In het vervolg op Count Yorga, Vampire duikt de Bulgaarse Dracula op in San Francisco. Hoe hij dat doet is niet meteen duidelijk aangezien hij in het vorige deel het staakje legde. Regisseur Bob Keljan suggereert dat het iets te maken heeft met de Santa Ana winden … zal dan wel zeker.

Yorga betrekt samen met zijn trouwe knecht Brudda en een leger bruiden een woonst vlakbij een weeshuis. Yorga wordt er tot over zijn oren verliefd op lerares Cynthia (Mariette Hartley) en is vastbesloten haar de zijne te maken. Enkel de doofstomme huishoudster van het weeshuis heeft in de mot dat Yorga niet deugt, maar niemand wil haar geloven. Toch niet in het eerste deel van de film: eens ze dood is, vallen toch de schellen van de ogen en worden de kruisbogen … excuus, kruisbeelden van stal gehaald. Woops, spoiler.

Keljan levert een sequel af die – onder andere door de setting – iets helemaal anders wil zijn dan de voorganger, maar die er uiteindelijk toch netjes mee te vergelijken valt. Ook dit is een weerbarstige en onevenwichtige mengelmoes van theatraliteit en pure camp. Die zelfs even al dan niet bewust een link legt met de Mansonsekte wanneer Yorga’s bruiden/volgelingen op zijn commando een moordzuchtige raid houden op het weeshuis. Saai wordt het nooit: Keljan amuseert zich duchtig met het integreren van duivelskinderen – of toch minstens een exemplaar daarvan, drijfzand, rottende vampiervrouwen, stuntelige politieagenten en dik aangezette rode bloedverf. Ja, er gebeurt nogal wat in deze caramboleterugkeer met Robert Quarry die ontzettend zijn best doet om debonair te zijn. En in een ongemeen geestige scène gebiologeerd naar zijn televisietoestel zit te kijken met daarop een Spaanse dub van Hammers The Vampire Lovers. Een van de stuntelige politiemannen wordt trouwens vertolkt door Craig T. Nelson in zijn langspeeldebuut.

Oorspronkelijk stond er nog een derde Yorga-film op stapel die zich grotendeels zou afspelen in de riolen van Los Angeles, maar die film werd nooit gemaakt. Quarry vertolkte een jaar later opnieuw een vampier – in Deathmaster om precies te zijn – en ook Keljan bleef nog even op het scherpe hoektandenpad met zijn regie voor Scream, Blacula, Scream.