W.

Middelmatig
W.
2008
29/10/2008
langspeelfilm
129 minuten
drama

verdeler

Paradiso Paradiso Films

acteur/actrice (13)

Elizabeth Banks Elizabeth Banks →  Laura Bush
Ellen Burstyn Ellen Burstyn →  Barbara Bush
Ioan Gruffudd Ioan Gruffudd →  Tony Blair
Richard Dreyfuss Richard Dreyfuss →  Dick Cheney
Toby Jones Toby Jones →  Karl Rove
Scott Glenn Scott Glenn →  Donald Rumsfeld
Jeffrey Wright Jeffrey Wright →  Colin Powell
Thandiwe Newton Thandiwe Newton →  Condoleezza Rice
Stacy Keach Stacy Keach
James Cromwell James Cromwell
Bruce McGill Bruce McGill
Johs Brolin →  George W. Bush
Sayed Badreya →  Saddam Hussein

regisseur (1)

Oliver Stone Oliver Stone

producent (2)

Bill Block Bill Block
Moritz Borman
W.

De ene president is de andere niet. In 1991 leverde Oliver Stone een van de beste films van het jaar af met het nog steeds ijzersterke “JFK”, vier jaar later kreeg Nixon een fascinerende, maar helaas steriele veeg uit de politieke pan. En net voordat George W. Bush in januari volgend jaar mag checken of hij geen sokken of Stetsons heeft vergeten vooraleer de deur van het Witte Huis dicht te trekken, komt Stone nog op de proppen met een biopic over de geplaagde 43e president van de Verenigde Staten. Ergens is het wel een logische opvolger voor Stones vorige presidentenprent, daar inmiddels zowat elk weldenkend mens weet dat Bush de slechtste president was sinds Richard “I’m Not A Crook” Nixon…

Stone wou kost wat kost zijn Bush-film nog voor de presidentsverkiezingen van 4 november in de Amerikaanse zalen. De film ging er in première op 17 oktober, en dat was snel, zeker omdat Stone pas in mei met de opnames begon. Hoop en al vijf maand dus om de film vanaf het eerste shot helemaal gemonteerd, gemixt en afgewerkt uit te brengen: naar Hollywoodnormen is dat supersnel. Stone financierde de film buiten de Hollywoodstudio’s met geld uit China, Duitsland en Australië en had op die manier meer controle over het project dan binnen het geijkte Hollywoodsysteem. Stone schreef het scenario samen met Stanley Weiser, met wie hij in 1987 “Wall Street” maakte. Iedereen die dacht dat Stone (die algemeen bekend staat als fervent Bush-tegenstander) zijn film zou opvatten als een aanval op zijn presidentschap, komt alvast bedrogen uit. Stone opteert voor een genuanceerder portret van de president. Het feit dat George W. er uiteindelijk nog steeds bekaaid vanaf komt, spreekt dan ook geschiedkundige boekdelen.

W.

“W.” vertoont nogal wat overeenkomsten met “The Queen”. Waar Stephen Frears (aan de hand van getuigenissen van intimici) liet zien hoe het er aan toe gaat achter de schermen bij de Britse koninklijke familie, toont Stone hoe Bush interageert met zijn familie en zijn regeringsstaf. Deze scènes worden afgewisseld met fragmenten uit Bush’s leven vooraleer hij president werd. Centraal staat de relatie met zijn vader (James Cromwell). Die beschouwde zijn zoon eigenlijk voortdurend als een nietsnut, en de bewering dat George W. vooral president wou worden om te bewijzen dat hij beter de natie kon leiden dan zijn pa destijds, wordt in deze film rijkelijk geïllustreerd. Iets te rijkelijk zelfs, want veel meer dan de hobbelige vader-zoonrelatie krijgen we eigenlijk niet te zien. De vele scènes waarin Bush naar de fles grijpt buiten beschouwing gelaten. Herhaling troef dus, en de film werkt eigenlijk het best tijdens de momenten waarin W. als president aan het werk is. Op de scènes waarin de inval in Irak wordt besproken valt weinig aan te merken, niet in het minst omdat Stone zijn cast modelleerde naar de echte personen. Richard Dreyfuss (fijn om de man nog eens op het scherm te zien trouwens) lijkt als twee druppels water op vicepresident Cheney, en ook Jeffrey Wright, Scott Glenn en de anderen zien eruit alsof ze als dubbelganger aan de slag kunnen op politieke feestjes allerhande. Om nog maar te zwijgen over Thandie Newton: die doet zo overdreven haar best om de tweelingzus van Condoleezza Rice te zijn dat het meestal (onbewust) op de lachspieren werkt.

En dan is er uiteraard nog Josh Brolin die de edele taak krijgt om George W. Bush neer te zetten. Ook hij lijkt fysiek sterk op zijn personage. Brolin maakt zich de manierismen van Bush eigen en levert een vertolking af die hem best wel eens een oscarnominatie kan opleveren. De fysieke gelijkenis werd in de hand gewerkt met prosthetische hulpstukken, en dat was de reden waarom Christian Bale niet zo lang voor de opnames van start gingen het project verliet. Bale scheen zich als zelfverklaard karakteracteur niet te kunnen vinden in de hulpstukkenlast die hij moest dragen. Afgaand op de vertolking van Brolin is het alvast moeilijk om Christian Bale voor te stellen als George Bush, daar Brolin vaak echt wel als twee druppels water lijkt op “dub-ya” (zoals de titel van de film eigenlijk wordt uitgesproken).

W.

“W.” is op zich een moedige film, maar wanneer de aftiteling start is de relevantie helaas al grotendeels uitgedoofd. Stones kijkstuk is eigenlijk meer een geïllustreerde documentaire dan een reconstructie die aan de ribben kleeft. Je moet al op de hoogte zijn van de huidige politieke toestand in Amerika of achtergrond hebben bij de inval in Irak om alles in de juiste context te kunnen plaatsen. Die zal iedereen die naar de film gaat kijken wel hebben, maar het blijft allemaal teveel hangen op het niveau van interessant tussendoortje. Misschien ook omdat de geschiedenisles toch nog te fris in het geheugen hangt om er filmisch echt ondersteboven van te zijn ?  Want verrassen doet “W.” nergens, hoe (s)links de humor die Stone doorheen de film laat dobberen ook mag zijn.

Alex De Rouck
Weekend Box Office VS
17-10-2008 Plaats 4 $ 10.505.668
24-10-2008 Plaats 7 $ 5.088.249


Synopsis

Hoe je ook over hem denkt, George W. Bush is één van de meest controversiële figuren in de recente geschiedenis. Het leven van de 43ste president van de Verenigde Staten is er één van vele diepe dalen en hoge pieken. Geboren in een vooraanstaande familie ligt er al vanaf jonge leeftijd een hoge druk op George W. Hij kende een redelijk onbezorgde jeugd en een succesvolle periode in het bedrijfsleven maar verloor zichzelf daarna in de drank. De ontmoeting met zijn vrouw en bekering tot het geloof gaven hem de houvast zijn problemen te overwinnen en zich te ontpoppen tot belangrijkste leider van het Westen.