Een van de mooiste films van vorig jaar verscheen en verdween onopgemerkt in en uit de zalen. Jammer en onverdiend, want deze “Wildlife’ verdiende alle aandacht die hij maar kon krijgen. Gelukkig is er nu de thuisbioscooprelease, klaar om een bijkomende publiek aan te boren. Eentje dat kan beslissen dat Paul Dano blijkbaar heel goed heeft opgelet tijdens de opnames van de vele indiedrama’s waarin hij heeft geacteerd. Zijn debuut als regisseur (en coscenarist) is immers zo trefzeker dat het moeilijk te geloven is dat “Wildlife” het werk is van een debuterend regisseur. En toch is het zo: geen Dano als acteur op de set ditmaal, maar als volbloedregisseur. Het scenario vloeide gedeeltelijk ook uit hem voort, daar hij samen met zijn echtgenote Zoe Kazan de gelijknamige roman van Richard Ford (verschenen in 1990) bewerkte. Dat de film er niet uitziet als een verhakkelde verfilming, maar als een in zijn eigen universum ademende cinematografische narratie, is nog een vaststelling die in het voordeel van Dano spreekt.

Anno 1960 strijkt het gezin Brinson in Montana neer. Pa Jerry (Jake Gyllenhaal) gaat voor de zoveelste keer op zoek naar een nieuwe job. Zijn vijftienjarige zoon Joe (Ed Oxenbould) kent de dril intussen en probeert het beste te maken van de situatie – zoveelste nieuwe school inclusief. Zijn affiniteit en liefde voor pa Jerry en moeder Jeannette (Carey Mulligan) zorgen ervoor dat dit zonder veel morren gebeurt. Toch explodeert het gezin in Montana: Jerry wil een gebrom in zijn hoofd smoren door als lid van de vrijwillige brandweer in de omringende bossen een aanhoudende bosbrand te helpen blussen. Wat betekent dat Jerry zijn gezin zonder inkomen zet en hen voor onbepaalde tijd in de steek laat. Waarop Jeannette een affaire begint met een plaatselijke zakenman en volledig uit haar liefhebbende moederrol treedt. Joe ziet zich geconfronteerd met een wereld waarin alle ouderliefde die hij ooit kreeg als sneeuw voor de zon verdwenen lijkt.

Trefzeker: het woord viel al in de inleidende paragraaf. En is twee paragrafen verder nog steeds van kracht. De plot van “Wildlife” laat zich op papier misschien uitbenen als ‘weepie van de week’, maar bloeit sierlijk open in de details. Ingebed in een tijdskroniekkader waarin vrouwen in verstikkende keurslijven zaten en mannen werden beoordeeld om hun jobstatus, levert Dano een steeds donker wordend drama af dat in de eerste plaats over levensecht geportretteerde mensen gaat. Mensen die begrijpelijke foute keuzes maken, en zich daarna geconfronteerd zien met gebroken dromen en een gecrashte realiteit.

Carey Mulligan en Jake Gyllenhaal acteren subliem en kleuren hun karakters subtiel gelaagd in. Zonder toeters en bellen zetten ze porieverbredende vertolkingen neer die veel waarachtiger zijn dan gehypte vertolkingen in meer geconditioneerde blockbusters. Dano haalt ook het beste uit de jonge Oxenbould: elke stille blik op diens gezicht zegt meer dan duizend uitgesproken woorden, waardoor de knaap (eerder te zien in M. Night Shyamalans “The Visit”) uitgroeit tot het hypnotiserend hart van de film. Alles valt samen in een bloedmooie coda en diep ontroerend slotakkoord: de perfecte afdronk voor een nagenoeg perfecte film.

Minder perfect zijn de extra’s. Naast de trailer kan je nog tien minuten zoek maken met twee persjunketinterviews, respectievelijk eentje met Paul Dano en eentje met Zoe Kazan. Wie het kleine niet eert … allemaal goed en wel, maar dit is toch een beetje mager. Al kan je natuurlijk ook argumenteren dat niet elke film scheepsladingen extra’s nodig heeft. Een lief, klein filmpje als ‘Wildlife’ hoef je qua techniciteit immers niet te vergelijken met een CGI-blockbusterlawine.