En hopla! Alweer een jarentachtighorrorfilm die een tik van de remake-hakbijl krijgt. In dit geval een serieuze zelfs, want het uit 1983 stammende “The House On Sorority Row” moet anno 2009 door het leven als “Sorority Row”.
In het uitstalraam: een handvol studententroela’s van het sletterige soort. Ze zijn allemaal ‘zusters’ van het studentengenootschap Theta Pi en hebben onderling een code gezworen waarin behulpzaamheid, solidariteit, loyaliteit en meer van dergelijke zware begrippen centraal staan. Wat uiteindelijk allemaal een hoop flauwe kul lijkt, want het is al snel duidelijk dat de verhoudingen serieus scheef staan tussen de meiden. Jessica (Leah Pipes), de leidster van de roedel, blijkt immers een teef van het zuiverste afvalwater te zijn. Ze denkt uitsluitend aan haar eigenbelang (en zet haar zinnen op Kyle, de zoon van een lokale senator) en gebruikt iedereen om te krijgen wat ze wil. Echte vriendinnen heeft ze niet, al rijden er ook maar weinig tegen haar kar, omdat iedereen Jessica liever te vriend houdt. Keep your friends close, but your enemies closer, je kent dat wel.

Wanneer Jessica en een paar van de Theta Pi’ers een grap willen uithalen met de overspelige vriend van een van hun zussen loopt het echter mis. De Rohypnol-grap escaleert en voor iedereen goed beseft wat er aan de hand is, is hun spitszuster Megan doorboord met een wielsleutel en dus redelijk morsdood. Jessica overtuigt de anderen om de dood van Megan te verdoezelen en ze werpen het lijk en het moordwapen in een verlaten mijnschacht. Lang niet iedereen is het met deze beslissing eens. Vooral Cassidy (Briana Evigan) zou de onfrisse zaak liever opbiechten, maar bindt uiteindelijk toch in. Acht maand later staat de dames van Theta Pi echter een onaangename verrassing te wachten. Tijdens hun afstudeerfuif ontvangen ze immers berichten op hun mobieltje die duidelijke links leggen met de moord. Blijkbaar is hun geheim niet langer waterdicht, en algauw zien ze zich geconfronteerd met een als Jawa verklede moordenaar die gevaarlijke spelletjes speelt met een van vlijmscherpe messen voorziene wielsleutel…

“Sorority Row” richt zich duidelijk naar de slasherfan die weet hoe de conventies van het genre draaien. Qua insteek en opzet ademt dit een gezonde 80’s trash-sfeer uit, de moderne (en fletse) soundtrack en hedendaagse technologische hebbedingetjes niet te na gesproken. Een echte remake van “The House On Sorority Row” is het niet: het origineel bediende zich immers van een ander verhaal (toen was het de huisbazin die, omdat ze een feest wou verbieden, het slachtoffer werd van een uit de hand gelopen grap), maar er zijn uiteraard ook heel wat overeenkomsten.

Verrassen doet de film niet, en dat is ook geenszins de bedoeling. De makers willen vooral de doelgroep bedienen en komen op de proppen met een paar inventieve setpieces (de fles in de keel is een blijvertje) en volgen nauwgezet de krijtlijnen van het whodunit-slashergenre. En we hebben zowaar al slechter gezien in het genre. Alle goede foute dingen zijn immers van de partij. De personages zijn gratuit verdorven (het Jessica-mens spant de kroon, maar de rondvogelende Chugs verdient met vlag en wimpel de zilveren plak), de vertolkingen eendimensioneel hilarisch, de blote borsten floepen met graagte en lenig in het rond, en de kromme dialogen openbaren zich als met weerhaken slingerende wespen op een zomerse frisdrankslurpdag. Oh, en de moordenaar slaakt zowaar een Darth Vader-ademhalingskreet wanneer hij zijn zinnen zet op bijrolvertolkster Carrie Fisher die enkele miljoen lichtjaren verwijderd is van haar prinses Leia-hoogdagen.

De kans is dus zowaar niet onbestaande dat een verdwaalde slasherfan de nodige lol beleeft aan “Sorority Row”, maar hij/zij heeft moet wel een paar al dan niet cruciale hersencellen veil hebben om zich aan dit pleziertje te laven alvorens spaak te lopen in een angstwekkend conventionele climax. Laat dat nu net iets zijn waar de gemiddelde horroradept over het algemeen maar weinig problemen mee heeft.