Nooit gedacht ooit te lezen dat de door Ashton Kutcher bevolkte biopic “Jobs” minder zou teleurstellen dan de door Michael Fassbender gedragen “Steve Jobs”. Laat staan het zelf te schrijven. “Jobs” was een heel conventionele en fragmentarische biopic die zelden echt wist te begeesteren, maar je wist als lekerige buitenstaander achteraf wel iets af van het ontstaan van Apple. Deze “Steve Jobs” ziet het ambitieuzer door het karakter/leven van de voormalige Apple-CEO in drie zich in semi-real time afspelende vignettes te schetsen. En het enige dat je daarvan opsteekt, is dat Steve eigenlijk niet zo’n aardige man was. Vraag is of dat genoeg is om twee uur bij de les te blijven.

Puur cinematografisch gezien is “Steve Jobs” de betere film. Logisch, met Danny Boyle als regisseur, Aaron Sorkin (“The West Wing”, “The Newsroom”, “The Social Network” en tal van andere parels) als scenarist en klasbakken als Michael Fassbender en Kate Winslet in de cast. Voor de regie was lange tijd David Fincher in de running, wat voor hem een mooie dubbel zou hebben gevormd met de Facebookfilm “The Social Network”. En Christian Bale was op een bepaald moment ook aan het project verbonden. Op de talent-o-meter wint deze prent het dus met vlag en wimpel. Alhoewel, niet vergeten dat in Jobs heel wat fijne bijrollen te rapen waren. En dat – sssh – Kutcher het al bij al zo slecht nog niet deed. Het grote verschil zit hem dus eigenlijk vooral in de aanpak: het min of meer volledige verhaal versus drie (gefictionaliseerde) sleutelmomenten uit het leven van Steve Jobs.

Sorkin hangt zijn scenario op aan drie productlanceringen: die van de Macintoshcomputer in 1984, die van de NeXT-computer in 1988 (toen Jobs niet meer aan Apple was verbonden) en die van de iMac G3 in 1998. We zien Jobs steeds in het laatste halfuur dat voorafgaat aan zijn speech bij de officiële voorstelling. Terugkomende karakters zijn onder meer zijn persoonlijke assistente Joanna Hoffman (Winslet), zijn voormalige spitsbroeder Steve Wozniak (Seth Rogen) en zijn dochter Lisa. Het is vooral de relatie met zijn dochter die de emotionele spil vormt. Of dat zou moeten doen. Jobs wou haar aanvankelijk niet erkennen als zijn wettige dochter, de relatie met haar moeder bleef steeds gecompliceerd en het zou lang duren eer alles min of meer koek en ei was tussen vader en dochter.

Het eerste van de drie ‘kortverhalen’ is zonder meer het beste. Enerzijds omdat het geestig is om wat toen ICT-revolutionair was nog eens als kreempje van de dag te zien, anderzijds omdat Boyle en Sorkin direct de aandacht opeisen. Het geschipper tussen Fassbender en Winslet werkt, de verhaaldraad waarin Michael Stuhlbarg moet proberen om de Macintosh ‘hallo’ te laten zeggen is amusant, en het conflict tussen Jobs, zijn ex en zijn toen zesjarige dochter levert potente cinema op. De twee andere reconstructies zijn helaas minder begeesterend. Vooral omdat we eigenlijk drie keer hetzelfde te zien krijgen: Jobs wordt steeds egocentrischer, Wozniak blijft proberen hem een geweten te schoppen en telkens is er een poging tot toenadering met zijn dochter. En dat is het zowat. Eigenlijk.

“Steve Jobs” is vooral interessant om hem te kunnen plaatsen in het oeuvre van Boyle en Fassbender. In die optiek is dit filmpje meepikken geen verloren tijd. Maar inhoudelijk is het troebel water. Een boeiend beeld schetsen van een historisch figuur aan de hand van zorgvuldig uitgekozen levensfases kan zeker, maar hier lijkt het toch allemaal teveel op een feestje voor intimi. Wie niet weet wie Jobs was, wat hij deed of hoe hij zijn imperium heeft opgebouwd heeft hier eigenlijk niets te zoeken. Wie wel geïnteresseerd is in de materie komt enkel te weten dat Jobs een buitenechtelijke dochter had en onaangenaam in de omgang was. Al hebben heel wat mensen die Jobs goed hebben gekend intussen te kennen gegeven dat de waarheid in werkelijkheid veel genuanceerder was. Hoe dan ook, Boyle en Sorkin verschieten hun beste/goede kruit in het eerste halfuur en weten de niet-nerds in het publiek daarna nog amper te boeien. Of hoe de hoge productiewaarden niet kunnen verhullen dat “Steve Jobs” eigenlijk maar weinig te bieden heeft. Meer een film die je ziet voor de volledigheid dan om er echt van te genieten of er door geraakt te zijn.