Als het op huwelijkstrouw aankomt moet Ellie alvast geen voorbeeld nemen aan haar ouders. Haar vader Ben scharrelt met de huishoudster terwijl Ellie's moeder af en toe eens langsgaat bij haar buurman Lawson Smith om er eens goed van bil te kunnen gaan. Ellie is de stiekeme spelletjes van mama en papa beu en pakte al herhaalde keren haar koffer om van huis weg te gaan. De eerste keer maakt zoiets indruk natuurlijk, de volgende keren wordt Ellie doodleuk uitgewuifd door haar moeder en haar zus Inger omdat men toch weet dat ze sneller terug aan de deur staat dan de tijd die ze nodig had om haar spulletjes te pakken.

Je kan dit dus omschrijven als een verwrongen familiale toestand dus echt verwonderlijk is het niet dat Ellie niet echt een voorbeeld-dochter is en zelf vreemde gedachten en bizarre verlangens begint te koesteren. Met de pesterijen op school rekent ze af door één van de jongens eens goed bij zijn kruin beet te pakken én goed vast te houden wanneer hij probeert te ontsnappen. Wanneer ze hem een tijdje later loslaat moet ze enkel nog het plukje haar dat in haar hand is achtergebleven van haar hand schudden... Thuis streeft ze ernaar om de plaats van haar moeder Karen in te nemen. In de hoop dat zij haar man zal verlaten maakt ze het haar ma bijzonder lastig...

Tot Karen op een dag dood wordt aangetroffen thuis nadat haar hoofd werd ingeslagen... Het zorgt voor iedereen voor een totale ommekeer.

Regisseur Michael Steinberg weet wat je nodig hebt om een goeie thriller te maken en heeft zonder twijfel ook al goed gekeken hoe zijn voorgangers dit deden. Maar dat betekent nog niet dat hij het zélf kan. De muziek bij de openingsscène alleen al zorgt voor de gepaste thriller-sfeer. De (slow motion) manier waarop in beeld wordt gebracht hoe Julia Stiles door de schoolgang wandelt accentueert haar passend als (potentiële) boosdoener. Steinberg weet ook dat het spelen met filters en kleuren voor een beklemmend, benauwend gevoel kan zorgen bij de kijker. Een techniek die hij jammer genoeg slechts één keer maar zeer goed toepast in de blauw-witte scène waarin Ellie Lena opwacht 's nachts in de keuken.

Wicked blijft echter steken bij één schamel sterretje. Julia Stiles mag de voorbije jaren heel wat gegroeid zijn (Against the ropes en Mona Lisa Smile zitten toch wel een trapje hoger dan Wicked), ze had in 1998 nog niet de klasse en présence om een film te dragen. Maar het zou verkeerd zijn om alleen haar de zwarte piet door te schuiven, er zijn wel meer dingen in de film die ons enthousiasme wat temperden. De manier waarop rechercheur James Boland komt binnengewandeld (let ook op ongepaste, verkeerd gekozen muziek die hierbij wordt gebruikt) is één van de scènes die ver onder het niveau van een goeie thriller blijft.

Men had het allemaal nog wat kunnen opsmukken met wat leuke, interessante extra's maar die zijn er niet op deze DVD. Men koos zelfs voor een Dolby Digital 2.0 klankspoor en dat is (ook al) ver onder het niveau van wat we van een actuele langspeelfilm op DVD verwachten.