Vier keer had George Clooney dusver de eer en het genoegen om zich door Ethan en Joel Coen te laten regisseren. Het zal waarschijnlijk geen toeval zijn dat die vier keer telkens een komedie waren: van Clooney is algemeen geweten dat hij over hetzelfde suave komisch talent als wijlen Cary Grant beschikt. Als regisseur heeft Clooney met Suburbicon nu ook zijn eerste samenwerking met de Coens te pakken: hij ontfermde zich over een script dat de broers oorspronkelijk schreven als opvolger voor hun regiedebuut Blood Simple. De gelijkenissen tussen hun eersteling en dit scenario zijn frappant: in beide gevallen staat een misdadig plan dat compleet in het honderd loopt centraal. Bij Blood Simple zat dat uitgangspunt verankerd binnen de contouren van een film noir, bij Suburbicon is het geijkt binnen de krijtlijnen van de sociale satire.

Clooney stortte zich niet blindelings op wat de Coens bij elkaar hadden geschreven. Samen met zijn productiepartner Grant Heslov voegde hij nog wat extra satirische (én zwarte) elementen toe die op het eerste zicht niet veel met de centrale misdaadplot te maken hebben. Het luchtspiegelparadijs waarvan sprake is een geïdealiseerde voorstelling van de typische Amerikaanse voorstad zoals die eind jaren vijftig opmars maakte: elk gazon gelijk, elke afsluiting gelijk, elk huis gelijk en iedereen had plaats om zijn gelijke auto te parkeren op de gelijke oprit of in de gelijke garage. Iedereen gelijk, iedereen tevree. Zij het niet in de voorstad die Clooney voorstelt: daar komt op een dag immers een zwart gezin wonen, en de ophef die dat veroorzaakt zorgt er voor dat de peis en vree snel zoek is.

Suburbicon doorprikt de blanke schijnheiligheid door de echte horror bij een blank gezin te situeren. In de huiskamer van succesvolle zakenman Gardner Lodge (Matt Damon) om precies te zijn. Vader van de kleine Nicky (Noah Jupe), en getrouwd met Rose (Julianne Moore). Tijdens een inbraak door twee brute overvallers komt de rolstoelgebonden Rose om het leven. Tante Margaret (alweer Julianne Moore) neemt de zorg voor Nicky op zich, terwijl de goegemeente probeert in het reine te komen met het geweld. Alsof ze nog niet genoeg zorgen hadden met de nieuwe zwarte buren. Spoilervrije spoiler: niet alles is wat het lijkt en bij de Lodges ontspint zich gaandeweg een kluwen van geweld, verzekeringsfraude en moordcomplotten waaruit blijkt dat blood helemaal niet zo simple is.

Clooney gaat niet voor een gezapige familiekomedie of veilige satire, maar kleurt alles vilein in. De misdaden zijn brutaal, de gezinswaarden gaan finaal onderuit en de Amerikaanse droom wordt geserveerd als een regelrechte nachtmerrie. Logisch dat lang niet iedereen fan is van Suburbicon daar de confrontatie met de egoïstische onhebbelijkheden van het beest dat zich mens laat noemen een spiegel is waar niet iedereen wil in kijken. Zeker niet als die onhebbelijkheden extra dik in de verf zijn gezet. 

Vanuit filmisch oogpunt weet Suburbicon moeiteloos te entertainen: Clooney leunt dicht aan bij de droge humor die de Coens etaleren in Blood Simple en Fargo en door Moore en vooral Damon te casten in rollen die tegen hun imago indruisen desoriënteert hij de filmminnende goegemeente nog wat meer. Tonaal en ritmisch zit lang niet alles snor, maar dat verhindert niet dat Suburbicon zich laat smaken als een onconventionele, afwisselend onderkoelde en afwisselend wild om zich heen slaande misdaadkomedie. Met in het middendeel zowaar nog een glansrol voor Oscar Isaac. Normaalgezien was ook Josh Brolin van de partij, maar diens rol van basketcoach werd tijdens de montage volledig weggeknipt. 

Gezien op het Filmfestival van Gent.