Twee jaar terug was de urgentie in Marc Webbs “The Amazing Spider-Man” wat zoek. Sony’s re-boot van de Spider-Man saga kwam immers heel vroeg, daar zowat iedereen van de doelgroep nog niet zolang daarvoor de franchise van Sam Raimi achter de kiezen had gestopt. Wat we te zien kregen had dan wel een paar nieuwe toetsen, het bronmateriaal (Peter Parker krijgt een beet van een radioactieve spin, krijgt superkrachten, gaat achter superschurken aan en leert het een en ander over verantwoordelijkheid) was nagenoeg identiek. Wat toch voor een zweempje overbodigheid zorgde.

Van meet af aan was duidelijk dat de “Amazing Spider-Man”-reeks ietwat donkerder zou zijn dan Raimi’s drieluik. Met dank aan Christopher Nolan en volgelingen die inmiddels hadden aangetoond dat stripverfilmingen niet per definitie lichtvoetig en suikerkleurig moeten zijn. Zo zorgde de verdwijning van Peter Parkers ouders van meet af aan voor een duister deken, en was het duidelijk dat Parker naast machtige vijanden, ook met grote emoties zou af te rekenen krijgen. Wat bij Raimi al zo was (de dood van oom Ben), maar ditmaal leek de malaise toch iets steviger op de voorgrond te staan. Toch slaagde Marc Webb er niet meteen in om te overtuigen met zijn reboot: de grootste charme kwam door de voor het genre sterke vertolkingen van Andrew Garfield als de lenige Peter en van Emma Stone als zijn liefje Gwen Stacy.

De sequel “The Amazing Spider-Man 2” gokt op twee paarden: enerzijds is het een voortzetting van het origine-verhaal, anders een (semi) stand-alone avontuur. De intro (waarin we te zien krijgen wat er nu echt gebeurde met Richard en Mary Parker – Campbell Scott en Embeth Davidtz) maakt duidelijk dat de gebeurtenissen uit deel 1 belangrijk blijven. Slechterik Green Lizard ruimt plaats voor drie andere snoodaards: Green Goblin, Elektro en Rhino. Al heeft die laatste (met aanstekelijk boevenenthousiasme vertolkt door Paul Giamatti) eigenlijk niet zoveel in de popcornpap te brokkelen. De andere twee hebben dat wel: Elektro is de alias van de timide Oscorp-ingenieur Max Dillon (Jamie Foxx) die een fixatie ontwikkelt voor Spider-Man nadat die hem tijdens een clash met uraniumstelende terroristen van een gewisse dood wist te redden.

Wanneer Max na een ongeval met elektriciteit en sidderalen transformeert in een freak die van elektriciteit een wapen kan maken (vandaar zijn bijnaam Elektro) en hij ontdekt dat Spider-Man daardoor zijn vijand is, komt hij lijnrecht tegenover zijn vroegere idool te staan. Zo mogelijk nog een gevaarlijker nemesis is Harry Osborne (Dane DeHaan in jonge Leonardo Di Caprio-modus). Een jeugdvriend van Peter Parker die terugkeert naar het ouderlijk huis als blijkt dat zijn vader (Chris Cooper) sterft aan een genetische afwijking waarvan Harry eveneens drager is. Het enige dat de ziekte kan stoppen: een bloedstaal van Spider-Man. Als Peter/Spidey dat weigert omdat hij daar de gevolgen niet kan van inschatten, slaan bij Harry de stoppen door. Hij zorgt voor een paleisrevolutie bij Oscorp, en zet Elektro in als superwapen om Spidey – en bij uitbreiding New York – van de kaart te vegen. En dan is er nog Gwen Stacy. Peter Parkers liefde voor haar gaat dieper dan ooit, zijn dubbele identiteit maakt het echter moeilijk om van haar te houden zoals hij dat wil. Hij wil zijn belofte aan Gwens overleden vader (dat hij zijn dochter nooit in gevaar zou brengen) niet breken, en die drijft een wig tussen de twee geliefden. Zozeer zelfs, dat Gwen New York wil verlaten en zich in Engeland wil vestigen.

Marc Webb pakt uit met een vlot verteld comic book-verhaal, en scoort betere punten dan twee jaar terug. Het zit allemaal wat beter in zijn vel dan de eersteling, en Webb vindt samen met het scenaristentrio een mooie middenweg tussen de stripnonsens en de meer menselijke insteek. Net zoals bij de andere Marvel-verfilmingen (het recente “Captain America” bijvoorbeeld) is het wat zoeken naar een juiste verdeling, maar Webb komt aardig in de buurt. Op zich geen eenvoudige taak, want het verhaal is nogal overladen, wat meteen de speelduur van twee uur en twintig minuten verklaart. “The Amazing Spider-Man 2” is niet altijd even waterdicht of strak (het is zelfs jammer dat Webb na het orgelpunt in de climax iets te lang blijft doorgaan), voordeel is uiteraard dat je de Marvel-verplichtingen niet als grote kunst moet fileren, eerder als massa-entertainment van een goed schap. En in die optiek zit het meer dan snor met deze prent. De reeks is in elk geval nog niet aan het eind van zijn Latijn: voor 2016 en 2018 staan nummer 3 en 4 aangekondigd, naast spin-offs rond Venom (zie Raimi’s “Spider-Man 3” en The Sinister Six - zes superschurken die de handen en klauwen in elkaar staan om Spidey voor eens en altijd te elimineren. Hoelang de kruik te water kan gaan vooraleer ze barst, zien we – net zoals bij de vele andere Marvelfranchises – wel. In tussentijd is het alvast genieten geblazen van dit ragfijn spel.