Perceptie is de moeder van alle wijsheid. Eigenlijk voorzichtigheid natuurlijk, maar in dit filmpje draait alles om eerste indrukken, dus is het toegestaan om het welbekende spreekwoord even aan te passen teneinde een nieuwsgierigheid opwekkende eerste zin aan deze recensie te brouwen. Missie geslaagd. Hopen we toch.

Perceptie is in elk geval waar het voor de personages misloopt in de horrorkomedie “Tucker & Dale Vs. Evil”. Een prent die langs de ene kant genoeg (beschaafde) gore effecten etaleert om als echte horror te catalogiseren, maar langs de andere kant genoeg de draak steekt met de conventies van het slashergenre om ook in het humoristisch rijtje thuis te horen. “Tucker & Dale Vs. Evil” vertrekt van een 'wat als'-vraag. Wat als al die seriemoordenaars in (tiener)horrorprenten (Jason Voorhees, Michael Myers, Freddy Krueger, Leatherface en ga zo maar door) eigenlijk niet de slechteriken zijn, maar eerder onschuldige figuren die denken dat ze naar het leven worden gestaan door agressieve en gevaarlijke jongeren en daarop dan maar naar de brute middelen grijpen om zich te verdedigen tegen het jonge gespuis.

Rond dit gegeven dokterden debuterend regisseur Eli Craig (de jongste zoon van Sally “You like me, you really like me” Field) en scenarist Morgan Jurgenson een prent uit die het decor van “Deliverance” leent, maar wel de banjo’s en kano’s aan de kant schuift. Tucker (Alan Tudyk) en Dale (Tyler Labine, ook te zien in “Rise Of The Planet Of The Apes”), twee “hicks” zijn er in de bosrijke omgeving op weg naar een buitenhuis dat ze hebben gekocht, en maken zich op voor een aantal dagen vissen, biertjes drinken en nietsnutten. Onderweg kruisen ze het pad van zeven tieners die koers zetten naar hetzelfde gebied om er hun krokusvakantie door te brengen. Een blik van de tieners op de lange smalle en ronde dikke met houthakkershemden uitgeruste mannen is genoeg om hen de daver op het lijf te jagen. Waardoor meteen duidelijk is dat ze allemaal al genoeg horrorfilms hebben gezien om te weten dat tripjes naar afgelegen gebieden meestal geen goed idee zijn. Tucker en Dale zijn zich intussen van geen kwaad bewust, en hopen dat de lawaaierige jongeren hun rust niet teveel verstoren. Bovendien zijn de jongeren niet al te vriendelijk ontdekt Dale wanneer hij wordt weggejaagd bij een benzinestation nadat hij een babbel probeerde aan te knopen met Allison (Katrina Bowden, een van de vaste castleden van de sitcom “30 Rock”). Uiteraard blijven de wegen van de tieners en de twee vervaarlijk ogende mannen elkaar kruisen, hetgeen de misverstanden doet toenemen. Zeker wanneer Allison tijdens het zwemmen van een rots valt en Tucker en Dale het meisje meenemen naar hun huis om haar te verzorgen. Haar vrienden denken echter dat ze door het tweetal is ontvoerd en zetten een raid in om haar te bevrijden. Waarop Tucker en Dale zich genoodzaakt zien om hun eigendom met hand, tand en zeis te verdedigen tegen de losgeslagen meute.

De premisse van “Tucker & Dale Vs. Evil” opent heel wat perspectieven, die echter niet allemaal worden benut. Het komt allemaal wat traag op gang, vooral omdat de tieners alweer nauwelijks interessant te noemen zijn: jongeren die in paniek slaan omdat ze bier vergeten kopen zijn voor hun trip, nieuw is het niet. Waarom van de tieners geen (we zeggen maar wat) Nietzsche-citerende en priemgetallenomarmende specimen maken die hun aanval op de hut van Tucker en Dale beredeneerd inzetten in plaats van ze met bierwalmen te bestoken ?  Jammer dat Eli Craig vooral een bestaande insteek kopieert en er maar bitter weinig aan toevoegt. De voorstelling van Tucker en Dale is beter: hun act van onschuldige lamme goedzakken levert best geslaagde scènes op. Zeker omdat Tudyk en Labine zich zichtbaar amuseren en in tegenstelling tot de tieners een eigen gezicht krijgen.

De gore in “Tucker &: Dale Vs. Evil” is uiteraard niet voor tienjarigen, maar de iets rijpere tiener die al dan niet stiekem de “Saw”- of “Final Destination”-films achter de kiezen heeft, zal geen nachtmerries overhouden aan het nogal dik in de verf gezette “tongue in cheek”-bloedvergieten. Volwassener genreliefhebbers hoeven zich eveneens niet bekocht te voelen: de scène met de houtversnipperaar is er immers eentje voor alle tijden, al haalt ze het niet bij die uit de Coens “Fargo”. Na ongeveer een uur is het echter grotendeels uit met de pret: de climax haalt het niet bij de beste stukken uit het midden en een nevenintrige die teruggrijpt naar een seriemoordenaar die de “Memorial Day Killer” wordt genoemd maakt het allemaal nodeloos gecompliceerd.

Slotsom: wie geen moeite heeft met een inconsistent niveau en zich tevreden stelt met sloten bloed en liters humor in een horrorkomedie is in voor een geslaagd anderhalfuur. Wie toch iets kieskeuriger is, voor een geslaagde drie kwartier. Wie kickt op achtergrondinformatie, making of featurettes of interviews (extra’s dus) komt dan weer van een kale kermis thuis daar je het op deze Blu-ray uitgave met enkel maar de film moet zien te rooien.