Hét paradepaardje van het “Instituut voor Cybernetica en Futurologie”
is Simulacron 1, een elektronisch monster dat een nieuwe fase in
de computertechnologie moet inluiden. Simulacron kan namelijk
nauwkeurige voorspellingen van sociale, economische en politieke
gebeurtenissen berekenen alsof ze daadwerkelijk plaatsvonden in
het heden. Daarmee wekt Simulacron natuurlijk speciale belangstelling
van twee soorten mensen: diegenen die het leven in de
toekomst beter willen maken en diegenen die dit soort informatie
willen bemachtigen om de concurrentie voor te zijn. De ontwerper
van het project, Professor Vollmer, sterft echter onverwacht in
verdachte omstandigheden. Al snel wordt zijn dood geklasseerd als
zelfmoord – kort voor zijn dood vertoonde hij per slot van rekening
tekenen van geestesziekte. Siskins, de machtige baas van het
instituut, benoemt Dr. Stiller als Vollmers opvolger. Maar Stillers
collega’s bespeuren al gauw soortgelijke symptomen bij hun nieuwe
projectleider. Stiller probeert de problemen te overwinnen door zich
uit alle macht op het werk aan Simulacron te storten. Voor hem is
Simulacron niet zomaar een levenloze machine, maar een hele
microkosmos. Ook al weet hij dat de zogenaamde “identity units”
gewoonweg het resultaat zijn van elektronische processen zien ze er
soms toch uit als echte mensen. Is Stiller schizofreen? Velen denken
van wel. Maar dan meent Stiller op zekere dag bij een routine transfer
van zijn bewustzijn in de Simulacron-chip een oude bekende te
hebben gezien…