“Winter’s Tale”, een meer dan zeshonderd pagina’s tellende turf van Mark Helprin, wist sinds zijn publicatie in 1983 nogal wat literaire zieltjes voor zich te winnen met zijn status van magisch-realistische liefdesverklaring aan een in sprookjeswalmen gehuld New York. Ook Akiva Goldsman is fan en wou het boek koste wat kost verfilmen. Dat Goldsman een Oscar won voor het script van “A Beautiful Mind” en als scenarist of producer al heel wat hits op zijn naam heeft staan (“The Da Vinci Code”, “Angels & Demons”, drie delen uit de “Paranormal Activity”-franchise) zorgde er waarschijnlijk voor dat Warner Bros uiteindelijk groen licht gaf en hem meteen zestig miljoen dollar overhandigde. Zeshonderd pagina’s binnen een filmisch tijdsbestek van twee uur houden is geen kattenpis. Dat moet ook Goldsman geweten hebben, daar hij grote delen van de roman links liet liggen en zelf een nieuwe tweede akte schreef. “Winter’s Tale” zou een tijdtrotserend episch liefdesverhaal moeten zijn, maar al van bij de aftrap zijn de eerste barsten in het fundament zichtbaar.

De film begint in 1895, wanneer een koppel immigranten zich via Ellis Island in New York wil vestigen. Dat lukt niet, daar ze allebei een besmettelijke ziekte hebben. Vooraleer ze worden teruggestuurd, laten ze hun pasgeboren zoon Peter in een bootje te water in de hoop dat hij er een goede toekomst krijgt. Waarop een sprong in de tijd ons naar 1916 brengt: we zien hoe de inmiddels volwassen Peter (Colin Farrell) op de vlucht is voor zijn vroegere misdadige werkgever Pearly Soames (Russell Crowe). Als inbreker is Peter zelf geen onbesproken blad, al zit hij niet zo diep in de criminaliteit als Soames die er schijnbaar alles voor over heeft om Peter een kopje kleiner te maken. Soames is trouwens geen gewone sterveling: hij is een demon die met een leger volgelingen in opdracht van Satan jacht maakt op mensen die met hun geloof mirakels kunnen bewerkstelligen en zo de balans tussen goed (God) en slecht (de duivel) uit balans kunnen brengen.

Dat Peter er niet alleen voor staat, blijkt als hij wordt gered door een gevleugeld wit paard. Wanneer Peter kennismaakt met Beverly Penn (Jessica Browne Findlay, vooral bekend door haar rol in de tv-reeks 'Downtown Abbey'), de dochter van een vooraanstaand krantenuitgever, is hij op slag verliefd. De liefde is wederzijds: helaas lijdt Beverly aan tuberculose en heeft ze niet zo lang meer te leven. Wanneer Soames ontdekt dat Peter een relatie heeft met Beverly vreest hij dat Peter in staat is om haar te genezen. Iets wat hij tegen elke prijs wil voorkomen. Tijdens de nieuwe clash met Soames belandt Peter in het water. Waarop “Winter’s Tale” opnieuw een sprong in de tijd maakt en we in 2014 belanden. Peter loopt – nog steeds even jong als in 1916 – geplaagd door geheugenverlies door de straten van New York. Pas als hij erin slaagt om zijn verleden te reconstrueren, kan hij zijn lot in eigen handen nemen. Een ontmoeting met een alleenstaande moeder (Jennifer Connelly) en haar aan kanker leidend dochtertje blijken daarvoor de catharsis te zijn. Eens te meer is Soames echter van plan om roet in het eten te gooien.

Akiva Goldsman slaagt er niet om ordentelijk uit de doeken te doen hoe het nu precies zit met de duivels en engelen die op zoek zijn naar zieltjes die ze voor zich kunnen winnen (’t lijkt “I, Frankenstein” wel). Die warrige narratie weegt als een loden deken op het eindresultaat. Scènes als die waarin Crowe plots een duivels gelaat krijgt of met de hulp van edelstenen en lichtinval de verblijfplaats van Farrell ontdekt slaan als een tang op de varken. Meeleven met Farrells personage is er niet bij: zelfs niet wanneer de film de supernatuurlijke elementen laat vallen en zich concentreert op zijn romance met Findlay.

Wat zou moeten ademen en leven, wordt door Goldsmans sloten grensverleggende quatsch nagenoeg verstikt in een luchtledig universum. Als er al eens een geslaagde vondst is (de assumptie dat de sterren aan de hemel eigenlijk menselijke zielen zijn die een mirakel hebben verricht), is de kans dat je er door ontroerd raakt kleiner dan de rimpeling die de paringsdans van een geil stukje plankton veroorzaakt.

Wel mooi is de kleine zilveren bijrol van de inmiddels negenentachtigjarige Eva Marie Saint, meteen ook de enige reden dat het deel van “Winter’s Tale” dat zich in 2014 afspeelt geen volledige sof is. Tenenkrommend is dan weer de cameo van Will Smith als Lucifer Hemzelve. Waar is Robert De Niro als je hem écht nodig hebt ?