Lee (Jackie Chan) krijgt zijn Amerikaanse politie-collega uit Los Angeles op bezoek in Hong Kong. De aanpak van de twee verschilt nogal van elkaar erg als het op politiewerk aankomt. Carter (Chris Tucker) is de zwarte agent met de grote mond die met zijn vuile bek steeds de indruk geeft alles en iedereen aan te kunnen. Het had een vakantie moeten worden maar het draait natuurlijk anders uit. Wanneer de Ambassade van de Verenigde Staten wordt opgeblazen is Lee de man die het onderzoek moet voeren. Het duo moet op zoek naar ene Ricky Tan, dat is de man die vermoedelijk achter de bomaanslag zit. Maar Carter is meer een blok aan het been dan een hulp voor Lee. Wanneer ze in een club langsgaan waar de Triade-leider zich vermoedelijk ophoudt en Carter even alleen wordt gelaten loopt het al behoorlijk fout. Hij ergerde zich teveel aan de vals zingende Aziaat op de dansvloer en greep dan maar in door zelf de microfoon ter hand te nemen. Zijn uitvoering van Don't stop 'til you get enough slaat wel aan bij de aanwezigen maar zijn strategie om Ricky Tan in de boeien te slaan een stuk minder. Wat volgt is natuurlijk een flinke knokpartij.

Lee en Carter hebben het dus verknald en agent Sterling van de Amerikaanse Secret Service komt zich opdringen aan de Politie van Hong Kong om het onderzoek over te nemen. Er stierven immers twee Amerikaanse burgers op Amerikaans grondgebied (Ambassade weet je wel...) en dus wil men er Amerikaanse rechercheurs voor inzetten. Maar dit betekent natuurlijk nog niet het einde van de avonturen van het duo Carter-Lee...

Eigenlijk kan de synopsis van Rush Hour 2 in veel minder lijntjes uit de doeken gedaan worden want qua inhoud of verhaal is deze sequel vanzelfsprekend geen hoogvlieger. Het zijn de kunstjes en de akrobaten-toeren van Chan die zo'n beetje de meubels redden hier alhoewel de prachtige Aziatische vrouwen natuurlijk ook wel veel goed maken. De humor in de film bestaat uit de klassieke Chan-grappen met als hoogtepunt misschien zijn zoektocht naar het bakje moet het rode knopje naar het einde van de film toe. Chris Tucker tapt zoals we vroeger al eens schreven uit het gekende Murphy-vaatje waardoor van enige originaliteit geen sprake is. En de bloopers, die zitten (ook al zoals in bijna elke Chan-film) natuurlijk in de zogenaamde staart van de film...

Er zitten trouwens nog meer bloopers in de laatste van 10 verwijderde scènes. Hier kijkt regisseur Brett Ratner een beetje in eigen boezem en laat scènes zien waar hij zich nu nog steeds diep over schaamt en zich nog steeds afvraagt wat hem bezielde toen hij ze draaide. Leuk is ook Lady luck, één van Ratner's eerste studentenfilms aan de Universiteit, overigens volledig opgenomen in zwart/wit. Het bijzonder uitgebreide gamma aan extra's heeft ook een (niet-ondertitelde) audiocommentaar-track in de aanbieding en een multi angle extra ('Visual effects deconstruction'). Zoals steeds bij extra's is iedereen in hun gesprekjes laaiend enthouiast over iedereen maar krijg je ook een uitgebreide blik achter de schermen bij het maken van de film. Zo is 'Evolution of a scene' best wel interessant. Hierin zie je hoe de makers op zoek gaan naar de beste locatie voor een bepaalde scène en wordt bij een ander stukje duidelijk dat nog veel wordt bijgestuurd op het moment dat men aan het draaien is. In de 'Culture Clash' zie je dat, wanneer een Amerikaan gaat filmen in Hong Kong, dit heel wat beperkingen heeft. En dan hebben we het niet alleen over de taalbarri?re maar ook op logistiek vlak bijvoorbeeld alhoewel ook het plaatselijke eten voor een aantal van hen een hinderpaal is. De extra's zijn dus uitgebreid, interessant en gevarieerd.