Fans van Vlaamse romantische komedies beleven momenteel hoogdagen. Zo’n beetje alsof de sint, de kerstman en de paashaas allemaal op hetzelfde moment langskomen, en dan blijkt het nog net je verjaardag te zijn ook. Zo is er Jan Verheyens “Zot Van A.” die schijnbaar de hele natie als lemmingen naar de bioscoop lokt om hen vervolgens een slappe hap van twee uur door de strot te duwen. Al lijkt de doelgroep die hap wel degelijk te appreciëren, en wie zijn wij om tegen de stem van het volk in te gaan ?  Feit is dat iedereen die breed glimlachend uit “Zot Van A.” kwam gehuppeld, zich ook linea recta naar Hilde Van Mieghems “Smoorverliefd” kan begeven. Voor meer van hetzelfde inderdaad, al is het ditmaal gefilmd vanuit vrouwelijk perspectief.

Het is er aan te zien dat “Smoorverliefd” een film is die in december in de zalen wordt uitgebracht. Van Mieghem strooit met suiker, vuurwerk en sterrenstof alsof haar leven ervan afhangt. De film draait rond het vrouwenkwartet Judith, Barbara, Michelle en Eva. Judith (Veerle Dobbelaere) is de moederkloek en een succesvolle actrice. In haar relaties met het mansvolk is ze betrekkelijk minder succesvol: zowat al haar avontuurtjes draaien op een sisser uit, en ook haar huwelijk met Bert (Koen De Bouw) liep op de klippen. Al hebben ze nog steeds veel contact met elkaar, grotendeels door de kinderen. Judiths aangenomen dochter Michelle (Marie Vinck) werkt zelfs in het architectenbureau van vader Bert, zij het niet met volle goesting daar haar pa haar ambities steevast in de kiem smoort. Judiths andere dochter, de amper twaalfjarige Eva (Aline Vanhulle) is dan weer tot over haar oren smoor op een klasgenootje, maar weet niet hoe ze die boodschap duidelijk moet maken. En dan is er nog Judiths zus Barbara (Wine Dierickx) die (onbewust) wat uitgekeken lijkt op haar relatie met Matthias (Kevin Janssens) en zowaar de wondere wereld van het orgasme ontdekt als ze blijft klitten aan een geile interimleraar (Koen De Graeve).

Waar “Zot Van A.” zich laat omschrijven als een Vlaamse versie van “Alles Is Liefde” (logisch, gezien het feit dat de ene film een remake is van de andere) zou je “Smoorverliefd” met wat goede wil kunnen zien als “Sex And The City” met Antwerpen als substituut voor New York. Zij het dan met minder glamour en glitter uiteraard. Maar met even veel voorspelbare ingrediënten: de vier vrouw zweten hun amoureuze lach en traan immers uit in een film die verdacht veel lijkt op eender welke andere standaardromcom die ooit is gemaakt. En daar wringt meteen de hoge hak: Van Mieghem probeert met heel wat enthousiaste (en vaak theatrale) kunstgrepen om “Smoorverliefd” het nodige extra elan mee te geven, maar als puntje bij paaltje komt heeft de film toch maar weinig blijvende resonantie.

Er is een voice over (en niet eens een echt goede, daar het karakter van Eva veel te wijsneuzerig is en dat durft nogal eens op de zenuwen werken), splitscreens worden weggeschoven, er wordt gekust voor artificiële achtergronden en hier en daar gebeurt iets geinigs met een tv-scherm of treinaankondigingsscherm (een ideetje dat hoogstwaarschijnlijk werd opgepikt in Steve Martins “L.A. Story”, maar soit). Het is echter niet allemaal kommer en kwel: sommige vondsten werken wel degelijk, al snak je na een tijd toch naar een fijne penseelstreek om de welhaast constant aanwezige mokerhamersymboliek te ontkrachten.

Ook niet bepaald subtiel: de welhaast opzichtige manier waarop Van Mieghem en coscenarist Bert Scholiers naar de bulderlach hengelen. Het lijkt wel alsof elke one liner of grappige uitsmijter gevolgd wordt door een stilte die ruimte laat voor de reactie van het publiek, waardoor het zowaar een wonder mag heten dat de film zonder lachband in de zalen is geraakt.

“Smoorverliefd” mag het dan hebben over Bach, Rimbaud, alexandrijnen en kwatrijnen, het is en blijft helaas opgewarmde genrekost, tenenkrullend voorspelbare finale inclusief. Opvallend is dat Van Mieghem er niet voor terugdeinst om uit pakken met fiks wat blootscènes. Pas dus op en wees voorbereid, oh preutse Vlaming: waar Verheyen genoegen nam met een preutse kus, kiest Van Mieghem meer dan eens voor 'the (almost) full Monty'.

Gezien op het Filmfestival van Gent.