Hoor wie klopt daar, kinderen ?  Dick Maas zowaar, die meer dan een kwarteeuw na zijn eerste bonanzahorroridee (jawel, “De Lift” stamt alweer uit 1983) met een evenwaardig idee op de proppen is gekomen. Eentje dat zowaar marketinggewijs heel slim werd uitgespeeld: een horrorthriller over een moorddadige sint die op 5 december kindertjes (en volwassentjes) onthoofdt, krijg je immers niet in de bios zonder dat er een paar op hun tenen getrapte medemensen in het openbaar hun ongenoegen spuwen en zo voor extra gratis publiciteit zorgen.

Het idee van bloeddorstige kindervrienden is trouwens niet nieuw: in Amerika zijn er ook films over bijlenzwaaiende kerstmannen gemaakt, maar daar ging het over een psychopaat die een kerstmannenpak aantrekt: denk maar aan “Silent Night, Deadly Night”. Of aan “Bad Santa” waarin de kerstman van dienst een schunnige taal spuiende vuilak is. En cinefielen met een neus voor Franse cinema herinneren zich misschien het gelijkaardige “Le père Noel est une ordure” uit 1982. Maas speelt het slimmer door van de echte sint een dolgedraaide en plunderende bisschop te maken die op 5 december 1492 samen met zijn volgelingen door de moegetergde bevolking werd omgebracht, en nu telkens als het volle maan is op pakjesavond zombiegewijs aan het moorden slaat. De brave speelgoeduitdelende sint wordt afgedaan als een uitvinding van de kerk en de autoriteiten om de aandacht van de wel heel stoute Niklas af te leiden.

Deze achtergrondgeschiedenis mag dan op een bierviltje passen, ze leidt naar een met zwier gebrachte Hollandwood-horrorthriller. Na de proloog in 1492 en een overstapje in 1968 (waar we zien hoe Sint en zijn zombiepieten een volledig gezin uitmoorden, onder meer door de kinderen door de schouw naar omhoog te trekken) flitsen we naar de met een volle maan versierde pakjesavond van 2010. Politie-inspecteur Goert (Bert Luppes) zag in 1968 hoe zijn familie werd vermoord door de geschifte Niklas en vreest dat de slechtheilige man dit jaar opnieuw zal toeslaan. Zijn overste stuurt Goert echter met verlof voor de rest van de maand, zodat Goert op eigen houtje jacht moet maken op de sint. Wie ook geconfronteerd wordt met de gezombifieerde sint is Frank (Egbert Jan Weeber), die uitverkoren is om voor sint te spelen in een studentenhuis. Wanneer zijn ex-vriendin en zijn pieten echter ten prooi vallen aan de moordende sint, wordt hij al snel hoofdverdachte nummer een voor de Amsterdamse politie die het vertikt om geloof te hechten aan Goers theorie van een uit de doden opgestane moordende sint. Maar wanneer de lijken zich opstapelen is het al snel ook voor de autoriteiten duidelijk dat er wel iets heel vreemds aan de hand is…

Het grootste verwijt dat je “Sint” kan maken is dat de film (niettegenstaande de Hollandse saus en Maas’ licht anarchistische insteek) eigenlijk een kopie is van klassieke Amerikaanse slashers voor een groot (tiener)publiek. Zo heeft “Sint” veel weg van een “Friday the 13th”-sequel uit de jaren tachtig, met de Sint als Jason Voorhees en Amsterdam als Crystal Lake. De gore scènes zijn best ok, maar blijven braaf binnen de lijntjes. Idem dito voor de geslaagde zombiemake-up. Maas knipoogt ook uitdrukkelijk naar John Carpenters “Halloween”: de scène in het begin met de drie pratende en wandelende meisjes bijvoorbeeld is bijna een shot voor shot-remake van een scène uit dat onverwoestbaar meesterwerk.

Jammer dat Maas de iets meer epische scènes uit zijn verhaal (de aftrappende scène in de middeleeuwen en de climax) nogal stiefmoederlijk moet behandelen: ’t zal wel een kwestie van budget geweest zijn waarschijnlijk, maar vooral de kleffe climax smaakt meer naar de roe dan naar lekkers. Zeker in vergelijking met de grappige scène waarin jacht wordt gemaakt op de sint terwijl die met zijn schimmel over de daken galoppeert. Ook over de nogal geforceerde humor valt te redetwisten: zo zorgen scènes zoals die waarin een reporter aan het hoofd van de politie vraagt of deze zaak de betrekkingen met Spanje niet in gevaar brengt ervoor dat “Sint” zichzelf bijna in het belachelijke trekt. En dat is toch een beetje jammer. Maar goed, aangezien het al weer een tijd geleden is dat we fijn horrorvoer uit de lage landen mochten omarmen, laat Filmfreak het aan het Sinterklaasgenootschap over om de pek en veren uit te strooien. Al is de hetze uiteraard een storm in een glas water, daar deze film zich geenszins richt naar kinderen, maar wel naar tieners en volwassenen. Je moet als ouder wel heel oliedom of verkeerd voorgelicht zijn om je kind de “Sint”-zaal binnen te smokkelen. Waardoor wij deze recensie zowaar met drie sterren stippe stappe stippe stappend de nacht insturen: twee voor de uitvoering, en een voor de branie.