Deze week wordt voor Becca en Tyler heel bijzonder. Als tieners hadden ze nog nooit contact met hun opa en oma, de ouders van hun moeder. Iets in het verleden heeft daarvoor gezorgd. Becca’s ouders zijn gescheiden, hun vader verliet hen op het moment dat de twee uit elkaar gingen. En nu vertrekt moeder met haar nieuwe vriend op cruise, een uitgelezen gelegenheid om de familiebanden eens aan te halen. Maar dat niet alleen, Becca hoopt stiekem om de twee oudjes jaren nadat het contact met hun dochter abrupt werd afgebroken weer met haar te herenigen. En dus trekken Becca en Tyler richting Pennsylvania voor een kort verblijf : van maandag tot en met vrijdag.

Opa en oma lijken aanvankelijk twee vriendelijke senioren die maar wat blij zijn om hun kleinkinderen te ontmoeten, maar lang duurt het niet voor Becca en Tyler bij een aantal zaken vreemd opkijken. In de momenten van videochat met hun cruise-mama is het vrij moeilijk om dit met haar te delen en dus probeert men om er toch maar het beste van te maken. Want eigenlijk is er wel telkens een aanvaardbare verklaring voor wat men te zien krijgt, het gaat hier immers om twee bejaarden en die eh… functioneren niet echt zoals de voorgaande generaties dat doen op hun leeftijd. Tot op het moment waarop duidelijk wordt dat niet alles nog een aanvaardbare uitleg heeft…

De gouden regel bij Shyamalan-films is ervoor te zorgen dat je op voorhand niet weet wat je te wachten staat. Ga er gerust van uit dat ook “The Visit” een tijd zal blijven hangen want na een aantal eh…. mindere films… lijkt M. Night Shyamalan weer op de goeie weg. De filmmaker wijkt ook nu maar wat graag af van wat gebruikelijk is en doet dat ook op vlak van beeldvoering. Zo kiest hij voor de handheld camera aanpak die – ook volgens producent Marc Bienstock - voor een bijzonder authentieke film met een “documentary look” zorgt. “

En er is natuurlijk het verwachtingspatroon van de kijker – het onverwachte verwachten eigenlijk – dat inhoudtg dat Shyamalan altijd wel wat bijzonders uit de hoge filmhoed zal toveren. Het brengen van zo’n verhaaltje, 2 kinderen die bij hun oma en opa bezoek gaan, is er iets onschuldiger en ‘gewoner’ dan dit, zorgt natuurlijk dat het contrast maximaal wordt eens je de finale bereikt van de film…

Je wordt als kijker in de “aanloop” meermaals op het verkeerde been gezet (aanvankelijk heeft alles wel een plausibele verklaring) of aan het lijntje gehouden, maar dit is het traject dat de regisseur ook nu weer heeft uitgestippeld voor zijn nieuwste prent. Ander ingrediënt : de relatief onbekende cast : de Australische Olivia DeJonge (Becca) zullen maar weinigen kennen van “The Sisterhood of Night”, idem voor de ook al uit Australië afkomstige Ed Oxenbould

hij was te zien in “Alexander and the terrible, horrible, no good, very bad day” van vorig jaar die niet eens de Belgische bioscopen haalde. En dan zijn er nog de oudjes in de film : Oma Deanna Dunagan is voornamelijk gekend voor “Unforgettable” van op tv, terwijl opa Peter McRobbie (“Lincoln”) nog de langste filmografie heeft van allemaal. Dunagan en McRobbie slagen er in om met overtuiging zowel de lieve, schattige oma en opa te zijn in het begin van de film als de – nu even oppassen dat we niet in de spoiler-valkuil trappen – laat het ons houden op de ‘minder sympathieke personages op het einde van de film’.

De mama van de twee kids – Kathryn Hahn - tenslotte zag je onlangs nog in “We’re the Millers” en “The Secret Life of Walter Mitty”. Het verwachte venijn zit hem ook nu weer in een verrukkelijke filmstaart. Die kan je nog het best omschrijven als een mix van thriller/spanning, horror en zowaar zelfs humor. “The Visit” een komedie ? Natuurlijk niet. “The Visit” grappig ? Bij momenten wel, de manier waarop één en ander ontspoort op het einde bracht ons flink aan het lachen. Sterk hoe Shyamalan die drie genres op het einde van “The Visit” combineert met elkaar. M. Night Shyamalan is helemaal terug.