A For Anarchy. Laat de jonge kindjes hun Fantastic Four en andere hersendode stripadapties maar savoureren, wij als beter wetende oudere kinderen stellen intussen wel vast dat Hollywood er gelukkig niet voor terugdeinst om af en toe met een donkere popcornfilm naar buiten te komen. En momenteel spant deze V for Vendetta zeker de kroon. Een superheld met als doel het establishment (dat verbazend veel gelijkenissen vertoont met het huidige bewind in de US, UK en op zoveel andere plaatsen) te katapulteren, en daar nog in slaagt ook... geef toe, het is eens wat anders dan het kleine grut (drugdealertjes en wapenhandelaartjes en zo) het vuur aan de schenen leggen.

We kunnen er wel ironisch en schamper om lachen, feit is en blijft dat V For Vendetta ongegeneerd een aanval lanceert op het angstbewind van Tony Blair (van de US is deze keer zelfs bijna geen sprake meer, wegens burgeroorlog en andere bevolkingsdecimerende akkefietjes). V For Vendetta zag eigenlijk al het levenslicht in de jaren 80, als reactionaire aanklacht tegen het bewind van Thatcher. Stripscenarist Alan Moore was destijds zo ontgoocheld in het Britse bewind dat hij zowaar luidop durfde dromen van een mysterieuze wreker die het volk in opstand deed komen. Twintig jaar later brengen de Wachowski-broers die visie geactualiseerd op het witte doek. Regiegewijs blijven ze aan de zijkant staan (hun Matrix-afgang is waarschijnlijk nog niet volledig verteerd) en laten ze de eer aan hun toenmalige second unit regisseur James McTeigue, die hier meteen met verve mag debuteren. Moore heeft het ironisch genoeg intussen gehad met Hollywood na de in zijn ogen teleurstellende adapties van twee andere geesteskinderen (From Hell en The League Of Extraordinary Gentlemen) en eiste reeds voor het begin van de opnames dat zijn naam niet op de generiek verscheen.

V For Vendetta speelt zich af in een ongedefinieerde nabije toekomst. Groot-Brittannië is vervallen in een totalitaire rechtstaat onder toezicht van kanselier Sutler (een juiste toon vindende John Hurt). Zowel het gerecht, het leger, de media, de politie als iedere andere organisatie is aan hem schatplichtig, en hij houdt de burgers angstvallig onder de knoet, onder meer door het handhaven van een avondklok en door het voederen van valse informatie. Tot plots een gemaskerde wreker verschijnt. De geheimzinnigaard die zichzelf V noemt gaat steevast verborgen onder een carnavalsmasker van Guy Fawkes, een revolutionair die in 1605 een poging deed het Britse parlement op te blazen. Op een avond redt hij Evey (Natalie Portman) uit de handen van de burgerwacht, en hij krijgt haar zover dat zij hem bijstaat op zijn tocht naar gerechtigheid. Langzaamaan wordt duidelijk dat V en Evey meer gemeenschappelijk hebben dan hun eerste ontmoeting liet uitschijnen...

Met parallellen naar de aanslagen op het WTC en de bomaanslagen op de Londense metro, voelt V For Vendetta vaak ongemakkelijk aan. En dan hebben we het nog niet over de holocaust of door de overheid georchestreerde massamoorden gehad waar de film ook naar verwijst. Het lot van de gevangenen in het totalitaire Engeland vertoont nogal wat gelijkenissen met wat er in concentratiekampen gebeurde. De scéne waarin Natalie Portman haar gekrulde lokken willens nillens inruilt voor een geschoren kopje spreekt boekdelen.

V For Vendetta haalt dus zeker zijn subversieve slag thuis, waardoor we graag de verhaal- of regiemisstapjes met de mantel der liefde bedekken. Verhaaltechnisch loopt er immers af en toe wat mis : zo zien we Stephen Rea de helft van de film gewoon achter zijn pc zitten op zoek naar informatie, dan verdwijnt hij plots lange tijd uit de film. En zelfs Natalie Portman is voor een groot deel afwezig, terwijl we ook een lange tijd niets over V horen. De scéne waarin de dolken van V schaduwen als matrixkogels nalaten breekt dan weer met de algehele stijl. Maar uiteindelijk zijn dat slechts allemaal spijkers op laag water. V For Vendetta blijft over de gehele lijn entertainend, spektakelrijk en meeslepend. Kortom, pulp met een dubbele bodem en met diepgang. Applaus!