Schrijfpartners Brian Koppelman en David Levien hebben iets met gokken: hun debuutscenario was de door John Dahl fijn verfilmde kaartenthriller “Rounders” (1998), voor Steven Soderbergh mochten ze in 2007 “Ocean’s Thirteen” neerpennen en met “Runner Runner” is het weer van dat. Driemaal is echter geen scheepsrecht: dit in het online gokmilieu gesitueerde thrillerdrama is immers fletser dan flets. Negentig minuten ondergedompeld worden in een zielloze en door vervelende personages bevolkte affaire: meer is er niet nodig om knikkebollend op de bioscoopvloer te verzeilen.

Sympathie kweken voor de door Justin Timberlake saai neergezette egotripper die zijn studiegeld verliest op een online pokersite is al vanaf de eerste scène een “mission: impossible”. Hij kruipt in de huid van Richie Furst, een student die in Princeton een aardige duit verdient door gokken en weddenschappen te organiseren en te promoten voor zijn medestudenten en docenten. Wanneer Richie zich genoodzaakt ziet daarmee te stoppen omdat hij anders van Princeton wordt gestuurd, zet hij al zijn spaargeld in tijdens een online pokerwedstrijd die hij onmogelijk kan verliezen daar hij alle knepen van het vak kent. Uiteraard verliest Richie zijn appelgaard voor de dorst (duh) en hij heeft het vermoeden dat hij slachtoffer is geworden van frauduleuze praktijken. Waarop hij besluit om naar Costa Rica te vliegen en er de confrontatie aan te gaan met Ivan Block (Ben Affleck), de selfmade miljonair die de site uitbaat en die door zijn weinig koosjere activiteiten wereldwijd wordt gezocht.

Block is gecharmeerd door het lef van Richie wanneer die er hem op een privéfeest op zijn landgoed van beschuldigd vals te spelen op zijn eigen website en Block besluit om hem een job aan te bieden. Met zijn marketingtalent kan Richie hem immers helpen zijn imperium nog verder uit te bouwen, en in ruil krijgt Richie al het geld, de luxe en de vrouwen die hij maar kan wensen. Richie stemt toe, maar loopt een deuk op wanneer hij wordt benaderd door FBI-agent Shavers (Anthony Mackie) die hem de keuze laat tussen gearresteerd worden of als mol helpen om Block ten val te brengen. Richie blijft trouw aan Block, maar komt gaandeweg steeds dieper in de problemen wanneer blijkt dat zijn nieuwe werkgever over lijken blijkt te gaan om zijn megalomane levensstijl te kunnen verder zetten.

“Runner Runner” heeft één van de meest voorspelbare en duffe scenario’s die we dit jaar op het witte doek mochten aanschouwen. Elke wending zie je van mijlenver aankomen, het wordt nooit spannend of meeslepend en de pedante karaktertekening werkt van meet af aan danig op de zenuwen. De vertolkingen zijn navenant: Timberlakes beperkingen als (karakter)acteur komen pijnlijk aan de oppervlakte, en Affleck slaapwandelt door een rol die hij eigenlijk niet meer zou mogen aanvaarden nu hij zich aan het profileren is als gelauwerd regisseur/scenarist. Ook Gemma Arterton loopt moedeloos verloren in de rol van Afflecks maîtresse die valt voor de charmes van Timberlake. Gemma ziet er weliswaar meer oogverblindend uit dan ooit, maar verder dan een rondje sexy slaapwandelen komt die ook al niet in een rol die geen enkele relevantie blijkt te hebben.

Regisseur Brad Furman (die hogere ogen gooide met zijn debuut “The Lincoln Lawyer”) weet niets aan te vangen met het klamme script en denkt dat een paar vergezichten op Costa Rica en een paar close ups op het koetswerk van Gemma Arterton het zaakje kunnen redden. Mis poes: “Runner Runner” is en blijft een fletse flatliner van een film die nergens en nooit de juiste groef vindt. “The House Always Wins” horen we zowel Timberlake als Affleck declameren. Wat klopt, want u wint vooral als u deze prent links laat liggen en gewoon thuisblijft.