Een revanche was op zijn plaats voor meneer Shyamalan na het toch wel heel schabouwelijke Knock at the Cabin. Al kan je de schuld voor die flop uiteraard ook bij Paul G. Tremblay leggen, de auteur van het boek waarop Shyamalan zijn film baseerde.

De revanche kwam zowaar snel: amper een jaar na het boenke-boenke op de boshutdeur loopt Trap al in de zalen. Of het een goede film is? Dat is naar goede M. Night Shyamalan-gewoonte voer voor discussie, maar dat je meer waar voor je geld en tijd krijgt dan bij Knock het geval was … da’s een feit.

In wat zich laat bekijken als een speelse thriller mag je weliswaar niet vallen over de totaal ongeloofwaardige premisse en de vele plotgaten waarvan Shyamalan geen zin heeft om ze dicht te rijden. Of misschien zag hij ze niet als gaten, dat kan ook. Feit: een fijn gecaste Josh Hartnett gaat met zijn tienerdochter naar een popconcert van een superjongedivamix tussen pakweg Olivia Rodrigo en Micha Marah … excuus, Dua Lipa. Een diva die trouwens wordt vertolkt door Shyamalans eigen dochter Saleka, die in het echt ook een popcarrière uitbouwt en de volledige liedjessoundtrack voor de film bij elkaar schreef. Een vader-dochterproject, deze film. Lief.

Een volgepakt stadion dus voor Saleka ofte Lady Raven met heel veel tienermeisjes en begeleidende ouders op het appel. En buiten de muren van het plaatselijke Sportpaleis een heel contingent politie- en F.B.I.-agenten die willen verhinderen dat een van de toeschouwers uit het stadion geraakt. Blijkt immers dat een van de aanwezigen de ongrijpbare seriemoordenaar The Butcher is. En zou het … is het … ja … neen … ja, Hartnett is die moordenaar. Want ja, de man heeft een steenkooldonkere zijde waar zijn vrouw en kinderen geen weet van hebben. Hartnett heeft uiteraard snel in de smiezen dat het stadion omsingeld is door de sterke arm van de wet, en hij moet er dus alles aan doen om ongezien en spoorloos in de massa te verdwijnen. Met zijn dochter aan zijn zij zelfs.

Als uitgangspunt voor een fijne thriller zit dit snor. Meer dan zelfs: er kunnen krullen in de moustache. Voor een spannende thriller … dat is een ander verhaal. Dat je het script nauwelijks serieus kan nemen, tot daar aan toe. De film- en boekenwereld zou heel wat saaier zijn zonder suspension of disbelief rillers en chillers. De zich duidelijk amuserende Hartnett is trouwens nog een reden waarom Trap blijft entertainen. Het is Shyamalan zelf die stelselmatig elke vorm van spanning uit zijn film zuigt: door de ene ongeloofwaardige wending bovenop de andere te blijven stapelen neigt Trap uiteindelijk meer naar een genreparodie dan naar een echte nagelbijter. Waarmee Shyamalan bewijst geen Hitchcock, De Palma, Fincher of vul gerust zelf maar aan te zijn. Of dat erg is? Baneent. Met een De Palma-imiterende Shyamalan zouden we ook niets zijn. Het is net fijn dat elke auteur/regisseur zijn eigen smoel kan etaleren.

Trap moet je vooral zien met voorafgaandelijk de vraag wat zou onze Night nu weer hebben bekokstoofd in het achterhoofd. Los daarvan is het eveneens een pertinente vraag of logica zoeken wenselijk is in het oeuvre van een man die ons de trilogie Unbreakable – Split – Glass schonk. Shyamalan kan als hij wil zijn publiek zelfs goedgelovigheid verwijten als het maar überhaupt zou durven denken of hopen dat Trap een waterdichte spanningsfontein zou zijn. Maar geestig is het kijkstuk wel, zowel goed als fout zelfs. In die context gezien is de finale close-up die de eindgeneriek inleidt het perfecte eindbeeld voor deze mwuhaha-thriller. Of komedie. Of fille-a-papa-project. Of Hartnett-onemanshow. Of wat het ook mag zijn.