Terwijl de heren en dames van het DC Universe alle moeite van de wereld hebben om de filmpers aan hun kant te krijgen – de positieve ontvangst van “Wonder Woman” buiten beschouwing gelaten – lijkt het voor de dames en heren van het Marvel Cinematic Universe vaak ‘a piece of cake’ om goede punten te scoren. Naar de reden daarvoor is het niet ver zoeken: de films van Marvel zijn momenteel gewoon stukken leuker en beter dan het kwakkelende Zach Snyder-universum.

Ook “Spider-Man: Homecoming”, de zestiende titel uit het MCU deed het goed bij zowel pers als publiek. Na een korte avant-première in “Captain America: Civil War” maakt Spider-Man met deze “Homecoming” officieel zijn intrede in het door Marvel gesuperviseerde superheldensterrendom. Geen stand-alonefilms meer dus voor de spinnenwebheld, maar enkel films die officieel deel uitmaken van het Marvelrijk. En dat vooral dankzij een rechtenkwestie: Sony heeft/had de rechten op “Spider-Man” en kon die enkel behouden door op geregelde tijden een film met Peter Parker te draaien. Probleem: de rebootfranchise met Andrew Garfield stelde de geldschieters niet echt tevreden en een derde deel bleek geen optie. De rechten laten verwateren ook niet. En de reeks nog eens opnieuw opstarten zou helemaal belachelijk geweest zijn.

Waarop de Marvelbonzen met een reddend voorstel voor de dag kwamen: Spidey integreren in hun normaal door Disney op de markt gebracht universum. Zo kan Parker zijn avonturen blijven beleven als radar in het grote geheel en blijft het personage officieel toch bij Sony. Iedereen tevreden, alleman content: waarom moeilijk als het ook gemakkelijk kan.

De door Tom Holland vertolkte Spider-Man blijft in zijn nieuwste incarnatie een geinig karakter. Een alledaagse tiener die na de beet van een radioactieve spin plots webben kan schieten, de misdaad kan bestrijden en ondersteboven hangend meisjes kan kussen: welke zichzelf respecterende puber zou het zelf ook niet willen kunnen. Of kunnen willen. En dat maakt hem eigenlijk stukken interessanter dan afgegleden goden, superkrachtmiljonairs of buitenaardse spierbonken. Al is het misschien net die mix van verschillende entiteiten die het Marvelimperium pas echt interessant maakt.

“Spider-Man: Homecoming” zet net als of misschien zelfs nog meer dan nummer twaalf uit het MCU (“Ant-Man”) hoofdzakelijk in op de leut. Geen grote issues hier: gewoon een tiener die het meisje waar hij een oogje op heeft probeert mee uit te vragen en tussendoor in een spinnenpak getooid verloren gelopen bejaarden uit bomen haalt. Maar het niet vindt kunnen dat een snoodaard gevaarlijke wapens aan criminelen verkoopt. Die snoodaard is Adrian Toomes aka The Vulture (Michael Keaton), en die verkoopt wapens en pleegt overvallen om zijn appelboom voor de dorst bijeen te sparen nadat hij ooit een ondergewaardeerde working class hero was.De wapens die hij op de markt gooit zijn niet zomaar wat eenvoudig Kalasjnikovs. Nope, het zijn allesvernietigende Chitaurituigen - zie onder meer “The Avengers” en “Avengers: Age Of Ultron” - die hij kon meenemen uit de ruïnes van het vernietigde Avengershoofdkwartier en later gewoon steelt uit het door Tony Stark beheerde Department Of Damage Control. Spider-Man wordt de doorn in het oog van Vulture, en daar komt aan het eind een robbertje vechten van, uiteraard.

Een vrij flets robbertje vechten, eigenlijk. Maar er gaat eens geen gebouw tegen de vlakte, da’s ook al iets. “Spider-Man: Homecoming” zet trouwens niet veel geld in op destructieve poespas. Op de finale na zijn er eigenlijk maar twee grote setpieces : eentje op het Washington Monument (de beste scène uit de prent) en eentje op een ferryboot. Voor de rest concentreren regisseur John Watts en het legertje scenaristen zich vooral op het dagelijkse jachtige leven van de middelbareschoolheld. Een keuze die van “Homecoming” aangenaam kijkvoer maakt. De huidige tienergeneratie zal dit ongetwijfeld smaken, en de voorgaande tienergeneraties worden niet hersendood om de oren geslagen. Dat het werkt komt ook door de cast: Holland is uitstekend als betrouwbare superheldknul en weet de teneur van de comics treffend te treffen. Ook Keaton is goed gecast als Birdman … excuus, The Vulture.  

Twee uur en een kwartier respectabel blockbustervertier dus. Maar toch zijn er nog kosten aan. Het bruggetje met de Chitauri is een goede opstap om Spider-Man in het Avengersuniversum te betrekken, de aanwezigheid van Tony Stark/Iron Man/Robert Downey Jr. is dat minder. Zijn aanwezigheid hier zal wel nodig zijn als franchiselijm, maar telkens hij als een eigenwijze maatpakyoda Peter Parker de les staat te spellen, boet “Homecoming” aan spankracht in. En de scène waarin Parker een geavanceerd Spider-Manpak aantrekt vol met technische overkill-snufjes aan zijn lijf en de stem van Jennifer Connelly in zijn oor doet de titelheld toch een stuk eigenheid verliezen, daar hij dan niet meer moet vertrouwen op zijn eigen vernuft maar op wat het conglomeraat mogelijk maakt. Muggenziften in een spinnenfilm? Moet kunnen. Mierenneuken trouwens ook, maar dat zal voor een volgende gelegenheid zijn.

Kortom, als plakbandhoofdstuk in de Marvelreeks mag “Spider-man: Homecoming” er zeker zijn, en het jeugdig enthousiasme zorgt ervoor dat de mooi staande drie sterren vlot binnenrollen. Wat niet wegneemt dat twee uur en een kwartier best lang is voor een film waarin weinig substantieels gebeurt. En waarin het eigenlijke sleutelwoord eerder ‘filler’ dan ‘killer’ blijkt te zijn.

Tussen de extra’s vinden we een pop-up triviatrack. Lang geleden dat we er zo eentje in huis hadden. Als je naar de film kijkt, duiken er om de haverklap leuke weetjes op in beeld. Niet alleen over “Homecoming” maar ook over de Marvelcomics en het personage van “Spider-Man” tout court. Voer voor de die-hard nerds, dus. Voor wie het allemaal niet zo gedetailleerd moet: er zijn ook een fiks aantal korte featurettes over de plot, de plaats in het MCU, de casting van Tom Holland, het kiezen van de schurk, de regisseur en de stunts. Genoeg wegen dus om er een everything you always wanted to know about Spider-man: Homecoming’ but were afraid to ask-stempel op te plaatsen.