Om echt op dezelfde hoogte als Federico Fellini te staan, zal Paolo Sorrentini nog veel boterhammetjes met choco – of ciabatta’s met bolognesesaus – moeten eten. Maar met een Oscar voor beste buitenlandse film op zak – voor “La Grande Bellezza”, die daarmee “The Broken Circle Breakdown” zonder beeldje naar huis stuurde – mag hij zich uiteraard een tevreden man noemen. Zeker omdat zijn internationale status na die film serieus is toegenomen. Zo wist hij voor opvolger “Youth” zowel Michael Caine als Harvey Keitel te strikken. Tegelijkertijd is er een vernieuwde interesse voor Sorrentini’s vroeger werk waar te nemen.

Mooi alvast hoe Sorrentini rasacteurs als Caine en Keitel de kans schenkt om in de herfst van hun leven op het witte doek of thuisbioscoopscherm te mogen schitteren. De aanwezigheid en het samenspel van die twee raspaarden alleen al is een reden om “Youth” aan het cinefiele menu toe te voegen. Zeker omdat je er gratis en voor niks een cameo van Jane Fonda bovenop krijgt.

Niet dat de vertolkingen de enige reden zijn om “Youth” je aandacht te schenken. Hoe spits en ontroerend die ook zijn, de echte drijfveer blijft toch wel de knappe regie van Sorrentini. “Youth” is zijn tweede Engelstalige prent in een oeuvre dat inmiddels uit zeven langspelers en heel wat televisiewerk en kortfilms bestaat. Het in de eerste paragraaf reeds netjes aangehaalde succes van “La Grande Bellezza” zal wel geholpen hebben om fondsen te verwerven voor deze grotendeels in Zwitserland opgenomen Italiaans-Brits-Frans-Zwitserse coproductie die exquisiet gebruik maakt van het stemmige en luxueuze Schatzalp Hotel in Davos.

Fred Ballinger (Caine) is een gepensioneerd dirigent en componist die regelmatig vakantie neemt in een Zwitsers luxekuuroord. Hij oogstte internationaal triomfen en was zo goed in zijn vak dat hij de Engelse koningin hem – bij monde van een persoonlijk assistent – vraagt of hij op een gala-avond voor haar zijn zelfgecomponeerde “Simple Songs” wil dirigeren. Een aanbod dat Fred afslaat, daar hij ‘persoonlijke redenen’ heeft om zijn composities nooit nog live te vertolken. Zelfs niet voor de Engelse koningin. Freds dochter Lena (Rachel Weisz) verblijft eveneens in het hotel, en fungeert als zijn persoonlijke assistente. Zij is getrouwd met de zoon van filmregisseur Mick Boyle (Keitel), een persoonlijke vriend van Fred. Mick verblijft ook in de spa, en probeert er met een groep enthousiastelingen het script voor zijn laatste film op poten te krijgen. Een paar gebeurtenissen zorgt ervoor dat de twee zich geconfronteerd zien met het verleden, al is de vraag of ze daar op bejaarde leeftijd veel belang aan willen of kunnen hechten.

Sorrentini vertelt een paar rake dingen over ouderdom. En waarschijnlijk over kunst, spijt, familie, jeugd, tristesse en het leven van alledag. Sorrentini is er echter de man niet naar om alles uit te spellen. “Youth” is eerder een individuele ontdekkingsreis dan een geleide groepsuitstap met een gids bij de hand. Sorrentini zet ijkpunten uit langs het parcours, en vaak is de weg daarnaartoe boeiender dan het bereiken ervan. Zeker omdat de tocht wondermooi is. De beeldcomposities die Sorrentini uit de hoge hoed tovert – met dank aan fabuleuze decors en majestueuze landschappen – staan garant voor een paar van de meest poëtische scènes die zich dit jaar tegen het witte doek mochten aanschurken. Waardoor het eigenlijk niet zo erg is dat het scenario af en toe te abstracte oorden opzoekt. Of dat niet alle personages of verhaallijnen even interessant zijn uitgewerkt. Zo is de nevenplot met Paul Dano als acteur die twijfelt aan zijn eigen roeping nogal mager als dramatische trekhaak. Zijn aanwezigheid levert her en der wel een paar fijne scènes op – zeker als hij in het hotel zijn laatste rol even uittest – maar het vloeit niet echt vlot over in de centrale plot met Caine en Keitel. Niet dat deze en andere minder uitgewerkte punten de prent pijn doen. Daarvoor regisseert Sorrentini te mooi en te poëtisch.  

Bovendien is “Youth” wars van de vele thema’s die het script beroeren, eerder een contemplatieve en surrealistische bespiegeling dan een plotgedreven prent. Met genoeg originele vondsten in de mouwen – een Diego Maradona-dubbelganger op kop – om twee uur lang gecharmeerd te zijn door Sorrentini’s magnifiek georkestreerde beeldenstroom.

Extra’s zijn in geen velden, wegen, lanen, paden, dreven en kinderkopmuren te bespeuren. Dat gebeurt tegenwoordig steeds meer. Een schijfje vullen met nietszeggende EPK’s of door marketeers gestuurde interviews is uiteraard ook maar niets, dus misschien is niets beter dan iets overbodigs. Langs de andere kant is de dvd nog steeds het medium om de liefhebber van de zevende kunst iets meer waarde voor zijn geld te geven dan enkel maar de film. Iets wat veel verdelers schijnt te ontgaan. Of misschien is het toevoegen van extra’s de investering niet meer waard. Wie zal het zeggen? Het is in elk geval een interessante discussie die vooral voor kleinere dvd-labels kan gevoerd worden.