The Whistlers
verdeler
acteur/actrice (6)
regisseur (1)
director of photography (1)
beeldmonteur (1)
productieontwerper (1)
kostuumontwerper (1)
Een Roemeense misdaadfilm met een paar hoeken af en met een tussenstop op het Canarische eiland La Gomera. Ziehier de essentie van The Whistlers (originele titel: La Gomera), geregisseerd door Corneliu Porumboiu. Een cineast die zich net als in zijn vorige films bedreven toont in gortdroge humor en daarmee zowel de gniffelaars als de luidoplachers op zijn hand zou moeten zien te krijgen.
In een matrasfabriek iets buiten Boekarest wordt nogal wat maffiageld witgewassen. Geld waar de corrupte agent Cristi (Vlad Ivanov – eerder al te zien in Poromboiu’s Police, Adjective) zijn zinnen op heeft gezet. Om het te bemachtigen moet hij tegelijkertijd de gangsters en zijn collega-politiemensen te slim af zijn. En daar komt heel wat getouwtrek bij kijken, daar noch de gangsters noch de politiemensen zich gemakkelijk met een kluit in het riet laten sturen.
Cristi ziet zich uiteindelijk genoodzaakt om zich tijdens een uitstap naar het hoofdkwartier van de gangsters op La Gomera te bekwamen in el silbo gomero: een taal waarbij wordt gecommuniceerd met de hulp van de edele kunst van het vingerfluiten. De misdadigers gebruiken die taal om met elkaar te communiceren zonder dat de politie daar weet van heeft. Wat klinkt als een toornige tjiftjaf kan evengoed betekenen morgen afspraak om 21 uur in Hotel Zeezicht. Slim, zowaar. En grappig.
Porumboiu hanteert een niet-lineaire vertelstijl in La Gomera. Wie wat doet en waarom wordt maar gaandeweg duidelijk in een plot die globetrot tussen Roemenië en de Canarische eilanden. Daardoor zit de vlam niet onmiddellijk in de plotpan. Ook de niet altijd duidelijke keuze tussen misdaadfilm pur sang en laconieke komedie is een reden waarom La Gomera even vaak in als naast de plooien ligt. Gelukkig zijn er genoeg ups om de downs te counteren: ook al beperken die zich soms tot prima vormgegeven setpieces - vaak zelfs op momenten dat de plotuitwerking de aandacht niet altijd weet vast te houden.
Om Cristi’s misdadig geflirt extra vlees en bloed mee te geven gooit Porumboiu ook een femme fatale in de strijd. Een Gilda dan nog wel. Porumboiu kent zijn klassiekers. Wat het dubbel jammer maakt dat zijn laconieke freewheelen finaal niet naar een meer standvastig eindresultaat leidt.