De titel dekt de lading: Scott Derricksons horrorprent Sinister oogt van het eerste tot het laatste beeld sinister en macaber genoeg om iedereen de gordijnen in te jagen, of het nu gaat om horrornovices of doorwinterde gruwelfans. Derrickson (die vier jaar na het fiasco van de The Day the Earth Stood Still-remake zowaar toch nog een voet op een Hollywoodset durft te zetten) gaat heel doelgericht te werk met beeld en klank, en levert een bij vlagen ongemeen donkere gruwelprent af, zowel qua onderwerp als uitzicht.

Ethan Hawke toont zijn affiniteit met het genre als true crime auteur Ellison Oswalt. Zijn carrière is niet zo succesvol als hij zelf zou willen, en zijn oeuvre van misdaad-/horrorboeken gebaseerd op ware feiten vindt niet echt het verhoopte publiek. Oswalt droomt van een grote comeback en verhuist met zijn vrouw en twee kinderen naar een nieuw huis waar hij zich aan zijn nieuwe boek (gebaseerd op de verdwijning van een jong meisje) wil concentreren. Wat mevrouw Oswalt (theateractrice Juliet Rylance), dochter Ashley en zoon Trevor niet weten is dat het huis waarin ze hun intrek nemen het huis is waar het gezin van het verdwenen meisje woonde.

Terwijl Oswalt zijn studeerkamer in orde maakt, ontdekt hij op zolder een doos met een camera en oude 8-mm filmpjes. Wanneer hij die bekijkt, ziet hij snuff films waarin steeds een gezin wordt uitgemoord. Ook in de achtertuin van zijn nieuwe huis vond een gruwelijke moord plaats. Oswalt ontdekt dat het volledige gezin (behalve het verdwenen meisje) werden opgehangen aan een boom. Oswalt bestudeert de beelden steeds intensiever en ontdekt op de beelden de gedaante van een mysterieus figuur. Tegelijkertijd vinden er mysterieuze gebeurtenissen plaats in het huis: Oswalt ontdekt op zolder een schorpioen en een slang, Ashley en Trevor komen onder de invloed van een geheimzinnige entiteit en Oswalt krijgt steeds meer het gevoel dat hij wordt gadegeslagen. En langzaamaan sluit het gruwelnet zich ook rondom zijn eigen gezin.

Positief is dat Derrickson en coscenarist Christopher Robert Cargill (een voormalig filmrecensent op de website spill.com) niet direct alle troeven op tafel gooien en het hoe en het waarom van de mysterieuze moorden behoedzaam uit de doeken doen. Waardoor je als kijker verplicht bent om samen met Ethan Hawke de plot te ontrafelen. Minder positief is dat het allemaal te behoedzaam is. Na een uur heb je vooral het gevoel dat het scenario in rondjes draait en dat Derrickson meer tijd spendeert aan het in beeld brengen van griezelige kippenvelmomenten dan dat hij echt weet waar hij met het verhaal naar toe wil. Wie zijn films graag in een rechte lijn naar de eindmeet ziet lopen, zit hier dus aan het verkeerde adres. Wat er meteen voor zorgt dat het aanvankelijk intrigerend karakter van de prent vooral frustrerend wordt. Ook de relatie tussen Hawke en zijn echtgenote is flets: de vrouw wordt nooit echt bij het geheel betrokken, en loopt er grotendeels voor spek en bonen bij. Indien Derrickson zich evenveel had geconcentreerd op de flow van het scenario als op de zorgvuldig georkestreerde boe-momenten, dan was Sinister de film die Paranormal Activity 4 had willen en moeten zijn.

Geen volledig goed rapport dus, maar toch zullen de meeste horrorfans vast wel in hun nopjes zijn met deze sinistere brok. De scènes waarin Hawke naar de 8 mm-executies kijkt, ademen een ziekmakende grindhousekorrel uit en staan in schril contrast met het zijn weg zoekende scenario. Waar eveneens geen speld tussen te krijgen is: de waarlijk geschifte soundtrack van Christopher Young. Wie van plan is om eerstdaags een zwarte mis te organiseren (al dan niet met borrelnootjes en lievevrouwenmelk op het altaar) weet meteen welke muziek door de luidsprekers te jagen.