtechniek.Zo maakte hij al bij de eerste besprekingen met Rob Legato (de 'Special Effects Supervisor') duidelijk dat de film er moest gaan uitzien alsof hij werd opgenomen in de tijdsperiode waarin hij zich afspeelt. Archiefmateriaal van Hughes moest dus als het ware model staan voor deze 21e eeuwse film en eigenlijk zou het ook moeten opvallen dat de look wijzigt naarmate de film zich verdersleept naar het einde toe. Maar daar is nauweljks iets van te merken. De crash van Hughes' XF-11 boven Beverly Hills daarentegen is op technisch vlak dan weer wél geslaagd.

Martin Scorsese knipt (slechts) een flinke twintig jaar uit het leven van Howard Hughes (de Quarantaine-flashback even buiten beschouwing gelaten) en gaat dit flink uitvergroten. Wie de film heeft gezien had hier ongetwijfeld liever uitrekken gelezen. De grote schaar die men inzette op het einde van de film (zeg niet dat je dit bot einde zag aankomen) had men beter ingezet bij de definitieve montage van de film. Het zou allicht wat weglopers gescheeld hebben tijdens de overbodige en knap vervelende pauze van 10 minuten. Bij een film waarin grootheden als Katharine Hepburn, Ava Gardner en Jean Harlow (Gwen 'No Doubt' Stefani) de namen zijn van het vrouwelijk schoon verwacht je een zekere betovering. Dergelijke kalibers van weleer op het grote doek brengen had een magische filmervaring voor de kijkers kunnen worden maar veel meer dan prachtig kostuumwerk, aantrekkelijke decors, passende haartooi en de vroegere accenten van de dames zit er niet in. Als men Cate Blanchett dan toch wil belonen voor haar talent laat het dan alstublieft niet voor deze rol zijn. Kate Beckinsale heeft dan weer wél iets. Met haar kersrode lippen, het passend kapsel en de glamour-uitstraling lijkt ze zo weggelopen uit de jaren '30 - '40 periode. Leonardo DiCaprio is ook kanshebber op een beeldje maar na het zien van de film lijkt het wel alsof de leden van de 'Academy' enkel de sterkste scènes van de ganse film hebben gezien. En die zijn er dus wel. Die waarin hij zich heeft teruggetrokken in zijn kamer/kantoor en, psychisch vervallen, het intereieur heeft herschapen. Of de ondervraging voor de Brewster commissie waar hij op zijn best is. Maar een 'Academy Award' ? Not this time als je het ons vraagt.