“Stallone sure does like his numbers.” Also sprach Dolph Lundgren tijdens de Q&A op de lente-editie van FACTS op de vraag of er een “Creed III” zou komen met opnieuw een gastrol voor Lundgren. Dolph weet dat ‘zeg nooit nooit’ van toepassing is bij Stallone, die duidelijk een serieuze boongaard heeft voor sequels. Getuige daarvan ook deze vijfde Rambofilm, die titelgewijs aangeeft dat dit de laatste is. Of zou moeten zijn.

Ruim tien jaar duurde het om “Rambo: Last Blood” in de zalen te krijgen. Na het toch wel abominabel slechte “Rambo” – de inspiratieloos getitelde vierde uit de reeks – begon Stallone vlijtig aan de voorbereidingen van nog een sequel. Het idee om het script te situeren tussen de Mexicaanse drugskartels was er vrij snel, maar kwam op een zijspoor terecht. Op een bepaald moment lagen er zelfs plannen op tafel voor “Rambo: The Savage Hunt” waarin de jacht op een genetisch gemuteerd monster centraal stond. Later doken dan weer geruchten op dat er een Rambotelevisiereeks op de planning stond, weer later liet Stallone optekenen dat hij niets meer toe te voegen had aan het personage en dat er dus geen nieuwe film meer zou komen. Maar Stallone hield uiteindelijk te veel van zijn cijfertjes om “Rambo V” te cancelen. En voila … samen met een batterij (uitvoerende) producenten met wie hij eerder de drie “Expendables” draaide en die overtuigd waren van de financiële viabiliteit van Rambo, ging Sly alsnog vlijtig aan de slag.

Uiteindelijk werd teruggegrepen naar het Mexicaans concept. In de plot – die op een zijkant van een in de kookwas gekrompen vlinderdas past – schiet Rambo in actie wanneer zijn Mexicaanse stieftienerdochter in Mexico in de klauwen valt van een bende nietsontziende handelaars in seksslavinnen. Meteen de eerste keer dat Rambo niet op verzoek iemand gaat redden, maar op persoonlijke vendetta trekt. Na zijn missie in Mexico lokt hij de Mexicanen naar zijn ranchstulp in Arizona die hij omtovert in een gigantisch boobytrappretpark. Vloeit er bloed? ’t Zal wel zijn, want Stallone ‘also sure does like his blood.’

Beweren dat enkel de eerste Rambofilm filmische waarde heeft, is niet ver naast de waarheid. Het door Ted Kotcheff geregisseerde “First Blood” was anno 1982 in principe een alleenstaande actiethriller over een Vietnamveteraan die door kortzichtige ordehandhavers als een paria werd beschouwd, waardoor diens oude demonen terug vrij spel kregen. Het succes van die prent en vooral de impact ervan op de toen boomende videomarkt zorgde ervoor dat een opvolger niet kon uitblijven. Eentje die uitgroeide tot een postervoorbeeld van de Reaganitecinema en zelfs nog werd meegeschreven door James Cameron. Maar daarna was het vet van de soep: het in Afghanistan gesitueerde “Rambo III” bleek een les in overbodigheid en bij het zich in Birma afspelende “Rambo (IV)” waren er velen die riepen: Stallone, wat doet u nu?

Het enige goede nieuws: deze vijfde Ramboprent is ietsje beter dan die vierde. Ook al gaat Sly nog steeds voluit voor goor grindhousegeweld, het is minder afstompend dan tien jaar terug. De persoonlijke vendetta van Rambo sluit iets beter aan bij de destijds opgezette teneur van de reeks. “Last Blood” zou zelfs een rechtstreekse sequel op “First Blood” kunnen zijn. Ironisch is dan wel weer dat de weinige karakterscènes die er zijn – die waarin Rambo openlijk over zijn demonen praat met zijn huishoudster – weggeknipt zijn in de versie die in de Amerikaanse, Canadese en Britse zalen draait. De proloog waarin Rambo probeert om een paar verloren gelopen kampeerders te redden tijdens een storm is in die tien minuten korter zijnde versie immers niet te zien.

In tijden waarin cineasten als Craig R. Zahler tonen hoe je opwindende moderne grindhousecinema kan maken, voelt “Rambo: Last Blood” wel degelijk aan als een dinosaurus. Stallone neemt zijn personage bloedserieus, en van humor is geen spoor. Tenzij onbedoeld: een mompelende Stallone op wrekerspad is tot op zekere hoogte immers altijd grappig. Maar toch … het logge aspect van de prent oogt vooral lui. Het script biedt geen enkele verrassing, regisseur Adrian Grünberg imiteert Stallone in zijn trainingsmontageregie en zelfs de explosieve vliegende lichaamsdelenclimax biedt nauwelijks animo – al zullen diehardfans van de franchise waarschijnlijk wel heel tevreden zijn met ‘that final awesome kill’. Het weze hen gegund.

“Rambo: Last Blood” mag dan filmischgewijs weliswaar met slechts een sterretje de horizon tegemoet rijden, ergens verdient de film applaus. Al is het maar omdat Stallone verdomd goed weet hoe hij zijn sterk merk ook buiten de vervaldatum commercieel relevant kan houden. Zahler mag de betere films afleveren, maar voorlopig zit die vast in een nichemarkt – terwijl Stallone vanaf de eerste dag al zijn centen kan tellen. Of hoe Stallone ook op zijn 73e nog een echte entrepreneur is binnen de contouren van zijn recentelijk opgerichte Balboa Productions. En de deuren sluiten is er voorlopig niet bij, getuige de geruchten van een “Cobra”-reboot en een “Tango & Cash”-sequel. Cijfertjes … ja, Sly is er duidelijk dol op.