Om The Usual Suspects even verbasterd te parafraseren: The greatest trick Nicolas Cage ever pulled was convincing the world he didn’t exist anymore. En dat zet hij dus even recht met het best wel hilarisch getitelde The Unbearable Weight Of Massive Talent, de grootste meta-Hollywoodfilm sinds Being John Malkovich.

Een film waarin Cage (min of meer) zichzelf vertolkt, waarin hij zijn eigen persona en oeuvre citeert, waarin hij zichzelf niet serieus neemt, waarin hij zijn eigen huidige status van has been kadert en waarin heel wat fragmenten uit zijn gouden jaren met een dikke tong in de kaak in het geheel worden gemixt. In wat misschien de meest frappante scène is vraagt hij zich zonder gêne af waarom hij zou moeten worden afgestraft omdat hij hard werkt in de acteerbusiness terwijl het in iedere andere job verwacht wordt dat je hard werkt. Dus neen, hij schaamt zich niet voor zijn VoD-thuisbioscoopschijf-output waarmee hij momenteel la vida loca probeert te leven.

Dat Nick motherfucking Cage nog steeds meer kan dan in de zoveelste Steven Seagal-lookalikefilm optreden bewees hij recent trouwens nog met Mandy, Color Out Of Space en vooral Pig. Maar een zalenvullende ster zoals hij die was ten tijde van The Rock, Face/Off en Con Air is hij uiteraard niet meer. En daar wordt hij hier te pas en te onpas aan herinnerd door een jonger alter ego dat hem een geweten komt schoppen. Getooid in een Wild At Heart T-shirt dan nog wel. Wat Cage zowaar de kans geeft om nog eens als een jeune premier uit de bol te kunnen gaan met een hele dikke knipoog naar zijn eigen verre verleden. Fans, doe een beschermende onderbroek aan, je zal ze kunnen gebruiken.

Het idee voor deze metakatapult ontsproot bij regisseur Tom Gormican en coscenarist Kevin Etten. Zij schreven het script nog voor ze Cage hadden gecontacteerd en nog voor ze wisten of hij het wel zag zitten om zijn carrière door een zelfreferentiële filter te halen. Cage zei – gelukkig voor hen – uiteindelijk ja, al schreven ze als extra overtuiging ook een persoonlijke brief naar hem waarin ze hun liefde voor zijn carrière en schermpersoonlijkheid lieten blijken. Vlijerij en vrijerij die doel troffen dus. Het personage van Nick Cage is trouwens geen volledige getrouwe kopie van de echte Nicolas Cage: er zit een dichterlijke vrijheid-overdrijving in wat het allemaal nog wat extra breder dan het leven maakt. Karakterieel is hij een amalgaam van verschillende karakters die hij ooit vertolkte, en zijn privéleven met vrouw en dochter is zelfs helemaal fictief.

Plotgewijs houdt Massive Talent helaas weinig steek en heeft het allemaal wat weg van een grap die te lang aansleept. Cage trekt – als zichzelf dus – naar Marbella om er eregast te zijn op een verjaardagsfeest van multimiljonair/superfan Pedro Pascal en wordt daar zowaar gecontacteerd door de CIA om de ontvoerde dochter van een lokale politicus op te sporen die al dan niet door Pascal is ontvoerd. Het gevolg is een film die na een intrigerend begin op een vrij saai spoor geraakt en uiteindelijk culmineert in een actieclimax die zoals te verwachten valt breed knipoogt naar Cages Bruckheimerverleden.

Kijken naar Cage die weet dat hij zichzelf in de zak aan het zetten is terwijl hij tegelijkertijd zichzelf ook aan het ophemelen is blijft weliswaar geestig en overstijgt grotendeels de beperkingen van Cages eigen metaverse. Maar ergens voelt het toch allemaal aan als een grap die beter werkt als gimmick dan als bonafide film. Ironisch genoeg moet je eigenlijk al een beetje superkenner van Cage zijn om gekke bevliegingen zoals een karakterdiscussie over Guarding Tess echt te kunnen smaken. De anderen moeten het doen met in de lucht gekatapulteerde auto’s en moto’s om geanimeerd de eindstreep te halen. Of fan zijn van Paddington 2.