Barry (Bryan Brown) is de maffiabaas numero uno in Ooohstreilje (Australië geschreven). Hij windt er niet veel doekjes om wanneer hij een meningsverschil heeft met één van zijn klanten/mensen die hij afperst. Wanneer de uitbater van een plaatselijk casino niet langer bereid is de opbrengsten van zijn slotmachines/jackpots aan hem over te dragen of om Bryan's apparaten te plaatsen, gaat Barry er vergezeld van wat medewerkers op af, gewapend met wat sloophamers. De machines worden het eerst vernietigd en de raid wordt afgesloten met een flinke tik op de knie van de ongehoorzame uitbater. Die heeft zijn lesje hiermee geleerd en wordt hierna weer zo mak als een lammetje zodat de centjes weer kunnen beginnen binnenstromen.

Barry heeft alle louche praktijken in al even duistere instellingen stevig in handen en wanneer hij dreigt om de greep hierop te verliezen grijpt hij in. Af en toe moet wel eens met een lijk gezeuld worden links en rechts, maar wanneer de Politie dan ter plaatse komt is de doodsoorzaak gauw vastgesteld, telkens met de nodige sympathie voor de killers die onmiddellijk vrijgepleit worden van enig strafbaar feit. Waar rechercheur Ray niet zo van houdt zijn de afrekeningen op klaarlichte dag, wanneer de dooien nog wat moeten versleurd worden links en rechts om het terug wat proper te maken op de straat.

Veel concurrentie heeft Barry niet in zijn stiel dus is het niet verwonderlijk dat ook anderen wel een graantje willen meepikken van zoveel Dollars. Het zijn Americano's (je had toch geen Belgen verwacht ?) die op een dag in Chicago het vliegtuig nemen richting down under. Na een kleine discussie omtrent de gitaarvormige zak en de inhoud ervan bij het aan boord gaan vertekken Tony Testano en Sal costello in opdracht van ene 'Jimmy' naar het land van de kangoeroe's.

Barry heeft ondertussen het bezoek gekregen van Darce, familie van hem die hij inlijft in zijn organisatie. Vanaf nu is de pas uit Viëtnam teruggekeerde Darcy werknemer van nonkel Barry en tante Sharon (rol vertolkt door Toni Colette). Barry is niet zo opgezet met het bezoek van de twee ambitieuze en opdringerige Americano's die kort na hun aankomst al richting 'Gazebo' gaan. Ook niet nadat ze hun nieuwe 'slot machine' hebben gepresenteerd die voor nog meer emmers gevuld met geld (letterlijk) zou moeten zorgen. Nadat Tony & Co hebben uitgevist hoe Barry te werk gaat en wie hij allemaal in zijn zak heeft, besluiten ze hun kans te wagen bij de omgekochte politieman en maken met hem een afspraakje in de 'Roosevelt Club'. Barry begint zich stilaan te realiseren dat het duo een bedreiging kan gaan vormen voor hem en hij grijpt in : hij nodigt hen uit op een jachtpartijtje in een quasi verlaten gebied waar de schietgrage Amerikanen al snel een complete varkensstapel aan flarden schieten, alleen jammer dat die toebehoort aan een senator...

De stelling van de 'Hollywood Reporter' dat Dirty Deeds een hondsbrutale misdaadkomedie is, bevestigen we maar voor 50 %. In een paar scènes komt de ironie van de situatie wat vaagjes door, maar grappig is toch anders. Brutaal is het wel. Bij sommige executies heeft men zelfs geen klein beetje zijn best willen doen om het netjes te houden.

De koop-DVD kent een gevarieerd aanbod extra's. De biografieën van de vier hoofdrolspelers worden aangevuld met interviews van Brown en Colette. Het stukje getiteld 'extras' is overbodig en toont een aantal scènes uit de film, maar dan mét de camera's in beeld. Een deel hiervan komt zelfs nog eens terug in het interessantere stukje 'Behind the scenes'. Hier verduidelijkt Bryan Brown wat (volgens hem dan toch) Dirty Deeds zo grappig maakt. Het feit dat Brown met een snorkel in het zwembad een duikje neemt en dan opgezocht wordt door de Politie die hem wat aanwijzingen geeft omtrent zijn moorden, John Goodman die eigenlijk een maffiosi is, maar ook goeie pizza kan maken, zo'n dingen. Dat is de DD-humor, maak voor jezelf maar uit of je de visie van Brown die ook als producer optrad voor deze film, kunt volgen. Ook over de muziek blijkt men één en ander te kunnen vertellen. Zo zou Dirty Deeds een cover zijn van AC/DC, iets wat al bijzonder duidelijk werd toen we het nummer voor het eerst hoorden. Het moest volledig anders worden hoor je hen zeggen en da's iets waar men dus niét in geslaagd is.