Vonk. Vonk. Vonk. Verdoeme. Vonk. Vonk. Ziehier Matthew Vaughn die een nieuwe franchise probeert op te starten met Argylle. Of hij dat nu deed met twee keien, vier droge twijgen of een aansteker … het resultaat brengt geen vuur. Of toch betrekkelijk weinig.

Vaughn heeft nochtans een fiks aantal geslaagde brokken overkill entertainment in de portfolio zitten, maar ditmaal valt het allemaal toch flink tegen. Het voelt, ruikt en speelt als een ongeïnspireerde variante op zijn eigen Kingsman-universum. En Vaughn is zelfs van plan om dat universum aan dit nieuwe te linken. Wat hij tijdens de eindgeneriek al even warrig komt duiden. Want ja, universums die zichzelf vastrijden om dan uiteindelijk doelloos te eindigen … daar zijn er nog niet genoeg van.

Gelukkig vallen er naast de kommer en de kwel ook heuglijke zaken te melden. Al is het maar omdat sommige vonken tonen hoe er wel degelijk potentieel zit in Argylle. De plot is een wirwarschakeling die elementen uit Romancing the Stone, The Manchurian Candidate en de James Bond-films met elkaar probeert te verbinden. Centraal staat bestsellerschrijfster Elly Conway (Bryce Dallas Howard) die in haar romans het wilde leven portretteert van spion Argylle (gepersonifieerd door Henry Cavill). Op een onvoorspelbare dag wordt ze benaderd door een weirdo (Sam Rockwell) op een trein die een echte spion blijkt te zijn, en meteen haar leven redt door een dozijn slechteriken naar de haaien te knallen en te knokken. Blijkt dat de verhalen die Conway schrijft hun grond hebben in een echte zaak, en zowel Rockwell als de slechteriken van ‘The Division’ willen haar inschakelen bij de zoektocht naar een USB-stick met daarop … ach, wie kan het wat schelen. Bovendien blijkt dat … een spoilertwist die sommige misschien wel wat kan schelen en daarom opgesloten zit in een verzegelde luchtdichte ‘zoek het zelf maar uit’-weckpot.

Oh ja, dat positieve. Howard en Rockwell zijn mooi gecast in de hoofdrollen. Niet dat ze je hier van je sokken zullen blazen, maar het doet deugd om twee (voor het genre) atypische gezichten op het voorplan te zien van een prent waarin de gelijken van Cavill naar het zijplan worden verwezen. Howard stond weliswaar ook al vooraan in de vuurlinie van de Jurassic World-franchise, maar hier mag en kan ze toch meer doen dan van hot naar her hollen. Waardoor ze aanvankelijk vrij dicht aanschurkt tegen wat Kathleen Turner liet zien in het eerder al aangehaalde Romancing the Stone.

De grote boosdoener in Argylle is het script. Vaughn mag dan misschien wel denken dat hij een slimme en/of verrassende film aan het maken is … helaas gatenkaas. Daarvoor moest hij toch wat meer hebben gedaan dan wat te roeren in een hoop actie- en spionnenclichés zonder er daadwerkelijk iets interessants mee aan te vangen. Vaughn toont opnieuw niet vies te zijn van wild gechoreografeerde actiescènes, maar zelfs die zijn deze keer vervelend. Slow motion CGI-bewegingen … die kruik is inmiddels gebarsten en wordt hier niet gelijmd.

Hier en daar een vonk dus in een prent waar je het niet warm zal van krijgen. Al is de spionagepoes – vertolkt door Vaughns eigen kat – wel geestig. En ook de wumba rumba-soundtrack zorgt voor een paar smikkelgniffels. De titelsong Electric Energy – hallo daar, Boy George – blijkt uiteindelijk beter dan de film zelf. En sleept ook minder lang aan.