Arturo Bandini (Colin Farrell) is een schrijver die naar Los Angeles komt afgezakt om er de ultieme roman te schrijven. Maar ook om een knappe blonde vrouw te huwen en ooit zijn intrek te kunnen nemen in een imposante woning. Het ontbreekt hem aan geld dus overtuigt hij de receptioniste van het hotel met een gesigneerd exemplaar van een vorig werk. De dame is gecharmeerd en twijfelt er geen seconde aan dat de schrijver in het maatpak zonder problemen de wekelijkse huur van vier Dollar voor de kamer zal kunnen betalen in de toekomst.
Maar dat gebeurt niet. Met uitzicht op een palmboom op nog geen twee meter van het raam slaagt Bandini er niet in om iets zinnigs te tikken op het papier in zijn schrijfmachine. En de steeds binnenwandelende sukkel Hellfrick Donald Sutherland, betaald voor een aantal keer binnenkomen in een kamer en wat lines op te draven ?) die hij heeft als buurman zorgt ook al voor weinig inspiratie. De dagen en weken gaan voorbij tot enkel nog één muntje rest in zijn broekzak. Hij besluit het te besteden in een kroeg om de hoek. Daar ontmoet hij de Mexicaanse Camilla (Salma Hayek), een vrouw die door haar afkomst niet hoog staat aangeschreven maar er van droomt om met een (rijke) Amerikaan te trouwen. En hem kinderen te schenken die zijn naam zullen krijgen. Maar... Camilla kan maar op weinig sympathie rekenen van de schrijver. En de koffie die ze hem aanbiedt zorgt voor nog meer vernederende opmerkingen, het blijft dus niet bij haar huaraches? En toch keert Bandini nog terug naar de bar. En zorgt het wederzijds bestoken van elkaar met giftige opmerkingen ervoor dat de twee elkaar op een vreemde manier toch wat beter leren kennen.

Maar dan is er beterschap op komst. Bandini kijkt na de ontmoeting anders aan tegen alles wat zich in zijn omgeving afspeelt en na een tijd kan hij een afgewerkt bundeltje opsturen naar een uitgever die hij als zijn grote voorbeeld ziet. Een tijd later valt een brief van de man in de bus als begeleiding van een check van 175 $. Op die manier kan Bandini zich eens van zijn andere/rijkere kant tonen wanneer hij de volgende dag het café binnenstapt waar Camilla werkt.

Ask The Dust is gebaseerd op het werk van auteur Joe Fante. Arturo Bandini is overigens een personage dat in 1936 al werd gecreëerd door de schrijver en centraal stond in maar liefst vier romans waaronder Wait until spring, Bandini (!) uit 1938 die pas in 1989 werd verfilmd. Robert Towne is al vertrouwd met het verhaal sinds hij actief bezig was met het scenario van Chinatown dat later zou bekroond worden met een Oscar. Maar ook met Joe Fante zelf waarmee hij lange gesprekken voerde over hoe een filmversie van Ask The Dust er eigenlijk zou moeten uitzien. Fante zelf overleed in 1983 en het duurde nog tot halfweg de jaren '90 vooraleer Towne een eerste script van Ask The Dust schreef. Weduwe Joyce Fante was uitermate positief over het schrijfsel en producenten Paula Wagner en Tom Cruise waren de ontbrekende schakel om tot een langspeelfilm te komen.

Het L.A. van de jaren '30 opnieuw tot leven roepen was één van de uitdagingen voor de filmmakers. Om te vermijden dat de huidige skyline zou te zien zijn in de achtergrond van een set die in de échte buurt zou gebouwd worden, trok men de 'Main Street' op op een voetbalveld van een middelbare school in Kaapstad. Foto's uit die tijdsperiode zorgden voor een goed beeld van hoe het er moest gaan uit zien.  De scéne waarin Long Beach getroffen wordt door een aardbeving - iets wat zich overigens ook écht voordeed op 10 maart 1933 toen een aardbeving met 6.5 op de Schaal van Richter 120 mensenlevens eiste - werd opgenomen in een stadje net buiten Kaapstad.

Deze film van Robert Towne hoort niet echt thuis in het rijtje van commerciële films die elke week in de grote complexen wordt losgelaten. Van dit soort van films ga je ook verwachten dat men mijlenver wegblijft van het cliché-mijnenveld van hun commerciële tegenhangers. De klassieker van het geschenk-hondje en het alomgekende - hela, zou die hoest nu echt betekenen dat - gevoel daar gelaten valt het aantal misstapjes nog wel mee (de schrik voor een baby zat er bij ons nochtans goed in).
Maar het verhaal blijft zwak en sleept zich op een slakkegangetje richting einde. Tussen Hayek en Farrell gaat het in een slingerbeweging van elkaar vernederen naar oprechte tederheid en weer terug. Het is geen bewust spel tussen de twee maar eerder iets wat onverklaarbaar is in het scenario zoals Farrell en Hayek het hier brengen. Beiden hebben potentieel en zelfs klasse getoond in het verleden (Frida) maar dit is geen film voor hen.
Weinig aandacht ook voor de omgeving waar deze film zich afspeelt. Het Los Angeles van die tijd krijgt niet de omkadering die de stad in zijn specifieke periode verdient, ondanks dat Robert Towne de stad en zijn historiek kent als geen ander. Ook de verwachtingen van zijn bewoners als de plaats waar alle dromen werkelijkheid kunnen worden krijgt naast de twee protagonisten geen enkele ondersteunend voorbeeld. Ask The Dust is dus zowel voor Colin Farrell als Salma Hayek een mislukt Cinemanie-uitstapje, een misstap zeg maar.