Wat ruist er door het douchegordijn? Een dodelijke luiaard, zowaar. Eentje die sneller is dan zijn soortgenoten – en daarmee zijn soortnaam ietwat oneer aandoet, kan autorijden, selfies kan nemen, met een computermuis uit de voeten/poten kan en ook nog andere dingen doet die enkel maar in een Z-film als Slotherhouse kunnen gedijen.

Het idee van scenaristen Bradley Fowler en Cady Lanigan – beide ook even als acteur in de prent te zien – werd met een summier budget en voorliefde voor praktische effecten uitgewerkt door regisseur Matthew Goodhue. Luiaard Alpha – en yep, het is een vrouwtje – zorgt voor nogal wat slachtoffers, maar alle moorden worden bewust buiten beeld gehouden. De nadruk ligt de gehele tijd op de humorkant van het horrorgenre, en teert volledig op de creatie van het moorddadige beest. Want die is zo oudeschool dat je er enkel maar met wijd gegrinnik kan om applaudisseren: geen echte luiaard, geen enkele CGI-ingreep, geen enkele moderniteit passeert door het beeld.

Het beest is overduidelijk een gewone pop die door poppenspelers wordt bediend. En die toch een eigen personaliteit wist te krijgen. En eruitziet als een combinatie van Beertje Colargol en Willie Nelson. Als hij … excuseer, zij iemand aanvalt zie je af en toe gewoon een pop die in de lucht wordt gegooid, maar dat is nu net de charme van het geheel. Los daarvan krijg je toch een aantal scènes te zien waarin er op een slimme manier spanning wordt geëvoceerd, en waarin Slotherhouse zelfs beter in zijn vel zit dan de gelijken van pakweg Five Nights at Freddy’s.

Wie is Alpha, waarom is ze boos en waar slaat ze aan het moorden? Aanvankelijk in haar boomstekje ergens in Panama, waar ze in de proloog al meteen een krokodil fileert, vooraleer ze na een schot met een verdovingsgeweer door een blanke jager in een jutezak belandt en richting Amerika verhuist. Waar ze via via bij studente Emily (Lisa Ambalavanar) terechtkomt. Die het dier naar haar studentenhuis brengt waar het de naam Alpha krijgt en de huismascotte mag zijn. Handig ook in Emily’s strijd tegen de teverige Brianna (Syndey Craven), een studente die ook over lijken zou gaan om huisvoorzitster te worden.

Dus neen, het duurt niet lang vooraleer Alpha haar klauwtenen in vers mensjesvlees zet. Aanvankelijk nog uit sympathie voor Emily lijkt het, maar algauw wordt ze minder kieskeurig en moet alles wat ademt er in mindere vredesnaam aan. Logica moet je niet zoeken. Als je dat wil doen in een film met scènes waarin een luiaard auto rijdt – een wetenschappelijke uitleg hoe het beest zowel aan de pedalen als aan het stuur kan hoef je niet te verwachten – weet dan op voorhand dat dit verloren en vergeefse moeite is. Slotherhouse leeft volledig bij de gratie van het basisidee en van de manier waarop dat is uitgewerkt.

Voor de rest verdient de prent nauwelijks lyrische bewoordingen. Of zelfs geen. Op de momenten dat de Alphapop niet in beeld is, is dit vaak een vrij saaie film die speelt als een beneden het vriespuntversie van Mean Girls. En dat schijnen de makers ook te beseffen, daar ze niet besparen op luiaardschermtijd. Hoera voor Alpha dus, die niet jouw hart maar wel jouw lachhuig zal stelen. Verplichte kost voor Z-filmafficion … affician … liefhebbers. En voor die van pop-upcinema.