Voor wie niet weet wat ‘Storks’ : Storks zijn ooievaars.  Zelf hebben wij zo’n ding ooit in onze voortuin geplant.  Een houten uitvoering.  Twee keer zelfs.  Met in de snavel een doek en daarin een baby, een pop.

Wie zegt ooievaars denkt dus allicht ook aan kindjes.  Baby’s.  Want… iedereen kent wel het verhaal dat baby’s eigenlijk worden thuisgebracht door ooievaars.  En precies dit is het vertrekpunt van deze nieuwe animatiefilm.  Alhoewel onze gevederde vrienden inmiddels een nieuwe business hebben opgestart.  Aangezien ze heel wat ervaring hebben in het afleveren van de baby’s op de voorziene adressen doen ze dit nu met… pakketjes.  Een soort van pakjesdienst dus maar dan niet op de conventionele manier.  Luchtpost als het ware.  Wat nog het bijkomend voordeel heeft dat je geen last hebt van files.

Junior is één van de meest gemotiveerde ooievaars van allemaal.  En ook één de meest productieve als je weet dat hij zowat 1 miljoen vluchten op de spreekwoordelijke teller heeft gestaan.  En dus krijgt hij op een dag van de grote baas te horen krijgt dat hij promotie zal maken.   Supernieuws natuurlijk maar de CEO verbindt wel één voorwaarde aan de bevordering : hij moet Tulp, de enige menselijke medewerker in het ooievaarsbedrijf, ontslaan.  Maar Junior heeft niet het lef van bijvoorbeeld de grote baas van ING en kiest voor een alternatieve manier om Tulp te laten verdwijnen : hij stuurt ze naar het postsorteercentrum, de plaats waar het in de glorieperiode van de baby-jaren nog een drukte van jewelste was, maar waar het nu al 18 jaar stil en verlaten is.

Het spreekt voor zich dat men bij de overschakeling van uitgevoerde diensten (van baby’s naar pakjes) ook maatregelen heeft genomen met de aanvoer : de baby-machine die kleine kindjes maakte aan de lopende band (letterlijk en figuurlijk) werd stilgelegd.  Maar op een dag wordt die onopzettelijk weer in gang gezet en niettegenstaande Junior zijn uiterste best doet om die weer uit te schakelen kan niet voorkomen worden dat er toch weer een kindje van de band rolt.  Een bijzonder schattig exemplaar…

Nate is enig kind thuis.  Zijn mama en papa zijn twee onverbeterlijke workaholics.  Zij zijn actief in de vastgoedsector wat ervoor zorgt dat ze 24 op 24 uur willen beschikbaar zijn voor hun potentiële klanten.  Met de headset op het hoofd staan ze hun klanten te woord en hebben bijgevolg geen minuut tijd over voor hun zoon.  Eén telefoontje mislopen kan hen flink wat geld kosten dus is Nate helemaal aan zijn lot overgelaten.  Tot hij op een dag een document vindt met de vroegere procedure om kinderen te bestellen.  Waarna hij besluit om een brief te schrijven met het vriendelijke verzoek om een broertje te leveren, eentje met ninja-krachten !  De brief komt ook al door een toeval toch nog terecht op zijn bestemming.  En aangezien ze daar nog een baby op overschot hebben besluit Junior om deze ene, laatste levering voor zijn rekening te nemen.  En doordat hij bij zijn tussenkomst aan de baby-machine een gebroken vleugel heeft overgehouden kiest hij ervoor om zich te laten vergezellen door Tulp.  Op die manier slaat hij twee vliegen in één klap.  Tulp verlaat op die manier dan toch Stork Mountain én de laatste baby kan alsnog worden afgeleverd.

Regisseurs van dienst voor “Storks” zijn Nicholas Stoller en Doug Sweetland.  Als je weet dat Stoller ons jaren geleden al opzadelde met komedies als “Bad Neighbours” en “Neighbours 2” dan is het niet zo verwonderlijk dat de grappen in de film (ook) niet aanslaan.  Waar de Neighbour-films zich richtten op een ouder publiek en de grappen aan de vunzige kant waren moet het nu niet alleen netjes blijven, men richt zijn komedie-pijlen ook op de kleintjes. Van het ene uiterste in het andere dus.  Co-regisseur Doug Sweetland werkte toen hij pas 19 was al mee aan “Toy Story”, in 2008 werd zijn regiedebuut, de kortfilm “Presto” – het voorfilmpje van “Wall-E” – nog genomineerd voor een Oscar.  Hij mag dan een getalenteerd computer-animator zijn, met “Storks” is bewezen dat een langspeelfilm regisseren toch nog een ander paar filmmouwen is.

“Storks” blijft dus onder de verwachtingen.  Dit heeft voor een stuk te maken met het feit dat het verhaal overduidelijk geschreven is voor kinderen en bijzonder weinig te bieden heeft voor volwassenen.  Eigenlijk komt het hierop neer dat wie weet waar baby’s écht vandaan komen eigenlijk al te oud is om nog te kunnen genieten van “Storks”.  Misschien is dit wel de reden waarom WB/Fox ervoor koos om deze film enkel in de Vlaamse versie uit te brengen.  Wat inhoudt dat je in plaats van ondermeer Jennifer Aniston en Danny Trejo het moet doen met ondermeer Axel Daeseleire, Hilde Debaerdemaker en een pak nobele onbekenden.  De grappen in de film zijn aan de fletse kant, en er zijn maar weinig leuke vondsten om het geheel op te fleuren alhoewel de manier waarop de wolven muteren toch iets nuttigs dan weer wél geslaagd is.  De personages zijn niet schattig genoeg om ze zonder uitzondering in onze animatie-armen te sluiten, de snoezige baby(‘s) even buiten beschouwing gelaten.  “Storks” is een animatiefilm die je een beetje kan vergelijken met een ooievaar met een gebroken vleugel, hij slaagt er op geen enkel moment in om echt van de grond te komen.