Echt eerlijk is het niet. Het feit dat de grootste en duurste films het meeste aandacht krijgen in de Pers. Het meest worden besproken en voor een stuk hierdoor het meeste bezoekers krijgen. Aan de andere kant is het ook zo dat de oorlogsverslaggeving op zich heel eenzijdig is. De machtige Amerikanen hebben CNN- en andere satellietzenders om hun versie de aarde rond te sturen, Michael Moore richt zijn pijlen (in Fahrenheit 9/11) weliswaar op President Bush maar de andere kant raakt vergeten of krijgt nauwelijks aandacht. En er is wel degelijk een andere zijde aan de oorlogsmedaille, dat maakt Turtles can Fly pijnlijk duidelijk. Ondermeer omwille van het bovenstaande is/was het één van onze voornemens voor 2005 om ook het andere circuit qua films een kans te geven en daar is alweer Turtles can Fly een goede start en een goed voorbeeld van. In een dorpje in Koerdistan zeulen oude mannen rond met televisie-antennes die je in België enkel nog in recyclage-bedrijven voor oude metalen zult vinden. Ze hopen allemaal dat, wanneer ze zo'n stuk ontvangst-metaal kunnen verbinden met hun televisie-kastje ze meer zullen te weten komen over de oorlog tussen Irak en Amerika. Kak Satellite weet wel beter. Satellite is niet de echte naam van de jonge kerel die er met zijn brilletje een flink stuk wijzer uitziet dan de rest, maar hij kreeg deze bijnaam omdat hij ook in andere dorpen al satelliet-antennes installeerde. Alleen... zo'n dingen kosten geld natuurlijk. Samen met een kandidaat-koper en onder impuls ook van de sjeik van het dorp trekken ze naar een ander dorp om er zo'n schotel-antenne te kopen. Om het cash-tekort bij te passen worden vijftien radio's aangeboden als betaalmiddel. Eens men met de vracht is thuisgekomen en het ding met behulp van vele enthousiaste jongelingen werd gedragen tot op zijn definitieve plaats van opstelling, gaat voor een kleine groep mensen een nieuwe (televisie)wereld open. Alleen is het belangrijk niet naar de verboden zenders te kijken en moet men op zoek naar verslaggeving over het Iraaks-Amerikaanse conflict. Bush even in beeld krijgen is één zaak, begrijpen wat gezegd wordt is een ander paar mouwen. Satellite zal voor de vertaling niet zorgen want zijn beperkte woordenschat Come on, USA, America, enz... volstaat voor zoiets niet.

Het leven in het dorp gaat ondertussen verder. Kinderen, voornamelijk wezen die gevlucht zijn voor het geweld zoeken mijnenvelden af, mijnen die geld waard zijn en in bepaalde gevallen als betaalmiddel worden gebruikt. Velen van hen zijn verminkt, aan houten krikken is er geen gebrek. Agrin is een meisje dat nog geen ledematen heeft verloren maar op haar rug steeds een blind jongetje meedraagt. Haar zwaar verminkte broer maakt dit kindgezinnetje als het ware compleet alhoewel dat een heel ongepaste term is voor dit drietal. De jongen heeft geen armen meer, enkel stompjes die doelloos onder zijn shirt bengelen. Voor een aantal mensen betekent de komst van dit nieuwe drietal dat de oorlog steeds dichterbij komt... De in 1969 in Iraans Koerdistan geboren regisseur Bahman Ghobadi kwam al aan in Irak drie dagen nadat Saddam was omvergeworpen om zijn film Song for my motherland te gaan vertonen. Toen hij terug was in Iran besloot hij om een film te gaan maken over wat hem het meest had aangegrepen bij zijn bezoek aan Bagdad. De mijnenvelden, de kreupele kinderen, zovele mensen die zowel bezittingen als familie verloren waren, allemaal zaken die je nooit op TV of in een film zag. Bahman Ghobadi wou met zijn film ingaan tegen de aanpak van de grote nieuwszenders die met veel toeters en bellen het einde van de oorlog aankondigden, verslaggeving waarin President Bush en Saddam de hoofdrollen vertolkten. Want in Ghobadi's film zouden het de Irakezen zijn en de straatkinderen die de hoofdrol zouden vertolken, terwijl Bush en Saddam nu eens de figuranten zouden zijn...

Turles can Fly is een anti-oorlogsfilm die de boodschap brengt op een manier die we niet gewoon zijn. Geen spectaculaire actie-scènes, bombardementen of ontploffingen hier,enkel een binnentrekkend bataljon Amerikanen op het einde. Wat niet betekent dat het slagveld veraf is/was. De fysieke schade is overduidelijk, de psychische wonden van deze slachtoffers kunnen in één mensenleven nauwelijks nog geheeld worden. En eigenlijk leveren deze kinderen die getekend zijn door het geweld en de oorlog nog dagelijks slag, ze zijn gedoemd om strijd te leveren voor de rest van hun dagen, los van de manier waarop de Saddam-oorlog afloopt... Turtles can Fly mag dan niet altijd overtuigend geacteerd zijn, de booschap nestelt zich al snel in je gedachten en maakt een stevige indruk die je niet snel vergeet.