Met een thriller per se het etiket 'spannend' opgekleefd krijgen om garant te staan voor een negentigtal 'waar voor ons geld'-minuten ?  Logischerwijs zou het antwoord hierop steevast 'ja' luiden, maar dat de wetten van de logica (gelukkig) meer dan eens verstek laten gaan wisten we al langer dan vandaag.

Zo ook in Whispers in the Dark van Christopher Crowe (Off Limits), een mengeling van elementen uit Final Analysis & Basic Instinct.  Een film die zoveel dubbele bodems en haarspelbochtverwikkelingen te bieden heeft, dat hij vooral naar de ontknoping toe op een heuse thrillerparodie gaat lijken.  Leuk is hij dus wel, deze Whispers in the Dark.

Het gegeven : de aantrekkelijke psychiater Ann Hecker (Annabella Sciorra, de kranige babyhoedster uit The Hand that rocks the Cradle) raakt in de ban van één van haar patiënten, de mysterieuze Eve (Deborah Unger) die haar diepste erotische geheimen, die bestaan uit sado-masochistische spelletjes die ze speelt met een geheimzinnige minnaar, blootlegt. Ann houdt er zowaar sensuele nachtmerries aan over, en gaat op haar beurt te rade bij haar psychiater-mentor Leo Green (Alan Alda). In de lift botst Ann op Doug McDowell (Jamey Sheridan), een in haar ogen charmante vrijgezel, en na een nachtelijke vlucht in dienst sportvliegtuigje belandt het duo tussen Anns beddelakens. Al blijft ze uiteraard wel gefaschineerd door Eves verhalen, die per dag grotesker worden.

Uit beroepsmatige nieuwsgierigheid volgt ze haar patiënte naar een rendez-vous met een veeleisende minnaar, en ja hoor, dat blijkt niemand minder dan Doug te zijn.  Uit met de pret natuurlijk, en even later ook met het gezond verstand wanneer Eve spiernaakt en morsdood wordt aangetroffen, bengelend aan een touw.  Een dood die verdacht veel gelijkenissen vertoont met Eves getuigenis tijdens de laatste sessie...

Het daaropvolgende whodunit-doolhof wordt door Crowe minitieus omgeploegd.  Hij sint een nauwgespannen paranoia-web, doch vooraleer hij aan de laatste rechte lijn begint, zijn de eerste fundamenten helaas alweer ontkracht.  De verhaalkronkels zijn dan ook zeker niet au serieux te nemen, maar zoals reeds gezegd werkt de over de top getilde aanpak wel zeer aanstekelijk en onderhoudend.  De grootste kwaliteit heeft Whispers in the Dark te danken aan de krachtige hoofdrol van Sciorra, die andermaal een uiterst genietbare vertolking neerzet.  Al is ook de score van componist Thomas Newman een niet te versmaden sfeermaker.  Kom in ieder geval niet te laat, want noch de directie noch de hostessen zijn verantwoordelijk voor de ongevallen die zich voordoen wanneer  je de trappen naar de bioscoop bestijgt tijdens de begingeneriek.