Noord-Ontario. Alex zit aan een tafeltje rustig een boek te lezen wanneer een jonge vrouw vraagt of ze bij hem mag komen zitten. Voor Alex aanvankelijk geen probleem, even later wél want Vivienne is iemand die wel heel erg van praten houdt terwijl Alex eerder van het zwijgzame type is. Nochtans is precies dit de reden waarom Vivienne Alex’ tafeltje uitkoos, ze voelde aan dat het “al heel lang geleden was dat hij nog eens een goed gesprek met iemand had gehad”. Maar Alex stuurt Vivienne weg…

En toch voelen de twee zich op de één of andere manier toch tot elkaar aangetrokken want even later besluit Alex om Vivienne toch mee te nemen wanneer hij ze liftend aan de kant van de weg ziet staan, met een bordje ‘Wawa” in de hand. De twee maken onderweg toch wat beter kennis met elkaar, inbegrepen de stelling van Alex dat hij “iemand heef vermoord” en pas vrij is uit de gevangenis... Maar dan kruist een veertigtonner hun weg op het ogenblik dat Vivienne uit volle borst “All right now” meezingt...

Alex houdt er nauwelijks een schrammetje aan over, Vivienne overleeft de klap met de truck niet. Overmand door schuldgevoel besluit Alex om in contact te komen met de moeder van Vivienne waar ze naar op weg was. Maar wanneer hij daar aankomt, reageert Linda heel vreemd op zijn bezoek, wat het voor Alex enkel maar complexer en moeilijker om dragen maakt. Linda heeft haar eigen specifieke regels, zaken die haar leven beheersen. De ene keer is ze aanspreekbaar, een andere keer sluit ze zich volledig af van de buitenwereld. En oogcontact… dat maakt ze nooit. Ze kijkt elke keer langs hem weg (voor wie het nog niet begrpen heeft zegt Sigourney Weaver later in de film nog eens ik ben autistisch wat ons nogal verraste als uitspraak van iemand die dit zou zijn...).  En dan is er nog de buurvrouw Maggie, iemand waar Alex zich heel erg tot aangetrokken voelt. Alex wil de vreemde, ireële wereld waarin hij is terechtgekomen nadat hij aanbelde bij Linda, zo snel mogelijk verlaten maar besluit toch om nog heel eventjes te blijven, tot aan de begrafenis. En tot hij de vuilnisbakken die Linda voor geen geld van de wereld wil buitenzetten, in haar plaats op de stoep heeft gezet…

Sigourney Weaver is in “Snow Cake” alvast in een bijzondere en ongebruikelijke rol te zien. Linda is het soort van personage waar men elk jaar wel wat beeldjes, onderscheidingen en andere filmprijzen wil aan geven. Alleen haalt de actrice uit “Alien”, “Alien 3” maar ook “The Village” hiervoor nog niet het vereiste (top)niveau. Regisseur Chris Evans bundelt zoveel elementen in één film (verdriet, verliefdheid, schuldgevoel, reclassering, autisme, enz…) en legt de accenten niet op de plaatsen die je verwacht bij dit soort van drama.

Een moordenaar die vrij is na het uitzitten van zijn straf, even een woordje uitleg gaat geven bij de autistische moeder van het meisje dat verongelukte toen hij aan het stuur zat, en daarenboven ook nog eens verliefd wordt op haar buurvrouw, het is toch wat complexer (en ook onwaarschijnlijker…) dan hier wordt naar voor gebracht. En wat emotioneler ook. Het stuk waar Alan Rickman vraagt wat hij moet betalen is een gelegenheid in de film die spijtig genoeg niet wordt aangegrepen om op verder te bouwen maar op een speelse, onschuldige manier door de protagonisten wordt weggelachen, wat aansluit bij de weinig emotionele diepte die nochtans in dit scenario zat.

Er staan naast de trailer van de film ook een tweetal blokjes extra’s op het schijfje. De interviews zijn deze keer niet per acteur/actrice/personage gebundeld maar wel per onderwerp. Regisseur Evans en de cast-leden Moss, Weaver en Rickman hebben het over het script, de ‘plot’, de casting, de sneeuw, enz… De 11 deleted scenes waren een stuk interessanter alhoewel wat commentaar van de regisseur hier toch wel welkom was geweest. Het had ons enkel kunnen helpen om te begrijpen waarom bepaalde scènes de definitieve versie van de film niet haalden.  Zonder wat uitleg niet altijd gemakkelijk.