Eyal (de 'cool' acterende Lior Ashkenazi) is geheim agent bij de Israelische inlichtingendienst Mossad, en meteen ook een van hun dodelijkste wapens. Zijn nieuwste opdracht confronteert hem met het Joodse verleden : hij moet uitvissen of de oude nazi-beul Himmelman nog leeft. En zo ja, dan is liquidatie het logische verlengstuk.

Pia (Carolina Peters), de kleindochter van de voormalige kampbeul, leeft en werkt in een Israelische kibboets. Haar broer Axel (Knut Berger) komt haar opzoeken, in de stille hoop haar te kunnen overhalen hem te vergezellen naar Duitsland voor het verjaardagsfeest van hun vader. Een schier onmogelijke taak, daar Pia niets meer met haar ouders te maken wil hebben. Eyal doet zich voor als reisgids van het lokale Horizon tours, en tourt twee weken lang met Axel rond, in de hoop meer te weten te komen over de verblijfplaats van zijn grootvader. Eyal is niet opgezet met de babysitopdracht : hij heeft een aversie tegen Duitsers, en hij ziet weinig heil in het blijven oprakelen van het verleden. Toch neemt hij de opdracht aan en trekt hij met de homofiele Eyal langs bezienswaardigheden zoals het meer van Galilea, de dode zee, en de klaagmuur. Vraag is hoelang Eyal de façade kan ophouden, en tegen welke prijs...

De Israelische cineast Eytan Fox en zijn ega-muze Gal Uchovsky leveren met Walk On Water een cinematografisch meer dan snorzittende film af. Verhaaltechnisch blijft het boeien, en een aparte muziekkeuze voegt er bij tijd en wijlen een extra bevreemdende dimensie aan toe. Zo zien (en horen) we hoe Eyal laconiek op de zoveelste Palestijnse zelfmoordaanslag reageert door de treurige muziek op de radio te vervangen door Springsteens 'Tunnel Of Love'-cd. Het verhaal kent vele lagen. Dat het hier en daar misschien iets te simplistisch dreigt te worden (de knokpartij in de Berlijnse metro) vormt geen enkel bezwaar om tot aan het eind van de film te blijven genieten. Net zomin als het feit dat Fox wel heel veel hooi op de vork neemt: de Israelisch-Palestijnse kwestie, de Jodenvervolging tijdens WO II, homofobie, vooroordelen, pessimistisch egocentrisme ... het is allemaal van de partij. Bovendien fungeert het scenario zowel als een thriller, een drama en een komedie.

Maar net zoals een zekere J. Christus destijds op het water liep op het meer van Galilea (meteen ook de verklaring van de titel van deze film) bereikt Fox met droge voeten de overkant. Hij filmt secuur en doordacht, heel Westers en commercieel. Het verhaal bloedt ook nergens dood, dankzij vele sightseeing-shots en een innerlijk kolkende Eyal die zich in pakweg elke scène afschermt voor de buitenwereld. De film is ook minder zwart-wit dan je zou vrezen : zo gaat ook Axel niet vrijuit wat vooroordelen en geweldimpasses betreft.

De acteerprestaties zijn uniform goed. Ashkenazi (uitgerust met een familienaam die elke filmkwisser geheid nachtmerries bezorgt) is een revelatie, en is overtuigend als geheim agent met een dubbele (emotionele) bodem. Knut Berger acteert even ontwapenend als zijn personage (tevens het geweten van de film) dat voorschrijft, en Caroline Peters slaagt erin om met haar personage een goede balans te slaan tussen beide mannen. Knap filmpje dus, dat dan misschien wel laat zien dat het nooit echt meer goed komt met de wereld, maar dat tegelijkertijd ook duidelijk maakt dat één individu hoe dan ook het verschil kan maken. En dat zonder de boodschap er prekerig in te rammen, maar wel door alle ingrediënten te mixen tot een verfrissende universele cocktail.

Een koosjer filmpje dus op een voor de rest mager schijfje dat qua relevante extra's enkel de vrij zwakke trailer te bieden heeft.