September is een gevaarlijke maand precies. Op 2 september 1666 stond Londen in brand, op 1 september 1939 viel Hitler Polen binnen, op 11 september 2001 ging het World Trade Center in New York tegen de vlakte, en op 5 september 1972 waren alle ogen op München gericht.

Daar gijzelden leden van de Palestijnse militante organisatie Zwarte September elf leden van het Israëlische olympisch team. En dat allemaal in het olympisch dorp, op luttele meters van de zalen en pleinen waar de sportcompetitie gewoon verderging. Die gijzelingsactie is al een een fiks aantal keer verfilmd – kijk (nog maar eens) naar Steven Spielbergs Munich – en in documentairevorm gegoten. Kevin Macdonald won met zijn heel gedetailleerde en verhelderende One Day in September uit 1999 zelfs een Oscar voor beste documentaire.

Tim Fehlbaum vond nog een nieuwe insteek om die gedenkwaardige vijfde september filmisch alert te brengen. Door alles te tonen vanuit het standpunt van de journalisten en reporters van ABC Sports, die op een boogscheut zaten van de plaats waar de gijzeling aan de hand was. Zij waren de enige televisieploeg die live uitzond vanuit het olympisch dorp. En daar kwam best wat stress bij kijken. Wat konden ze tonen, en wat niet? Was alles wat ze hoorden accuraat? Hoe moesten ze hun contacten in Amerika overtuigen dat zij als sportverslaggevers beter geplaatst waren om de feiten te coveren dan de niet ter plaatse zijnde nieuwsverslaggevers? En hoe gingen ze om met de gruwel vlakbij waarbij uiteindelijk alle gegijzelden om het leven kwamen tijdens een door de Duitse veiligheidstroepen niet zo efficiënt op poten gezette reddingsactie?

September 5 is een accurate weergave van die hectische dag en koppelt de hectiek van de aanslag met de stress in het persgebouw. En dat allemaal stevig gebald op amper anderhalf uur tijd. Toch krijg je een helder overzicht van wat er de dag gebeurde. Van de voornaamste personages is enkel de door Leonie Benesch vertolkte vertaalster een composiet van verschillende personages, de rest is allemaal gebaseerd op de betrokken personages. De vertolkingen zijn trouwens allemaal okee-er dan ok, Peter Sarsgaard en John Magaro op kop.

Heel wat van de beelden die je op de televisieschermen te zien krijgt, zijn de echte beelden uit 1972, netjes gelift uit het archief van ABC Sports. Wat het allemaal nog levensechter maakt. Net als de naar het schijnt historisch correcte reconstructie van het ABC Sports-gebouw van destijds. Een fijne benadering van een opzienbarend stuk wereldgeschiedenis dus. En dat fijn is er zowel voor wie al bekend was met het verhaal of de andere filmische reconstructies als voor zij die hier voor de eerste keer een moh zullen laten ontsnappen.