Je bent oud en je wilt ook wat. Genieten van het leven bijvoorbeeld, komaf maken met de fouten uit het verleden en ervoor zorgen dat de toekomst ook nog lekkere dingen te bieden heeft. Of je blijft je gewoon altijd jong voelen en als gerimpelde bon-vivant het mooie weer maken, al dan niet met de hulp van een Viagrapilletje. De laatste zin is van toepassing op de 63-jarige Harry Sanborn (Jack Nicholson op zijn Jack Nicholson's), de eeuwige vrijgezel die zich naar eigen zeggen de voorbije veertig jaar heeft toegelegd op het verleiden van parmantige jongedames. Zijn nieuwste vangst is veilingmeesteres Marin (een huppelende Amanda Peet, bijna klaar voor de sprong van bij- naar hoofdrol), de dochter van toneelschrijfster Erica Barry (een zich letterlijk blootgevende Diane Keaton). Harry maakt op een nogal bewogen manier kennis met de ietwat preutse Erica op de avond dat hij met haar dochter de koffer wil induiken in hun luxueuze strandhuis. Het gekronkel van Marin was immers iets te hevig voor Harry, en een hartaanval later ligt Harry reeds op de intensive care-afdeling van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. De plaatselijke hartspecialist (Neo Reeves) schrijft hem rust en weinig beweging voor. De oplossing ligt voor de hand : Harry wordt logé van een onwillige Erica, en ja hoor... hij ontdekt voor de eerste keer dat hij zich aangetrokken voelt tot een vrouw van zijn leeftijd. Ook Erica voelt snel rupsen ontpoppen, zelfs al staat Harry synoniem voor alles wat ze dusver verafstootte. Liefde is dus in de lucht, al is het geen wolkenloze hemel als onder meer blijkt dat Harry's Matrix-dokter ook een serieuze boon heeft voor Erica.

Een synopsis die klinkt als een romantische klucht (wat het gedeeltelijk ook is), met heel wat aandacht voor generatie-overschrijdende bedgymnastiek. Maar Something's Gotta Give groeit te snel uit tot alweer zo'n kleurloze opgedroogde Hollywoodvijg die van geen ophouden weet tot wanneer het happy end er met een verroeste hamer en rotte spijker is ingehamerd. Niet dat dit een verrassing is : van de regisseuse/scenariste van What Women Want en andere zooi verwacht je niet op 1-2-3 een komedie met venijn in de staart. Nochtans valt er aanvankelijk best wel lol te beleven aan de prent, zelfs al doet Jack Nicholson quasi hetzelfde als in zijn oscarwinnende rollen in Terms Of Endearment en As Good As It Gets. Zeker de scènes die hij en Diane Keaton delen in het eerste uur mogen er zijn. Zelfs de grootste zuurpruim gaat onverbiddelijk voor de bijl in de intussen klassieke scène waarin hij Keaton in haar blootje betrapt.

De cineaste begaat een grote fout door haar verhaal als een sitcom te verpakken. Sommige sitcoms werken omdat de formule van grappige personages, dito situaties en goedgeplaatste one-liners escapisme vormen voor twintig minuten. Als je de formule rekt tot over de twee uur… tja kijk, something's gotta give zoals deze film het zelf zegt. De opbouw naar de romance tussen Nicholson en Keaton is okee, maar van zodra het duo aan het lijmen van de brokken begint, is de film reddeloos verloren. Helaas moet er op dat moment nog zo'n ruim drie kwartier van de speelduur uit de projectoren rollen. De ganse episode met het autobiografische toneelstuk van Keaton is slecht uitgewerkt, en de beslissing om er nog een coda aan te breien in Parijs is helemaal van het goede te veel. Een verlichte Eiffeltoren om gevoelens te accentueren, dwarrelende sneeuwvlokjes die aantonen hoe triest het wel allemaal is, een minnaar die een stapje opzij doet om echte liefde een kans te gunnen, en een (gaap gaap) familiale coda waarin iedereen toch oh zo gelukkig de gezinswaarden promoot ? Afvoeren die handel. Ik heb niets tegen een happy end in een vrolijke komedie, maar ik pas er beleefd voor als het allemaal op zo'n voorspelbare, onrealistische en inspiratieloze manier moet gebeuren. Het feit dat Nancy Meyers haar braaf binnen de Hollywoodlijntjes kleuren beloond zag met een recette van meer dan honderdtwintig miljoen in de States (en What Woman Want was ook al een megasucces) zegt ons alvast dat we binnen een tweetal jaar terug een saccharinebad 'written and directed by Nancy Meyers' zullen ondergaan. De 'hiep hiep hoi'-uitsmijter laat ik deze keer alvast aan de kant.