Retro, c'est chic. Debuterend regisseur Kerry Conran spendeerde een flink aantal jaar van zijn leven (tussen de tien en zes, afhankelijk van de geraadpleegde bron) aan zijn 'levenswerk'. De annalen van de filmgeschiedenis zal hij er alvast niet mee halen, tenzij een pagina in een naslagwerk over speciale effecten. Sky Captain and the World of Tomorrow is immers één groot visueel effect. Behalve de acteurs en de objecten die ze dragen of aanraken, is alles boerenbedrog. De gehele film werd opgenomen voor een blauw of groen scherm, zodat de volledige achtergrond er achteraf kon worden ingeprojecteerd of getekend, zonder dat er extravagante sets moesten worden gebouwd. Een techniek die alvast het kostenplaatje drukte (het budget voor de film lag 'slechts' rond de veertig miljoen dollar), maar die niet voor een volledig geslaagd resultaat zorgt. En dat is best jammer, want de aankleding is vaak een ware lust voor het oog.

New York 1939. Journaliste Polly Perkins Gwyneth Paltrow, met de goede looks maar zonder de juiste spirit) onderzoekt de verdwijning van een elftal wetenschappers. Het spoor leidt naar ene professor Totenkopf, voor wie de wetenschappers ten tijde van WO I een 'verschrikkelijk wapen' ontwikkelden. De verdwijning van de bollebozen valt samen met een invasie van terreur en vernieling zaaiende gigantische robots. De wereldmachten staan machteloos en roepen de hulp in van Sky Captain (Jude Law in wat zijn 456e filmrol van dit jaar moet zijn), de 'held der helden' die met zijn oud aftands vliegtuigje schijnbaar elk gevaar de baas kan en steeds de wereld weet te redden. Samen met Polly (toevallig een oude vlam van hem) probeert hij Totenkopf te lokaliseren en de mensheid te behoeden voor totale vernietiging...

Te veel is te veel. Waar je in een geslaagde film vaak het verschil tussen een matte-achtergrond, een digitale compositie en een echt decor niet herkent, overkleedt Conran elke scène met bombastisch vuurwerk en gunt hij de kijker geen rust in zijn digitaal vacuüm. Die overkill (elke scène moest blijkbaar groot, luid en boordevol beweging) laat weinig ruimte voor een subtiele meerwaarde. Hoe mooi het concept er ook uitziet - een hommage aan de comics en serials uit vervlogen tijden - de aandachtselastiek hangt er af en toe nogal treurig bij. Gelukkig heeft de film genoeg visuele vondsten om boeiend te blijven (de grijze kleurtinten waarmee alles is gefilmd of bijgekleurd, de invasie van de robots, de basis van Sky Captain). Het is heerlijk om te zien hoe Conran een hommage inbouwt aan de inmiddels meer dan vijftien jaar geleden overleden acteermeester Laurence Olivier. De cineast verbergt trouwens nog heel wat meer verwijzingen : zo is in een bepaalde scène het silhouet King Kong zichtbaar op de Empire State Building, werkt de weerspiegeling van het oude en zeer filmische New York zeer melancholisch en zijn de kitscherige retro-effecten (het pistool dat metaal doet smelten, de van de RKO-toren gepikte radiogolven) schitterende kitsch. Helaas is naar het einde toe de inspiratie zoek, en laten een paar vreemde en weinig uitgewerkte scenariowendingen (de etappe in Shangri-La bijvoorbeeld) de film stranden in goede bedoelingen en twee filmfreak-sterren. Om een afsluitend cliché van onder de mottenballen te halen : Sky Captain and the World of tomorrow is een interessante mislukking.