We Were Soldiers

Gewoon
We Were Soldiers
2002
langspeelfilm
oorlog

verdeler

K.F.D. K.F.D.

acteur/actrice (7)

Mel Gibson Mel Gibson →  Lt. Kol. Harold G. Moore
Madeleine Stowe Madeleine Stowe →  Julie Moore
Sam Elliott Sam Elliott →  Sgt. Maj. Basil Plumley
Greg Kinnear Greg Kinnear →  Majoor Bruce Crandall
Chris Klein Chris Klein →  2e Lt. Jack Geoghegan
Keri Russell Keri Russell →  Barbare Geoghegan
Barry Pepper Barry Pepper →  Joe Galloway

regisseur (1)

Randall Wallace

producent (3)

Bruce Davey
Stephen McEveety
Randall Wallace
We Were Soldiers

Er zijn ons de laatste tijd nogal wat oorlogsfilms voorgeschoteld, sommige ervan zijn ronduit indrukwekkend en het voorbeeld van absoluut vakwerk, andere bieden je enkel en aleen de ingrediénten van een oorlogsprent in de nauwste zin van het woord : (oorlogs)geweld, (oorlogs)bloed én (oorlogs)doden, maar dan ook niets meer dan dat. Saving Private Ryan van destijds hoort zonder twijfel in de eerste categorie thuis, We were soldiers kan zich op weinig vlakken van een doorsnee-oorlogsfilm onderscheiden, alhoewel... Luitenant-Kolonel Moore (Gibson) moet een aantal recruten klaarstomen voor het echte 'veldwerk'. Zijn voorliefde voor training wordt gedeeld door de ondergeschikte, maar daarom niet minder capabele Sergeant-Majoor Plumley (Elliott). Uiteindelijk beslist de Amerikaanse regering om in Viëtnam een aantal belangrijke troepenversterkingen aan te voeren en, een stuk sneller dan iedereen had verwacht, kan ook deze First Battalion' het vliegtuig op richting het verre Oosten. Moore is er niet echt gerust in, het was destijds immers hetzelfde regiment soldaten als van Generaal George Armstrong Custer die in de pan werd gehakt... Wanneer men op 14 November 1965 om 10:48 's morgens voet zet in de Ia Dang-vallei, is dit meteen het begin van een bloedige strijd...

En daar is het 'm eigenlijk wel om te doen in dit We Were Soldiers : er moeten liters bloed vloeien, voor de filmmakers blijkbaar de enige manier om de oorlog zo ruw en rauw als mogelijk voor te stellen, waarbij men ook probeert de ruwste scénes van de voorgangers te overtreffen... Film is niet altijd fictie, het kan in sommige gevallen een waarheidsgetrouwe weergave zijn van een historische gebeurtenis. Het tot vervelens toe in slow motion-beeldjes illustreren van kogelinslagen op het lichaam van een soldaat, laten zien hoe weeral een helm van een soldaat wordt gepenetreerd door een vijandige kogel met jawel, terug het nodige bloed tot gevolg, het is niet de beste manier om duidelijk te maken wat zich op die locatie heeft afgespeeld. Het eindresultaat blijft ver onder het niveau dan wat we van een Gibson mogen verwachten, die voor deze rol trouwens een bijzonder slechte keuze was. Gibson mist de bezieling en overtuiging in zijn legerplunje om een stevige rol van een oorlogsleider neer te zetten, zeker tot op het moment dat hij met de combat shoes voet zet op Aziatische bodem... Een vertolking (in een oorlogsprent) als deze vraagt natuurlijk geen bijzonder groot acteertalent, het is wel de bedoeling dat de kijker meeleeft en opgaat in de strijd op het grote witte doek.

We Were Soldiers

Als soldaat (al dan niet in een gezagspositie) in de frontlinie is het een strijd op leven en dood, je kan van de ene seconde op de andere de geschiedenisboeken ingaan als één van de duizenden gesneuvelde soldaten. Wanneer de bevelhebber in die omstandigheden iets zegt als die gasten hebben daar geen water meer, dat moet verschrikkelijk zijn (nog niet eens slecht vertaald deze keer), dan weet iedereen dat zoiets net zo min in een rauwe oorlogsfilm thuishoort als de Plechtige Communicant in de zaal waar de prent wordt vertoond... Maar... We Were Soldiers heeft een bijzonder hoge verhouding 'aantal doden per filmminuut' en, laten we dit niet vergeten, voor sommigen is dit het criterium om de pauze in te gaan met een enhousiaste bére-film-kreet... Wat dan allicht aan de aandacht ontsnapt, zijn enkele absurde scénes, zoals die bij het landen van de soldaten wanneer men in het wilde weg begint te schieten en, zeker niet te vergeten die naar het einde van de film toe waar een ganse meute journalisten (in een gevechtshelicopter Nota Bene) neerstrijkt (op het strijdveld, jawel...) en Moore dolgraag een interviewtje zou willen afnemen. Want hij is natuurlijk verantwoordelijk voor de Amerikaanse overwinning. Overwinning ????? Hallo !!! Nog een extra paragraafje wijden aan het Amerikaans patriottisme lijkt me nu wel overbodig...

We Were Soldiers

We Were Soldiers is gebaseerd op het boek We Were Soldiers Once - And Young, geschreven door de gepensioneerde Luitenant-Generaal Harold G. Moore en oorlogscorrespondent Joseph L. Galloway. De idee van Randall Wallace om zelf een scenario te schrijven, gebaseerd op dit boek, dateert al van '93 toen hij zelf het boek kocht. De logische (maar bijzonder slechte) keuze van Wallace voor de hoofdrolspeler viel op Gibson, logisch omdat Gibson in een vorige film die Wallace had geschreven (Braveheart...) toen (wél) een sterke prestatie als held neerzette... Madeleine Stowe (met een onwaarschijnlijk Cher-kapsel) vertolkt de rol van Moore's vrouw in de film, terwijl Sam Elliott in de rol van Sgt.Majoor Plumley weinig meer doet dan een oneliner op je loslaten telkens hij in beeld komt. Nochtans is hij tot meer in staat, denk maar aan Tombstone...

De slotconclusie van meer dan twee uur bruut oorlogsgeweld is dan ook dat je met liters bloed en zoveel mogelijk gruwelijke beelden géén goeie oorlogsfilm maakt. Daar is We were soldiers het bewijs van.

Koenraad Adams
Weekend Box Office VS
01-03-2002 Plaats 1 $ 20.212.543
08-03-2002 Plaats 2 $ 14.208.525
15-03-2002 Plaats 5 $ 8.488.331
22-03-2002 Plaats 6 $ 5.728.150
29-03-2002 Plaats 9 $ 3.723.298